«Πότε θα επέλεγες να ζήσεις;» Στην ουσία αυτό ρώτησε ο Μπαράκ Ομπάμα κοντά στην ολοκλήρωση της ομιλίας του στο SNF Nostos, την οποία παρακολούθησα από κοντά. Πιο συγκεκριμένα, έθεσε ότι οι φίλοι των κορών του, και γενικότερα η νεολαία, εκφράζουν την  απορία «ποιο είναι το νόημα», όσον αφορά τα κοινά, γιατί όλοι είναι διεφθαρμένοι, το κλίμα καταστρέφεται, παντού υπάρχει πόλωση και μίσος και πόλεμος. «Αλλά,» είπε ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, «αν έπαιρνες έναν οποιονδήποτε άνθρωπο από οποιαδήποτε περίοδο και του έλεγες ότι μπορεί να ζήσει σε όποια εποχή θέλει, όλοι θα επέλεγαν το σήμερα», καθώς ζούμε στην πιο ανεπτυγμένη, πιο πλούσια, πιο ασφαλή, πιο ειρηνική περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας. Έχε καλώς.  Δεν αναρωτιέται κανείς, γιατί, εφόσον υπάρχει αυτή η γραμμική (ίσως εκθετική, δεν έχει σημασία) ανοδική πορεία όσον αφορά την ανάπτυξη, τον πλούτο, την υγεία, την ασφάλεια κ.ο.κ., και συνεπώς σήμερα βρισκόμαστε στο ανώτερο σημείο αυτής της πορείας, γιατί βρισκόμαστε εκεί σήμερα; Η απάντηση είναι απλή: ακριβώς γαρ ο κόσμος έχει μία γραμμική (ή εκθετική) πρόοδο σε όλους αυτούς τους τομείς. Σήμερα είμαστε καλύτερα από χθες, χθες ήμασταν καλύτερα από προχθές κ.ο.κ. Κάθε βήμα που έχει γίνει δεν μπορεί να αναιρεθεί. Έστω ότι όλα αυτά ισχύουν. Έστω ότι ζούμε στο ζενίθ της ανθρώπινης ιστορίας. Χθες πού ζούσαμε; Με την ίδια λογική που ζούμε σήμερα στο ζενίθ, ζούσαμε χθες στο ζενίθ, αφού χθες καλύτερα από προχθές και προχθές καλύτερα από αντιπροχθές κ.ο.κ. Αλλά δεν μπορεί να ζούσαμε χθες στο ζενίθ, αν ζούμε σήμερα στο ζενίθ. Μόνο ένα ζενίθ, ή απώγειο, η best of, μπορεί να υπάρξει, εκτός αν η πορεία της ιστορίας είναι στάσιμη (είτε καλή, είτε κακή).  Αύριο πού θα ζούμε; Θα ζούμε στο ζενίθ; Αν θα ζούμε αύριο στο ζενίθ, τότε δε ζούμε σήμερα στο ζενίθ. Να το πω αλλιώς. Αν αύριο θα είναι η καλύτερη περίοδος στην ιστορία του ανθρώπου, γιατί θα επέλεγε κανείς να ζει σήμερα και όχι αύριο; Από την άλλη, αν δε θα ζούμε στο ζενίθ, γιατί θα συμβεί αυτό; Γιατί ξαφνικά θα κοπεί η γραμμική (ή εκθετική) ανοδική πορεία της ανθρωπότητας; Γιατί δε θα είναι αύριο καλύτερα από σήμερα, μεθαύριο καλύτερα από αύριο, κ.ο.κ. όπως υποθέτουμε ότι ισχύει μέχρι σήμερα; «Γιατί όλοι είναι διεφθαρμένοι, το κλίμα καταστρέφεται, παντού υπάρχει πόλωση και μίσος και πόλεμος».  Λίγο-πολύ, ο Ομπάμα βρίσκεται σε ένα λεγόμενο catch-22: ή κάνει λάθος ότι ζούμε στην καλύτερη περίοδο στην ιστορία του ανθρώπου, άρα είναι άστοχη η απάντησή του στους προβληματισμούς της νεολαίας, ή έχει δίκιο ότι ζούμε στην καλύτερη περίοδο, καθώς έρχονται χειρότερες μέρες, άρα είναι εύστοχοι οι προβληματισμοί της νεολαίας και απάντησή του απλώς τους ενισχύει. Ο Ομπάμα προσπαθεί να μας κλείσει μέσα σε ένα σκεπτικό «θα μπορούσε να είναι και χειρότερα», ώστε να μη σκεφτούμε εμείς «θα μπορούσε να είναι και καλύτερα». Γιατί, όσο άσχημη και να είναι η ζωή μας, αν δεν μπορούμε να ονειρευτούμε το καλύτερο αύριο, δεν μπορούμε να το διεκδικήσουμε.  Δεν πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση αυτό. Ο Ομπάμα δεν είναι πλέον Πρόεδρος, αλλά όπως και πριν γίνει, όπως και κατά τη θητεία του, έτσι και τώρα αποτελεί μέρος της αυτής εξουσίας που κάνει όσο άσχημη είναι τη ζωή μας, γιατί έτσι συντηρείται η δική της. Η εξουσία δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς κάποιον που εξουσιάζεται, και αυτός ο κάποιος είμαστε εμείς, οι άνθρωποι της δουλειάς και της καθημερινότητας.  Συνεπώς, με την υπόθεση ότι δε θέλουμε να εξουσιαζόμαστε, καλούμαστε να απαντήσουμε στον Ομπάμα και τον κάθε Ομπάμα, ότι δε θα επιλέγαμε να ζούμε σήμερα, αλλά αύριο, σε ένα καλύτερο αύριο, σε ένα αύριο που δε θα είναι όλοι διεφθαρμένοι, δε θα έχει καεί ο πλανήτης, δε θα είναι ο πόλεμος ο μεγάλος μακελλάρης, δε θα υπάρχει φτώχια, πείνα, αστεγία, αρρώστια σεξισμός, ρατσισμός, ομοφοβία, τρανσφοβία και κάθε άλλη βία. Γιατί θα μπορούσε να είναι και καλύτερα. Για να γίνει καλύτερα, ο κόσμος πρέπει να αλλάξει, και όχι να ελπίζει σε κάποιο μαγικό ραβδί ή κάποιο τζίνι. Γιατί για να φτάσει σε αυτό το «καλύτερα» που ζούμε τώρα, έπρεπε να αλλάξει. Ριζικά. Και έτσι θα φτάσει και σε ένα νέο «καλύτερα». Δε θα δεχτούμε να καεί το αύριο, ώστε το σήμερα να είναι το καλύτερο.  Το καλύτερο αύριο δεν είναι δικό τους, ώστε να το ζητήσουμε και να μας το δώσουν. Το καλύτερο αύριο είναι δικό μας, ώστε να το επιβάλουμε. Ανδρέας-Γεώργιος ΣκίννερΤελειόφοιτος στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου, εργαζόμενος στην εστίαση και Παραγωγός της εκπομπής «Εξελίξεις» στο Ράδιο Πάντειον

Πάντα σε ένα έγκλημα υπάρχουν τα θύματα, οι δράστες και πάνω απ’ όλα οι φυσικοί αυτουργοί, αυτοί δηλαδή που με τις υπόγειες δράσεις συμβάλλουν στην δημιουργία ενός νομοτελειακού χαρακτήρα στο έγκλημα. Το έγκλημα δεν είναι άλλο από το ναυάγιο ανοικτά της Πύλου, με τους 78 νεκρούς και τους εκατοντάδες αγνοούμενους. Οι δράστες είναι οι « δουλέμποροι» και το Ελληνικό λιμενικό σώμα, όπου οι μεν πρώτοι τους οδήγησαν στον θάνατο αντιμετωπίζοντάς τους ως πορτοφόλια, το δε ελληνικό λιμενικό οδήγησε για τα καλά αυτούς τους ανθρώπους στον πυθμένα του Αιγαίου, πνίγοντας κάθε έννοια αλληλεγγύης και σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα.Πάντα όμως, σε κάθε υπόθεση, ο φυσικός αυτουργός φέρει την μεγαλύτερη ευθύνη. Και ο φυσικός αυτουργός εν προκειμένω δεν είναι άλλος από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτός ο κατά τα λεγόμενα τόσο δημοκρατικός και προοδευτικός θεσμός που έχει ελευθερώσει τους μηχανισμούς των αγορών και της αγοράς της εργασίας, ώστε εντός ΕΕ να γίνεται πανεύκολη η μετανάστευση. Αυτός ο αλληλέγγυος φορέας που το 2016, μόλις είχε καταλαγιάσει η προσφυγική κρίση, που ως εκ του θαύματος ξεκίνησε από παρεμβάσεις της Δύσης στην Ανατολή, διεύρυνε τις αρμοδιότητες του Frontex, κάνοντας αυτόν (τυπικά) επιτηρητή των θαλάσσιων συνόρων πέριξ της Ελλάδας και όχι μόνο. Ο οποίος επιτηρητής, στην πραγματικότητα είχε ως αρμοδιότητές του την συνεργασία με τις τοπικές αρχές για την διενέργεια των περιβόητων pushbacks, που οδηγούν σε ψυχές στον πάτο του Αιγαίου.Αλλά η εγκληματική πολιτική της ΕΕ, διότι περί τέτοιας πρόκειται, στην πραγματικότητα πηγάζει από μια φασίζουσα νοοτροπία που τη διέπει γύρω από την μη ανοχή στην διαφορετικότητα. Βλέπετε, ο κορμός των οικονομικών συναλλαγών μεταξύ ΕΕ-Ελλάδας-Τουρκίας, όσον αφορά τις μεταναστευτικές/προσφυγικές ροές, δεν είναι η διασφάλιση όσων δικαιωμάτων (των μεταναστών) απορρέουν από τις διεθνείς συμβάσεις. Ήταν, και είναι,  στην πραγματικότητα να διασφαλιστεί πως αυτός ο όλεθρος δεν θα ακουμπήσει τα μεγάλα κράτη-μέλη της ΕΕ. Είναι αναμφισβήτητο πως δεδομένων των βεληνεκών τους, οι μεγάλες δυνάμεις απορρόφησαν πολύ μικρό ποσοστό του μεταναστευτικού κύματος, στο οποίο μάλιστα συγκαταλέγονταν άνθρωποι που οι τοπικές αρχές τους επέλεξαν επί τούτου, σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς και της οικονομίας.Οι εγκληματικές ευθύνες όμως βαραίνουν και τους ελληνικούς θεσμούς και δη τις κυβερνήσεις. Η κυβέρνηση των hot-spots από την μία, που καταπατούσε κάθε έννοια αξιοπρέπειας, σεβασμού και ελπίδας, η δολοφονική κυβέρνηση των pushbacks και των ναυαγίων από την άλλη. Όπως προαναφέρθηκε, σε αγαστή συνεργασία με τον Frontex, οι ελληνικές δυνάμεις «αλιεύουν» την τοποθεσία των «δουλεμπορικών». Η συνέχεια βασίζεται σε 2 σενάρια, είτε οι ελληνικές αρχές κάνουν pushback αφήνοντας καταμεσής του πελάγους ανθρώπους και οικογένειες στην τύχη τους, είτε, όντας σε εντεταλμένη υπηρεσία, τους πνίγουν. Και όποιο σενάριο από τα δύο να γίνει πράξη, αυτό καταδεικνύει την ευθύνη της Δύσης και των ελληνικών αρχών για τις χαμένες ψυχές. Κανείς δεν θα καταδικαστεί, αλλά ΕΕ-Ελλάδα-Frontex-Τουρκία και όλοι οι εμπλεκόμενοι δυτικοί φορείς, είναι εγκληματίες και υπόλογοι στην ανθρωπότητα. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.