Τι εννοούμε με τον όρο Φινλανδοποίηση; Είναι μία έννοια που χρησιμοποιείται ως επί τω πλείστον στην διεθνή πολιτική σκηνή και αναφέρεται στην , γεωστρατηγικού χαρακτήρα, υποτέλεια μιας χώρας, συνήθως μικρής , στην γειτονική μεγάλη δύναμη, όπως συνέβη μετά τον Β’ ΠΠ με την Φινλανδία και την ΕΣΣΔ. Θα αναρωτηθείτε, εύλογα, πως θα μπορούσε άραγε να συσχετιστεί η γεωστρατηγική και κατ΄επέκτασιν πολιτική υποτέλεια της Φινλανδίας της μεταπολεμικής περιόδου με την Ελλάδα του σήμερα; Πράγματι, δεν υπάρχουν κοινά στοιχεία, όμως οι ενδείξεις δεν είναι ευοίωνες ως προς τον μελλοντικό συσχετισμό δυνάμεων και οικονομικών μεγεθών με την γειτόνισσά μας Τουρκία. Πληθυσμός. Αυτή την στιγμή που μιλάμε, η Τουρκία έχει 8 φορές μεγαλύτερο πληθυσμό από την γερασμένη και πληθυσμιακά φθίνουσα Ελλάδα. Μάλιστα, ως αστείο και συνάμα κατατοπιστικό και απογοητευτικό, φαντάζει το γεγονός πως από μόνη της η Κωνσταντινούπολη όχι απλά υπερέχει του αριθμού των κατοίκων της Ελλάδος, αλλά το κάνει με νούμερα της τάξης του 50%, ήτοι 15 εκατομμύρια κάτοικοι μόνο σε μια πόλη. ΑΕΠ. Φαντάζουν αρκετά μακρινοί πλέον οι συσχετισμοί του 2001, όπου η Ελλάδα των 130 δισεκατομμυρίων δολαρίων ΑΕΠ αντιμετώπιζε των Τουρκία του 200 δισεκατομμυρίων δολαρίων . Παρότι η Ελλάδα το 2009 έφτασε το 2008 τα 355 δις ΑΕΠ, η 10ετής οικονομική κρίση που ακολούθησε είχε ως αποτέλεσμα εν έτη 2024 η χώρα μας να έχει νούμερα ΑΕΠ της τάξης μεγέθους της Τουρκίας στις αρχές της δεκαετίας, ήτοι πέριξ των 220 δις. Από την άλλη, οι γείτονες πλέον φλερτάρουν ανοικτά με το 1 τρισεκατομμύριο ΑΕΠ, ανοίγοντας συνεχώς την ποσοστιαία ψαλίδα μεταξύ των δύο χωρών. Εξοπλιστικά – lobbying – διπλωματία. Είναι νομοτελειακό το γεγονός πως μια χώρα με ΑΕΠ που προσεγγίζει τα 1 τρις δολάρια, θα επενδύσει πολλά περισσότερα χρήματα σε αυτούς τους τομείς εν σχέση με  την Ελλάδα. Νέες φρεγάτες, αεροπλανοφόρα και εν γένει εξοπλιστικά δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων περιλαμβάνει το όραμα του προέδρου Ερντογάν, ενώ συνάμα κάνει ανοίγματα σε παίκτες οι οποίοι μέχρι πρόσφατα βρίσκονταν στο πλευρό της Ελλάδας, όπως η Αίγυπτος η οποία εσχάτως έχει αναθερμάνει τις σχέσεις με την Τουρκία. Τα περιθώρια είναι πολύ στενά, δεδομένης της κολοσσιαίας πληθυσμιακής διαφοράς των δύο χωρών. Η Ελλάδα συνεχίζει να βασίζεται έμπρακτα και αποτελεσματικά από τις ΗΠΑ, ενώ η θέση της στην ευρωζώνη και στην ΕΕ σίγουρα δίνει μια διπλωματική ευχέρεια στην χώρα. Όμως το ερώτημα είναι έως πότε οι φίλα προσκείμενες μεγάλες Δυτικές δυνάμεις θα συνεχίζουν να βάζουν πλάτη προτού απλά στραφούν στον « ελέφαντα» της Ανατολικής Μεσογείου, την Τουρκία; Φοβάμαι αυτό το turning point δεν είναι όσο μακρινό φαντάζει. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Με το πέρας των ευρωεκλογών και της μεγάλης ήττας της Αναγέννησης του Μακρόν ( ή της μεγάλης νίκης της Συσπείρωσης της Λεπέν), ο Γάλλος πρόεδρος ανακοίνωσε άμεσα την διάλυση της εθνοσυνέλευσης και την προκήρυξη νέων βουλευτικών εκλογών ( όχι προεδρικών) , μόλις δύο χρόνια μετά την προηγούμενη αντίστοιχη διαδικασία. Με δεδομένη την εκλογική πρωτιά της Λεπέν και σε συνδυασμό με τον καταποντισμό του Μακρόν, έκανε εντύπωση σε αρκετούς αναλυτές το γεγονός πως πάρθηκε μια τέτοια απόφαση με σχεδόν νομοτελειακό αποτέλεσμα , φαινομενικά. Η επιλογή του προέδρου Μακρόν στην πραγματικότητα όμως αποτελεί μια απόφαση που δύναται να γεννήσει ροκαμβολικές εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό της Γαλλίας για δύο απλούς λόγους. Εξελίξεις που προφανώς μπορούν να δώσουν ανάσα στον Γάλλο πρόεδρο. Πρώτον, το σύστημα διεξαγωγής των βουλευτικών εκλογών. Αυτό περιλαμβάνει δύο γύρους , όπου στον δεύτερο προφανώς προκρίνονται οι 2 πρώτοι για την δημιουργία είτε σχετικής είτε απόλυτης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, με την εθνοσυνέλευση να αποτελείται από συνολικά 577 μονοεδρικές εκλογικές περιφέρειες. Δεύτερον, η κοινή κάθοδος της αριστεράς στις εκλογές. Όπως προαναφέραμε, το σύστημα διεξαγωγής των βουλευτικών εκλογών δημιουργεί κομματικούς συνασπισμούς, ήτοι γάμους συμφερόντων,  με την αριστερά στην Γαλλία να θεσπίζει το « Λαϊκό μέτωπο» αποτελούμενο από τους κατά πολύ ανεβασμένους εσχάτως Σοσιαλιστές του Γκλίξμαν, την Ριζοσπαστική Αριστερά του Μελανσόν, τους Πράσινους και τους Κομμουνιστές. Ένα μείγμα των δύο προηγούμενων παραγράφων είναι η ουσία της σκέψης του προέδρου Μακρόν, σε συνδυασμό με τις σοσιαλδημοκρατικές ροπές που εμφανίζει ο μετριοπαθής Γκλίξμαν. Ο πρόεδρος γνωρίζει ότι δεν θα προκριθεί καν στον δεύτερο γύρο τον βουλευτικών, με τον Συναγερμό της Λεπέν και το Λαϊκό Μέτωπο της αριστεράς να είναι οι βέβαιοι νικητές του πρώτου γύρου. Παράλληλα γνωρίζει πως το κόμμα του θα βρεθεί πέριξ του 17-18%, θα φλερτάρει δηλαδή με το τους 130 βουλευτές, πολύ μακριά από τους 280 που χρειάζεται για την απόλυτη πλειοψηφία. Ακόμα , δεν λησμονεί πως η Λεπέν θα είναι η νικήτρια, με έναν ποσοστό γύρω στο 32-33 %, που θα της εξασφαλίσει βέβαια 250 και όχι 289 βουλευτές, που είναι το εισιτήριο για την πολιτική γη της επαγγελίας. Και εδώ αρχίζει η σκακιέρα. Ο πρόεδρος Μακρόν ελπίζει στον Γκλίξμαν των σοσιαλιστών. Ο τελευταίος είναι πολύ πιο κοντά στον φιλελεύθερο Μακρόν παρά στον ριζοσπαστικό Μελανσόν. Θεωρεί πως με ένα ποσοστό της τάξεως του 27-28%, το Λαϊκό μέτωπο θα πιάσει τους 160 βουλευτές. Και κατά αυτό τον τρόπο, αν αφαιρεθεί η ριζοσπαστική αριστερά του Μελανσόν και προστεθούν οι ρεπουμπλικάνοι κέντρο-δεξιοί ( τους οποίους βέβαια γλυκοκοιτάζει και η Λεπέν) θα βρεθεί με το πάνω χέρι. Θα βρεθεί από το πουθενά με την απόλυτη πλειοψηφία στην εθνοσυνέλευση, μιας και δεδομένα οι αριστεροί θα στηρίξουν τον πρόεδρο Μακρόν, δίχως να χρειάζεται να ασκεί πολιτική δια προεδρικών διαταγμάτων. Και ας μην λησμονήσουμε πως μια ενδεχόμενη τέτοια έμμεση νίκη, θα δημιουργήσει τριγμούς εντός των τειχών της Μαρίν Λεπέν, η οποία με φόντο τις προεδρικές εκλογές του 2027, θα έχει να διαχειριστεί άλλη μια ήττα, και μάλιστα μεγαλη. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Με το πέρας της προηγούμενης εκλογικής διαδικασίας, εντός των κύκλων της Νέας Δημοκρατίας, υπήρξε ένα αίσθημα πρωτοφανές για την Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Το 28% και τα πρωτοφανή νούμερα της αποχής δημιούργησαν ένα μείγμα που περιείχε συναισθήματα που ξεκινούσαν από την έκπληξη και κατέληγαν έως και στην άμεση  αμφισβήτηση των κυβερνητικών επιλογών. Το τελευταίο συνέβη κυρίως από πρώην μέλη της κυβέρνησης όπως ο Νότης Μηταράκης ή από στελέχη του κόμματος που δεν έχουν γευτεί την χαρά του χαρτοφυλακίου επί ημερών Μητσοτάκη. ΄Με την κεντρώα στροφή του Κόμματος δεν εισακούστηκε η λαϊκή μας βάση΄. Με αυτή την φράση θα μπορούσε να συμπυκνωθεί η ουσία της αμφισβήτησης. Είναι όμως άραγε το 28% ( σε ευρωεκλογές) , ύστερα από μια πενταετία διακυβέρνησης , μια ένδειξη αλλαγής του πολιτικού τοπίου / ήττα; Η απάντηση είναι όχι   Πριν από 12-13 χρόνια, ο τότε προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης Ζοζέ Μουρίνιο μετά από μία ήττα από την Μπαρτσελόνα στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου είχε πει : « Δεν με ενοχλεί που χάσαμε σήμερα τον αγώνα, αλλά το γεγονός πως μας μείωσε την βαθμολογική διαφορά η Μπαρτσελόνα» Θεωρώ πως αυτή η τοποθέτηση του Ζοζέ Μουρίνιο, συμπυκνώνει σε μεγάλο βαθμό την μετεκλογική πραγματικότητα στην Πειραιώς. Ναι μεν τα ποσοστά του κόμματος έπεσαν κατά 5 ποσοστιαίες μονάδες ( 2019) , αλλά σε σχέση με τότε η αξιωματική αντιπολίτευση είδε ακόμα μεγαλύτερη πτώση. Κάτι το οποίο δεν είναι καθόλου σύνηθες για το πολιτικό σκηνικό στην χώρα. Πόσο δε μάλλον όταν η 5ετία της ΝΔ περιτριγυρίζεται από μια πλειάδα ροκ καταστάσεων καθώς και σκανδάλων. Προσοχή, δεν υπονοώ ότι το Μαξίμου έπρεπε να ανοίξει σαμπάνιες γι το καπέλο 13 μονάδων από την αντιπολίτευση. Ο κόσμος της δεξιάς πράγματι έδειξε μια πρώτη αποδοκιμασία στις πολιτικές της ΝΔ. Αλλά οφείλουμε να μην λησμονήσουμε τον χαλαρό χαρακτήρα των ευρωεκλογών που ούτως ή άλλως ευνοούν την χαλαρή ψήφο και την αποχή, ενώ συνάμα ο κατακερματισμός των ποσοστών της αντιπολίτευσης ύστερα από τις διπλές βουλευτικές εκλογές του 2023 δεν βοηθούν την αύξηση της συσπείρωσης των ψηφοφόρων της ΝΔ. Για να μην περιττολογώ, η Νέα Δημοκρατία σε καμία περίπτωση δεν βγήκε κερδισμένη από την 9η Ιουνίου. Οφείλουμε όμως να ομολογήσουμε, μελετώντας την ευρύτερη εικόνα του πολιτικού σκηνικού , πως για άλλη μια εκλογική διαδικασία, επιβεβαίωσε το μονοπώλιο που έχει αυτή την στιγμή στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Στην « κακή της μέρα» , φρόντισε , άλλωστε, να έχει σχεδόν διπλάσια ποσοστά από την αξιωματική αντιπολίτευση. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Ίσως να είναι λίγο υποτιμητικό για τα καφενεία να τα συνδέουμε με τους μηχανισμούς και την ιδιοσυγκρασία του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε, τα καφενεία παραμένουν ένας χώρος ζυμώσεων, έστω για τους πρεσβύτερους. Ένας χώρος που γεννιούνται παρέες, ο οποίος εν γένει αποτελεί μια όμορφη παρένθεση σε μια αγχώδη και δύσκολη καθημερινότητα. Ας αναλογιστούμε, αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι από τα παραπάνω έστω και στον ελάχιστο βαθμό. Αποτελεί ο ΣΥΡΙΖΑ εφαλτήριο ζυμώσεων; Η απάντηση είναι ούτε κατά διάνοια. Τρανή απόδειξη αυτός ο θίασος που ονομάστηκε συνέδριο , ο οποίος και έλαβε χώρα στο Φάληρο το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Ποιο από τα εξέχοντα στελέχη του εισήλθε σε πολιτικές λεπτομέρειες με ατζέντα και προτάσεις, με σκοπό την ανασυγκρότηση του κόμματος και την δημιουργία κυβερνητικής προοπτικής; Ουδείς. Ίσως βέβαια να μην μπορούσαν να επικοινωνήσουν τις απόψεις τους ύστερα από την αδιανόητη παρέμβαση του Αλέξη Τσίπρα μια μέρα πριν το συνέδριο, το οποίο και ¨τορπίλισε¨. Είναι ανεκδιήγητη η αμφισβήτηση της ηγεσίας του Στέφανου Κασσελάκη από τα στελέχη του κόμματός του και δη την Όλγα Γεροβασίλη. Καλώς ή κακώς, εξελέγη από την βάση των ψηφοφόρων του συνασπισμού πριν μερικούς μήνες μονάχα, με μεγάλη διαφορά. Είτε παράγει πολιτικό έργο και ασκεί ουσιαστική αντιπολίτευση, είτε όχι, τα μέλη και οι ψηφοφόροι του κόμματος απεφάνθησαν. Και αυτό , σε οποιοδήποτε σοβαρό κομματικό φορέα θα γινόταν σεβαστό , εκτός από τον ΣΥΡΙΖΑ. Τουλάχιστον με χρονικό ορίζοντα έστω τις ευρωεκλογές. Όμως, αυτό δεν αναιρεί πως και ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι μέρος του προβλήματος, και μάλιστα μεγάλο. Με μια νοοτροπία μεγαλο-ιδιοκτήτη ΠΑΕ που υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια, με μια στάση σώματος Αμερικανού Πάστορα που χαριεντίζεται με το κοινό του , με έναν άτοπο και ενδεχομένως χυδαίο πολιτικό λόγο που παραδίδει τους συντρόφους του στα λιοντάρια της αρένας, ο κος Κασσελάκης κατόρθωσε να μας χαρίσει με την σειρά του μια σειρά από στιγμές πηγαίου γέλιου και συνάμα πηγαίας απογοήτευσης. Ειδικά η στιγμή κατά την τελευταία ημέρα του συνεδρίου, όπου δείχνει με το χέρι το μπροστινό σκέλος των καθήμενων που δεν τον επευφημούσαν, με σκοπό να τους επιπλήξει το λοιπό ακροατήριο. Μια αριστερά (που λέει ο λόγος) γεννημένη στα workshops της Goldman Sachs και των χλιδάτων διαμερισμάτων. Ας μην αυταπατόμαστε, ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν θα κατορθώσει να επανακτήσει το λαϊκό έρεισμα που κατείχε και την κυβερνητική προοπτική, αλλά μάλιστα θα συρρικνωθεί περαιτέρω. Θα συρρικνωθεί σε τέτοιο βαθμό που μάλιστα θα απορροφηθεί. Θα απορροφηθεί από τις νέες πολιτικές ανακατατάξεις που θα φέρει η άνετη και εύκολη νίκη της Νέας Δημοκρατίας στις φετινές Ευρωεκλογές, σε συνδυασμό με την άνοδο της ακροδεξιάς που θα παρατηρηθεί. Άλλωστε το κενό στο πολιτικό σύστημα της χώρας δεν θα υπάρχει για πολύ ακόμα. Το ερώτημα που διαμορφώνεται είναι το εξής , θα συνασπιστούν οι δυνάμεις της κεντροαριστεράς ώστε να το καλύψουν ή θα οδηγηθούμε στο γαλλικό μοντέλο διακυβέρνησης, όπου το δίπολο θα είναι δεξιά-ακροδεξιά; Σε κάθε περίπτωση, ο κυρίαρχος και πολιτικά ρυθμιστης των εξελίξεων ΣΥΡΙΖΑ, έχει τελειώσει. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

«Μέσα σ’ένα σάκο βάλτε, Άδωνι και Πορτοσάλτε», αυτό τόλμησε να ξεστομίσει ο Πάνος Βλάχος σε ένα Live που έκανε τις προηγούμενες ημέρες. Έτσι, άρχισε το ντόμινο των δηλώσεων από αξιωματούχους και πρόσωπα των κοινών, οι οποίοι παρέθεταν τον αποτροπιασμό τους και παράλληλα μίλησαν ακόμα και για συνέχεια στις δικαστικές αίθουσες. Εξέχων μέλος σε αυτό το γαϊτανάκι ο Σταύρος Μπαλάσκας, ο δικαστής Ντρεντ των ελληνικών media. Ο κος Μπαλάσκας δήλωσε πως ο Πάνος Βλάχος μπορεί και πρέπει να κληθεί αυτεπάγγελτα από τον εισαγγελέα. Αυτό το δήλωσε ο άνθρωπος που ενώ ακόμα η δολοφονία της Caroline στιγμάτιζε την καθημερινότητα της χώρας, φρόντισε να παρέχει οδηγίες για μελλοντικούς γυναικοκτόνους ώστε να έχουν λιγότερα νομικά μπλεξίματα, εκμεταλλευόμενοι διάφορα παραθυράκια. Ενώ, μην λησμονήσουμε ότι σε μια αντίστοιχη περίπτωση, κατά την δολοφονία της 27χρονης Ανασταζία στην Κω, είχε κρίνει απαραίτητο να επισημάνει πως η κοπέλα ήταν μέλος σε ιστόποπο γνωριμιών. Αυτός είναι ο Σταύρος Μπαλάσκας που κρίνει κατά αυτό τον τρόπο τον Πάνο Βλάχο. Άδωνις Γεωργιάδης. Πληγώθηκε και στεναχωρήθηκε ο Υπουργός Υγείας, από την προτροπή    ( ; )  σε φόνο εις βάρος του. Τόσο που ενδεχομένως να μνημόνευσε τις εμετικές του δηλώσεις περί καρκινοπαθών, όπου είχε πει πως μονάχα τα περιστατικά που βρίσκονται σε καταληκτικό στάδιο είναι επείγοντα, ενώ τα άλλα όχι. Αξιομνημόνευτη επίσης η τοποθέτησή του μετεκλογικά το 2023 , όπου τόνιζε πως το πολιτικό κομμάτι του δυστυχήματος των Τεμπών κρίθηκε στις εκλογές, υπονοώντας πως πρέπει να κλείσει η πολιτική συζήτηση για τα Τέμπη. Αυτός είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης που κρίνει κατά αυτό τον τρόπο τον Πάνο Βλάχο. Άρης Πορτοσάλτε. Ο κος Πορτοσάλτε, θα μπορούσε να αποτελεί πηγής έμπνευσης όχι ενός απλού άρθρου αλλά ολόκληρης τριλογίας βιβλίων. Βλέπετε, συνδυάζει την μοναδική ικανότητα να προσβάλει αενάως ελεύθερα και συνάμα να είναι τόσο εύθικτος. Είχε αναφερθεί στα Τέμπη ως μια « θυσία» που μπορεί μελλοντικά να αλλάξει προς το καλύτερο την σιδηροδρομική εικόνα της χώρας. Είχε τονίσει πως η χώρα δεν πρέπει να εκτροχιαστεί για ένα «κωλοτρένο», με τις πληγές να είναι ακόμα νωπές, προσπαθώντας να υψώσει ασπίδα προστασίας στον αγαπημένο του Μητσοτάκη ( αγαπάει όλη την φαμίλια, αλλά τον Κυριάκο παραπάνω). Και για όσους το έχουν λησμονήσει, είχε δηλώσει πως πρέπει να αυξηθούν οι τιμές των φαρμάκων , ώστε η αγορά να ανταποκριθεί στην ζήτηση και την προσφορά που έχει διαμορφωθεί. Αυτός είναι ο κύριος εύθικτος-Άρης Πορτοσάλτε που κρίνει κατά αυτό τον τρόπο τον Πάνο Βλάχο. Δεν είναι της παρούσης να υπάρξει συζήτηση σχετική με το  αν οι στίχοι από το τραγούδι του Βλάχου είναι οι πρέποντες ή αποτελούν σφάλμα. Είναι τέχνη, και η τέχνη κρίνεται με διαφορετικούς όρους από τα λοιπά κοινωνικο-πολιτικά ζητήματα που απασχολούν. Δημιουργεί όμως ενδιαφέρον πως τόσο τα ΜΜΕ ( επίτηδες προφανώς) όσο και το ακροατήριο λησμονούν το ποιόν και τα πεπραγμένα των Γεωργιάδη, Μπαλάσκα και Πορτοσάλτε. Αυτοί οι άνθρωποι, σε κάθε άλλο προηγμένο κράτος με θεσμούς και μηχανισμούς, είτε θα είχαν καταδικαστεί είτε δεν θα είχαν πλέον κανένα έρεισμα στο ακροατήριο. Τουναντίον, στην μοναδική Αφρικανική δημοκρατία της Ευρώπης, είναι decision makers. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Όλοι γνωρίζουμε το αμαρτωλό παρελθόν του κομματικού και ιδεολογικού προγόνου της Νέας Δημοκρατίας, της ΕΡΕ, που είναι συνδεδεμένη με την πιο σκοτεινή περίοδο της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας του τόπου. Διαφθορά , πολιτικές αναταραχές, εκλογές βίας και νοθείας το 1961, ισοπέδωση κάθε δημοκρατικής έννοιας, δολοφονία Λαμπράκη, φτώχεια καθώς και συνομωσίες που οδήγησαν στα Απριλιανά του 1967 και τους Συνταγματάρχες. Εν έτει 2024, με την τεχνολογική επανάσταση να θριαμβεύει, με το μορφωτικό επίπεδο να βρίσκεται σε επίπεδα ρεκόρ, θα περίμενε κανείς πως και το πολιτικό σκηνικό του τόπου θα γνώριζε παρόμοιες θεαματικές αλλαγές. Τουναντίον. Η Νέα Δημοκρατία του κατά τας γραφάς Φιλελεύθερου και κεντρώου Κυριάκου Μητσοτάκη, έχει πλάσει έναν κολοσσιαίο κρατικό και παρακρατικό μηχανισμό, πιστό αντίγραφο των αντίστοιχων δομών στην Ουγγαρία του Όρμπαν, πιστό αντίγραφο της ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Παρακολουθήσεις εξεχόντων πολιτικών και μη παραγόντων του τόπου, πλήρης υποταγή (στα όρια των υποψιών) σε μονοπώλια και πολυεθνικές, ολοκληρωτικός έλεγχος των ΜΜΕ και καταπάτηση κάθε δημοσιογραφικής δεοντολογίας, αγαστή συνεργασία με τις εν Ελλάδι μαφίες και το παρακράτος εν γένει, αστυνομοκρατία, πολίτες αφημένοι στις άγριες ορέξεις του πληθωρισμού και των κερδοσκόπων. Άραγε, διαφέρει σε κάτι ουσιαστικό η δεξιά του Μητσοτάκη με την δεξιά της ΕΡΕ και του Καραμανλή; Η μόνη ουσιαστική διαφορά είναι το περιτύλιγμα και το «αμπαλάζ». Άλλωστε ο Μητσοτάκης επιδιώκει να σχηματίζει την εικόνα ενός ηγέτη που συμμερίζεται τις κακουχίες και τις αναποδιές των πολιτών, σε αντίθεση με τον απόμακρο Καραμανλή που προτιμούσε σε μόνιμη βάση τα υπόγεια κανάλια επικοινωνίας και συνεργασίας με τους σκοτεινούς μηχανισμούς. Βέβαια, και οι δύο πρωθυπουργοί, ήταν και είναι συνδαιτημόνες των ίδιων συμφερόντων και των ίδιων ελίτ. Κατά την γνώμη μου, η Ελλάδα σε πλαίσια κράτους δικαίου και δημοκρατικής λειτουργίας, βρίσκεται στην χείριστη κατάσταση που έχει βρεθεί, τουλάχιστον μετεμφυλιακά. Μπορεί τούτη την στιγμή ένα εύλογο ποσοστό των κυβερνητικών παλινωδιών να συγκαλύπτεται τόσο από την δημοσιονομική και νομισματική σταθερότητα όσο και από τα εγκάθετα και σε εντεταλμένη υπηρεσία ΜΜΕ , αλλά είναι νομοτελειακό πως άπαξ και αρχίσει να καταρρέει το εν λόγω αφήγημα, το Ορμπανικό πρόσωπο του Μητσοτάκη θα γίνει ευρέως πιο διαδεδομένο. Ουδείς ας μην λησμονήσει, πως κατά την διάρκεια των Δεκεμβριανών του 2008 με την δολοφονία Γρηγορόπουλου, η οικογένεια Μητσοτάκη προέτρεπε την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή να στείλει τον στρατό στους δρόμους. Αυτή είναι η Νέα Δημοκρατία, αυτός είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Με την τροποποίηση του άρθρου 16 του Συντάγματος από την Κυβέρνηση Μητσοτάκη, άνοιξε για τα καλά ο χορός των ιδιωτικών παρεμβάσεων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, ύστερα κιόλας από την εξίσωση πτυχίων ΑΕΙ με κολλέγια και ιδιωτικά ΙΕΚ «της κακιάς ώρας». Αυτό που μένει να φανεί, είναι το κατά πόσον θα είναι κερδοσκοπικός ή μη ο χαρακτήρας των ιδιωτικών πανεπιστημίων που θα ιδρυθούν, κάτι που όμως αποτελεί αντικείμενο συζήτησης για μεταγενέστερο χρόνο. Επί του παρόντος, με το άνοιγμα της πόρτας της Τριτοβάθμιας για τους ιδιώτες, θα είχε ενδιαφέρον να βολιδοσκοπήσουμε άλλες όμοιες ή αντίστοιχες περιπτώσεις, όπως θέλετε πείτε το, όπου ο ιδιωτικός τομέας είτε «μπήκε» στην αγορά είτε μάλιστα αντικατέστησε τον ρόλο του κράτους δια ιδιωτικοποιήσεων. Φάκελος ΟΤΕ. Δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά, παρά μόνο ότι άρχισε η σταδιακή αποκρατικοποίησή του το 1996, ενώ σχεδόν ολοκληρώθηκε το 2016, από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα όταν και παρέδωσε στα χέρια ιδιωτών το 5% (σε απόλυτες τιμές) από το συνολικό 6% που κατείχε. Το αποτέλεσμα ήταν, τούτη την στιγμή με δεδομένο το cartel που υπάρχει στον χώρο των τηλεπικοινωνιών, οι κάτοικοι της Ελλάδος να πληρώνουν το πιο ακριβό πακέτο κινητής τηλεφωνίας και ίντερνετ στην Ευρώπη, ξανά σε απόλυτες τιμές, δίχως να λαμβάνεται υπόψιν η μέση αγοραστική δύναμη του Έλληνα καταναλωτή, η οποία και βρίσκεται στο ναδίρ συγκριτικά με τους αντίστοιχους δείκτες κρατών-μελών της ΕΕ. Φάκελος ΔΕΗ. Το άνοιγμα της αγοράς ενέργειας έλαβε χώρα το 1999, επί κυβέρνησης Κώστα Σημίτη, δια της δημιουργίας της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας, συμπεριλαμβάνοντας και σχετικές ρυθμίσεις της ΕΕ. Για να μην περιττολογούμε, ελέω των οικονομιών κλίμακας που εφάρμοζε το δημόσιο στην περίπτωση της ΔΕΗ και παρά της εισαγωγή της στο ΧΑΑ, ο ανταγωνισμός ήταν ανεπαίσθητος, έως και το 2010 όπου και ιδρύθηκε ο ΕΣΑΗ, «Ελληνικός Σύνδεσμος Ανεξαρτήτων Εταιρειών Ηλεκτρικής Ενέργειας», ήτοι ιδιώτες .Το 2018 ιδρύθηκε και το χρηματιστήριο ενέργειας, ενώ πλέον το κράτος, από το 2021 δεν κατέχει καμία μετοχή, μια στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Το αποτέλεσμα; Κίτρινα, πράσινα, μπλε και πορτοκαλί πανάκριβα τιμολόγια ρεύματος. Φάκελος ΟΣΕ. Μια πληγή για 57 οικογένειες(και όχι μόνο ) στην χώρα. Το 2017 ιδιωτικοποιήθηκε η ΤΡΑΙΝΟΣΕ έναντι ενός εξευτελιστικού ποσού από την ομόλογη Ιταλική κρατική εταιρία, ένεκα και των μνημονιακών υποχρεώσεων/δυσχερειών. Πέραν της γνωστή τραγικής κατάληξης με το έγκλημα των Τεμπών, ουδέποτε υπήρξε συνεργασία με τον φορέα που είναι υπεύθυνος για το δίκτυο του ΟΣΕ, ενώ ο στόλος συνέχισε να αποτελείται από αμαξοστοιχίες απαρχαιωμένες και δυσλειτουργικές, προκαλώντας πολύ συχνά την οργή του επιβατικού κοινού με καθυστερήσεις, ακυρώσεις δρομολόγιων ή ακόμα και βλάβες καταμεσής της διαδρομής. Μια εμπειρία που σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί τα ιδιαιτέρως υψηλά κόμιστρα. Η ιστορία πράγματι είναι φάρσα και επαναλαμβάνεται, κάτι που αποδεικνύει είτε την ανικανότητα ορισμένων να αντιληφθούν την ( νομοτελειακή) ροή των πραγμάτων είτε τον ρόλο που εν γένει πιστά παίζουν. Το πείραμα με την ιδιωτική τριτοβάθμια είναι νομοτελειακό ότι θα αποτύχει. Μια αποτυχία που μακροπρόθεσμα θα σημαίνει σημαντική υποβάθμιση του Δημοσίου Πανεπιστημίου. Μια αποτυχία που θα μετατρέψει την ποιοτική και ουσιαστική εκπαίδευση σε ένα προνόμιο των προυχόντων και των ολίγων. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Φοβάμαι. Όταν ζω σε μία χώρα που επιτρέπεται στους φασίστες (ντόπιους και εισαγωγής) να κάνουν τις πορείες τους, να μπουκάρουν στο μετρό και να λούζουν επιβάτες με λάδια και βενζίνες και να φωνάζουν «θα σας κάψουμε», πώς γίνεται να μη φοβάμαι; Τελικά δεν έκαψαν κανέναν. Γιατί φοβάμαι; Και η Χρυσή Αυγή έίναι στη φυλακή. Τι φοβάμαι;  Να τα πάρουμε από την αρχή. Πώς γίνεται να επιτρέπεται στους φασίστες να κάνουν πορείες; Όχι απλά δεν τους εμποδίζει η αστυνομία, όχι απλά δεν τους επιτίθεται η αστυνομία, αλλά τους προστατεύει η αστυνομία. Σαν αριστερός, που έχουν δει τα ματάκια μου τη βία της αστυνομίας και έχω ζήσει από πρώτο χέρι πώς συνηθίζει η ΕΛΑΣ να αντιμετωπίζει τις διαδηλώσεις, δεν μπορώ παρά να νιώθω ολίγον τι ριγμένος. Δηλαδή για εμάς έχει ξύλο και για τους φασίστες έχει να τους κρατάνε το χέρι για να νιώθουν ασφάλεια. Οριακά να συμμετέχουν στη φασιστική πορεία. Οριακά είπα!  Λίγο πιο σοβαρό. Κάνουν επεισόδια οι φασίστες στο μετρό Μοναστηρακίου. Και τους επιτρέπεται! Τρομοκρατούν κόσμο και τους επιτρέπεται, απειλούν ανθρώπους ότι θα τους σκοτώσουν και τους επιτρέπεται, έναν όροφο πιο πάνω είναι η αστυνομία και δεν επεμβαίνει, με ποια δικαιολογία; Ακόμα δεν ξέρουμε. Οριακά κρατούσαν τσίλιες. Οριακά είπα!  Σαφώς ουν φοβάμαι. Λίγες εβδομάδες πριν, φασίστες (πάλι εισαγωγής), δολοφόνησαν οπαδό στη Νέα Φιλαδέλφεια. Λίγα χρόνια πριν έκαναν περιπολίες οιονεί τάγματα εφόδου στον Έβρο, φασίστες εγκληματούν και τρομοκρατούν συστηματικά και η μόνη απάντηση-«εγγύηση» της ασφάλειάς μας είναι είναι ότι οι Χρυσαυγίτες μπήκαν φυλακή για όσα έκαναν πριν 10 χρόνια, το πρόβλημα έχει λυθεί! Δεν υπάρχουν γαρ φασίστες, είναι ηθοποιοί (ή κάτι τέτοιο).   Μα δεν περιμένω από το κράτος να προστατέψει τον λαό από τους φασίστες, δεν περιμένω από την αστυνομία ή τα δικαστήρια. Δεν το κάνουν και υπάρχουν λόγοι πασίγνωστοι που δεν το κάνουν. Αλλά κάποιος πρέπει να προστατέψει τον λαό. Η ιστορία έχει δείξει ότι μόνο ο λαός μπορεί να προστατέψει τον εαυτό του. Μόνο ο λαός μπορεί να βάλει «μπλόκο» στους φασίστες, να τους στείλει πίσω στις τρύπες τους, ακόμα και να εξολοθρεύσει τον φασισμό, να τον ξεριζώσει. Πού είναι, λοιπόν, ο λαός; Γιατί μπορούν οι φασίστες να ασκούν αμέριμνοι την βία τους, να εκφράζουν δημόσια και ελεύθερα τη σκατοψυχιά τους;  Όπως είπα, δεν περιμένω από το κράτος. Λέξεις όπως «επιτρέπεται», «ελεύθερα» κ.ο.κ. δεν ζητάω από το κράτος να τις περιορίσει, καθώς το κράτος θα περιορίσει τα κινήματα που το απειλούν, και τελικά θα ενισχύσει τους φασίστες. Ζητάω από τον λαό να τις περιορίσει, για να ενισχύσει εαυτόν και, μετά τους φασίστες, να βάλει στο στόχαστρο τον επόμενο εχθρό. Γιατί εχθρός είναι ο φασισμός. Πού είναι, λοιπόν, ο λαός; Για αυτό φοβάμαι. Γιατί δε βλέπω τον λαό. Γιατί τις προάλλες δεν κάψανε κανέναν, αλλά δεν μπορούμε να περιμένουμε νεκρά, καμένα πτώματα για να αντιδράσουμε στον φασισμό. Άλλωστε, όσα δεν αντιδρούν τώρα, μάλλον δε θα αντιδράσουν ούτε όταν δούμε νεκρά, καμένα πτώματα. Μέχρι να αντιδράσουν, θα αποτελούν ήδη τα ίδια νεκρά, καμένα πτώματα. Όπως λέει το απόφθεγμα: «Πρώτα ήρθαν για τους Εβραίους, αλλά δεν ήμουν Εβραίος […]».  Και δε φοβάμαι για μένα. Αν κρατήσω το στόμα μου κλειστό, οι φασίστες δύσκολα θα με πειράξουν. Δεν είμαι ΛΟΑΤΚΙ, δεν είμαι μειονοτικός ή μετανάστης, είμαι τα μάλα προνομιούχος- σαν ΔΑΠαίος ντύνομαι, είμαι ασφαλής! Φοβάμαι για τα άτομα στη ζωή μου, τα οποία δεν έχουν αυτήν την τύχη. Τα άτομα που θα μπορούσαν να είναι σε εκείνο το βαγόνι του μετρό, τα άτομα τα οποία θα είναι εύκολοι στόχοι, τα άτομα που «απειλούν» πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια, όχι επειδή κάτι λένε, ή κάτι κάνουν, αλλά επειδή υπάρχουν. Άτομα που θα προτιμούσα να μην καταλήξουν νεκρά, καμένα πτώματα.  Συχνά με «κατηγορούν» ότι κατηγορώ τους αναγνώστες, ή τους ακροατές, για τα στραβά αυτού του κόσμου. Και τι με αυτό; Κάποιος πρέπει να το κάνει. Αν στη χώρα βασιλεύει η απάθεια, και αν αυτή η απάθεια διευκολύνει την επιδρομή του φασισμού, και αν αυτή η επιδρομή συνεπάγεται νεκρά, καμένα πτώματα, κάποιος πρέπει να κατηγορήσει τους απαθείς και την απάθεια. Και, αν οι αναγνώστες ή οι ακροατές δεν είναι είναι απαθείς, τότε με τη σειρά τους αυτοί πρέπει να κατηγορήσουν τους απαθείς και την απάθεια. Μία αλυσιδωτή αντίδραση, έως ότου η απάθεια εξαλειφθεί. Έως ότου «σπάσει» όλων η σιωπή. Η σιωπή γαρ συνενοχή εστι. Ως αλλιώς ειπείν, αν κάποιο είναι απαθές, καλά κάνει και νομίζει ότι κατηγορείται, καλά κάνω και το κατηγορώ. Εάν, όμως, δεν είναι απαθές, τότε δεν κατηγορείται. Συνεπώς, αν κάποιο νιώθει ότι κατηγορείται, θα πρέπει να αναρωτηθεί γιατί το νιώθει.  Εγώ δεν κατηγορώ κανένα. Και που φτάσαμε εδώ, πια όσα λάθη έγιναν είναι στο παρελθόν και οι κατηγορίες δεν έχουν αξία. Εγώ κατηγορώ τα λάθη του μέλλοντος. Γιατί ξέρουμε τι και πώς πρέπει να κάνουμε, και γιατί, για να αποτελέσει ο φασισμός παρελθόν. Και, αν δεν το κάνουμε, σαφώς και πρέπει να μας κατηγορήσουν.  Πάμε, λοιπόν, στον τίτλο του άρθρου. Φταίνε οι φασίστες; Σαφώς και φταίνε, πιο ηλίθια ερώτηση δεν έχω ξανακάνει. Φταίει, όμως και ο απαθής λαός, που τους έχει επιτρέψει να κάνουν ό,τι κάνουν. Αλλά αυτό πια είναι στο παρελθόν. Το ζήτημα είναι το μέλλον. Στο μέλλον ακόμα θα φταίνε οι φασίστες. Το διακύβευμα είναι αν θα φταίει ο λαός ή όχι, αν ο λαός θα είναι απαθής ή όχι. Αν δε θες να φταις, αν δε θες να σε κατηγορούν, μην είσαι απαθής. Αν δε θες νεκρά, καμένα πτώματα, μην είσαι απαθής. Αν δε θες μια μέρα να είσαι εσύ το νεκρό, καμμένο πτώμα, μην είσαι απαθής. Αν δεν είσαι απαθής, θα έρθει η μέρα που δε θα φοβάμαι, θα έρθει η μέρα που δε θα φοβάσαι. Το καλύτερο αύριο είναι δικό μας, να το επιβάλλουμε. Ανδρέας-Γεώργιος ΣκίννερΤελειόφοιτος στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου, εργαζόμενος στην εστίαση και Παραγωγός της εκπομπής «Εξελίξεις» στο Ράδιο Πάντειον