Τα ακραία καιρικά φαινόμενα, σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, πλέον αποτελούν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση. Καύσωνες που οδηγούν σε πυρκαγιές και πρωτόγνωρες λειψυδρίες, καταιγίδες που μετουσιώνονται σε πλημμυρικά επεισόδια. Και είναι νομοτελειακό πως τόσο η συχνότητά εμφάνισης αυτών των φαινομένων, όσο και το εύρος τους, θα είναι συνεχώς αυξανόμενα, από την στιγμή που ο άνθρωπος συνεχίζει την καταδυνάστευση κάθε λογής φυσικού πλούτου. Ότι και κάνουν τα κράτη του 21ου αιώνα, ουδέποτε δεν θα είναι στην πραγματικότητα σε θέση να αντιμετωπίσουν την οργή της φύσης και τις άγριες διαθέσεις της.Και για να μην παρεξηγηθώ, όσο οι πολιτικές των κρατών περιτριγυρίζουν δράσεις επιπέδου αντιπυρετικών και όχι βαθιές και ριζοσπαστικές τομές, τα αποτελέσματα θα είναι πάντα ίδια. Δεν αρκούν πλέον οι αντιπυρικές ζώνες, ή τα αντιπλημμυρικά έργα. Και δεν χρειάζεται κάποιος να είναι ειδήμονας επί του πεδίου ή επιστήμονας ώστε να αντιληφθεί την ματαιότητα της ( μεμονωμένης) ανθρώπινης δράσης έναντι στην φύση. Και αυτή ακριβώς, κατά την γνώμη μου, αποτελεί την πηγή της λύσης. Σε πρώτο χρόνο, έχοντας γίνει αντιληπτό το εύρος των καταστροφών, πρέπει να υιοθετηθεί μια παγκόσμια κοινή και αμοιβαία πολιτική προστασίας του περιβάλλοντος, με αυστηρές δικλείδες τήρησης των συμφωνηθέντων. Μπορεί να ακούγεται από δύσκολο έως ουτοπικό να υπάρξει τέτοιος συντονισμός, αλλά δεδομένης της έκτασης αλλά και της φύσης του ζητήματος, δεν είναι εφικτό πχ η Ευρώπη να προωθεί την πράσινη ενέργεια ενώ την ίδια ώρα γίνονται γεωτρήσεις ή μολύνονται οι ωκεανοί και οι υδροφόροι ορίζοντες με εκατομμύρια τόνους απορριμμάτων. Συνεπώς, 1ο βήμα η διακρατική και παγκόσμια συνεννόηση.Το 2ο βήμα, πραγματεύεται ένα πιο βραχυπρόθεσμο ζήτημα και συνάμα πιο υλοποιήσιμο. Κεφάλαιο προστασία της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας. Από την στιγμή που θα γίνει διαπλανητικά αποδεκτό ότι τα ακραία καιρικά φαινόμενα και τα αποτελέσματά τους από πιθανά θα γίνουν νομοτελειακά, οι αρχές οφείλουν να δημιουργήσουν τους κατάλληλους θεσμούς και μηχανισμούς, οι οποίοι δύναται να ενεργοποιηθούν ανά πάσα ώρα και στιγμή. Μηχανισμοί προστασίας της ανθρώπινης ζωής, όπως απεγκλωβισμοί με κάθε αδύνατο και δυνατό μέσο, μηχανισμοί προάσπισης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, όπως οι αποζημιώσεις, η παροχή υλικοτεχνικού εξοπλισμού και ειδών πρώτης ανάγκης στους πληγέντες.Διότι δεν αποτελεί αιτιολογία, παρά μάλλον ακούγεται σαν βολική δικαιολογία, να καίγονται το καλοκαίρι άνθρωποι και τον χειμώνα να πνίγονται σε όλη την Μαγνησία και την Θεσσαλία. Και για αυτούς τους θανάτους, ως επί των πλείστων, φταίει όχι η απουσία του κρατικού μηχανισμού αλλά η ισχνή παρουσία του. Δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό πως στην Θεσσαλία άνθρωποι βρίσκονται πνιγμένοι, εγκλωβισμένοι, παρατημένοι μέσα σε ετοιμόρροπα (πλέον) σπίτια, δίχως να έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό, τρόφιμα, και μέσα επικοινωνίας. Δεν δύναται να γίνει αποδεκτό πως δεν υπάρχει υγειονομική πρόληψη για τέτοια ζητήματα, και οι πληγέντες πλέον αντιμετωπίζουν έξαρση γαστρεντερίτιδας και λοιπών πνευμονολογικών και δερματικών παθήσεων. Όλα αυτά, δεν είναι αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής. Είναι η προσωπική ευθύνη του ίδιου του πρωθυπουργού, του Κυριάκου Μητσοτάκη, που ελέω των συμφερόντων που υπηρετεί και ενδεχομένως της κοσμοθεωρίας του, άφησε εκατοντάδες πληγέντες έρμαιο των δικών του ατοπημάτων.Ακόμα και αυτή την στιγμή, υπάρχει το πλαίσιο δράσεων ώστε να τιθασευτεί η οργή της φύσης. Μια οργή που οφείλουμε να μην λησμονήσουμε που είναι αποτέλεσμα της αστικής αντίληψης γύρω από την χρησιμότητα του φυσικού περιβάλλοντος. Άλλωστε, υπαίτιοι δεν είμαστε εγώ και συ αγαπητέ αναγνώστη που χρησιμοποιούμε αυτοκίνητα diesel ή ανάβουμε αρκετά το καλοριφέρ τον χειμώνα. Υπαίτιοι είναι οι πολυεθνικές που κάμουν γεωτρήσεις διαλύοντας τον θαλάσσιο πλούτο, υπαίτιοι είναι οι βιομήχανοι που ρυπαίνουν θάλασσες ποτάμια και υδροφόρα ορίζοντα. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

«Ένα έκπτωτο κόμμα της κεντροαριστεράς, σε μια προσπάθεια ανασύνταξής του, αναζητά καινούργιο αρχηγό. Στην αναμέτρηση συμμετέχουν παλιές καραβάνες και νέα, ελπιδοφόρα στελέχη, ακόμα και μέλη εκτός του κομματικού πυρήνα. Ξαφνικά, εμφανίζεται ένας υποψήφιος, ο […]άκης, που δεν έχει ίχνος εμπειρίας από την εγχώρια πολιτική, ως ο άγνωστος Χ, το καθαρό πρόσωπο, η νέα αρχή, και όλη η επικαιρότητα στρέφεται πάνω του.»  Εάν ακούγατε αυτήν την παράγραφο στο ραδιόφωνο, σε ποιο κόμμα της κεντροαριστεράς θα πήγαινε ο νους σας; Σε ποια αναμέτρηση και σε ποιον υποψήφιο;  Θα μπορούσε να ειπωθεί και αλλιώς: «Το ΠΑΣΟΚ […] αναζητά καινούργιο αρχηγό. […] Ξαφνικά, εμφανίζεται […] ο Ανδρουλάκης, που δεν έχει ίχνος εμπειρίας από την εγχώρια πολιτική, ως ο άγνωστος Χ, το καθαρό πρόσωπο, η νέα αρχή, και όλη η επικαιρότητα στρέφεται πάνω του.»  Ή μήπως: «Ο ΣΥΡΙΖΑ […] αναζητά καινούργιο αρχηγό. […] Ξαφνικά, εμφανίζεται […] ο Κασσελάκης, που δεν έχει ίχνος εμπειρίας από την εγχώρια πολιτική, ως ο άγνωστος Χ, το καθαρό πρόσωπο, η νέα αρχή, και όλη η επικαιρότητα στρέφεται πάνω του.»  Κάποιος, κάποτε, μάλλον όχι ο Μαρκ Τουέιν, είχε πει πως η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά κάνει συχνά ομοιοκαταληξία. Πού να ήξερε πόσο δίκιο θα είχε! Ανδρουλάκης – Κασσελάκης  «Ο Έγγελος κάπου αναφέρει πως όλα τα κοσμοϊστορικά γεγονότα και πρόσωπα εμφανίζονται, ας πούμε, δυο φορές. Ξέχασε να προσθέσει: την πρώτη φορα ως τραγωδία και τη δεύτερη ως φάρσα.» – Καρλ Μαρξ, Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη  Το ίδιο ακριβώς ρητό συμπεριέλαβα στο τελευταίο μου άρθρο, «Βίοι Παράλληλοι», συγκρίνοντας τον Αλέξη Τσίπρα με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Καταντάει γελοίο – όπου η ιστορία φωνάζει ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ τρέχει να γίνει η ηχώ του, συνειδητά ή ασυνείδητα. Υπάρχει πια ΣΥΡΙΖΑ;  Βέβαια, εμένα στόχος μου δεν είναι απλά λόγω μιας ομοιοκαταληξίας να πω «μαυρίστε τον Κασσελάκη». Αλλά δε θα κάτσω να συγκρίνω ούτε τις θέσεις, ούτε τις ατάκες του εφοπλιστή, με αυτές των υπολοίπων υποψηφίων, για να φτάσω στο συμπέρασμα αυτό. Άλλωστε, ούτε με τον Τσακαλώτο είμαι, ούτε με την Αχτσιόγλου, ούτε με τον Παππά, ούτε με τον Τζουμάκα. Τον Ιούνιο για πρώτη φορά δεν ψήφισα τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί χωρίς την προοπτική να «πέσει» η Νέα Δημοκρατία, η αξιωματική αντιπολίτευση δεν είχε πια τίποτα να μου προσφέρει σε ιδεολογικό και αξιακό επίπεδο. Είναι, λοιπόν, πολύ δύσκολο να τον ξαναψηφίσω, και αυτό δε θα εξαρτηθεί από το ποιο θα είναι Πρόεδρος.  Μία είναι η εξαίρεση. Εγώ μέχρι τον Μάιο έριχνα τη «στρατηγική» ψήφο στον Αλέξη και τον ΣΥΡΙΖΑ. Και, αν ποτέ υπήρχε πιθανότητα να τον ξαναψηφίσω, μπορώ έστω να το φανταστώ με τον Ευκλείδη, την Έφη, τον Νίκο· τα πρόσωπα αυτά τα ψήφισα γαρ εμμέσως και στο παρελθόν. Τα ξέρω, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ήταν Υπουργοί, αν τα ψηφίσω, ξέρω ποια είναι και τι έχουν κάνει. Με τον Στέφανο δεν ισχύει το ίδιο. Ο Κασσελάκης είναι άγνωστος, δεν ξέρω ποιος είναι και τι έχει κάνει, δεν ήταν Υπουργός, δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ. Ένας εφοπλιστής είναι, μεγαλωμένος στις ΗΠΑ, πάλαι ποτέ (προσφάτως) υποστηρικτής του Κυριάκου Μητσοτάκη και συνεργάτης του Μπάιντεν.  Και, αν οι άνθρωποι αλλάζουν, τεκμήριο δεν είναι ο Κασσελάκης. Θέλει, λέει, να κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ σαν τους Δημοκρατικούς της Αμερικής· δηλαδή ούτε καν κεντροαριστερό κόμμα, αλλά πρόδηλα κεντροδεξιό! Τρέχει, δηλαδή, να καλύψει τα όποια κενά ενδεχομένως αφήνει η Νέα Δημοκρατία στον κεντρώο χώρο, με αποτέλεσμα, όχι μόνο να τραβάει τον ΣΥΡΙΖΑ δεξιά, αλλά να σπρώχνει και τη ΝΔ ακόμα πιο δεξιά! Να το δούμε αλλιώς: αν στον ΣΥΡΙΖΑ γίνουν οι Democrats, στη Νέα Δημοκρατία το επόμενο βήμα θα είναι να γίνουν οι Republicans. Και αν έχουμε τους Ρεπουμπλικανούς της Ελλάδας, λογικό θα είναι να έχουμε και τον Τραμπ της Ελλάδας.  Εκτός αυτού, αυτή η επιθυμία του Κασσελάκη δείχνει πόση επαφή δεν έχει με την ελληνική πολιτική πραγματικότητα: εδώ δεν έχουμε «καλούς» και «κακούς», έστω μπλε και κόκκινους, όπως στο Αμέρικα, αλλά ένα ευρύ πολιτικό φάσμα με ζωντανές ιδεολογικές μάχες και καθημερινούς ανθρώπους στην πρώτη γραμμή. Για παράδειγμα, η Ελλάδα έχει ζωντανό συνδικαλισμό και ουσιαστικές αριστερές πολιτικές τοποθετήσεις, είτε από το ΚΚΕ, είτε από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είτε ακόμα κι από τους «τελευταίους των μοϊκανών» στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν χωρίσουμε την Ελλάδα σε Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικάνους, ξεχάστε τα όλα αυτά. Το κόμμα που τόσο θαυμάζει ο Κασσελάκης έχει την έννοια της Δημόσιας, Δωρεάν Υγείας, μονάχα ως ένα «κόλλημα» ενός γραφικού γερούλη. Μήπως ο Κασσελάκης κολλάει καλύτερα στην κυβέρνηση που ιδιωτικοποιεί νοσοκομεία και τζογάρει με τις ασφαλιστικές εισφορές;  Βεβαίως, αυτή η απόστασή του, αυτή η «διαφορετικότητά» του από την Ελλάδα, τα υπόλοιπα υποψήφια και το κόμμα καθαυτό, χρησιμοποιείται από όσα τον υποστηρίζουν ως το μεγάλο του «ατού». Είτε γιατί είναι ο «μόνος που δεν πρόδωσε τον Τσίπρα» (δεν πρόλαβε), ή γιατί δεν είναι «μολυσμένος» από τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ, τα κολλήματα, τις ιδεοληψίες, τις εμμονές και τις κασέτες. Δηλαδή, ο λόγος να ψηφίσεις Κασσελάκη για Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ακριβώς επειδή δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ! Ότι δηλαδή το πρόβλημα είναι καθαυτός ο ΣΥΡΙΖΑ! Αν το πει κάποιο Συριζαίο αυτό, η απορία είναι γιατί είναι Συριζαίο και στηρίζει το πρόβλημα (αλλά και πώς ο ένας κούκος Κασσελάκης θα φέρει την άνοιξη της λύσης του προβλήματος βουτώντας μες στη φωλιά του κακού), ενώ αν δεν είναι Συριζαίο, ίσως το να θέλει τόσο πολύ έναν μη Συριζαίο Πρόεδρο να μην είναι για καλό του ΣΥΡΙΖΑ. Ως απλώς ειπείν, αν κάποιος θέλει το καλό του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θέλει τον Κασσελάκη, γιατί ο Κασσελάκης δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ.  «Αλλά», θα απαντήσει κάποιο Κασσελακικό, είτε Συριζαίο είτε όχι, «ο Κασσελάκης δεν έχει ψηφίσει μνημόνιο, δεν έχει συνδεθεί με τα όποια σκάνδαλα είχε(;) η τετραετία του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν από αυτούς που ευθύνονται για την εκλογική του κατάρρευση, άρα αυτός μπορεί καλύτερα απ’ όλους να φέρει ξανά τον κόσμο σε έναν νέο ΣΥΡΙΖΑ.» Έστω, λοιπόν, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, με αρχηγό τον Κασσελάκη, βγαίνει αυτοδύναμος. Αν ο Κασσελάκης είναι τόσο διαφορετικός, αν ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη θα είναι τόσο διαφορετικός, ποιες θα είναι οι διαφορές που θα τον έχουν φέρει στον θρίαμβο; Θα υπάρχει πια ΣΥΡΙΖΑ;  Γιατί δεν είναι ζήτημα εξαγγελιών, «θέσεων», προγραμμάτων. Είναι ζήτημα ουσίας και υπόστασης. Ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει κόμμα της Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ πασχίζει, χωρίς επιτυχία, να γίνει ένα

Πρόσφατα παρακολούθησα στη μεγάλη οθόνη του σινεμά την ταινία για την οποία προηγήθηκε τους τελευταίους μήνες ένα τρομερό marketing. Πολλά ήταν τα memes και οι διαφημίσεις που κάνανε τον γύρο του διαδικτύου, ενώνοντας με έξυπνο τρόπο τις δύο ταινίες που προβάλλονταν την ίδια περίοδο, την Barbie και τον Oppenheimer. Παρότι είδα και τις δύο, αποφάσισα να γράψω λίγα πράγματα για την δεύτερη, καθώς έμεινα καθηλωμένη και τις 3 ώρες που διαρκεί. Προτού παρακολουθήσω, ωστόσο, την ταινία έκανα μια μικρή έρευνα για να διαβάσω μερικά πράγματα και να ‘χω κάποιες γνώσεις παραπάνω, αλλά και να φρεσκάρω τα όσα ήδη γνώριζα. Βέβαια για να είμαι ειλικρινής, από κάποιες κριτικές τρομοκρατήθηκα λίγο, αφού κάποιοι διαρκώς αναφερόντουσαν στο ότι «έχει πολλούς επιστημονικούς όρους κβαντικής φυσικής» υπονοώντας ότι μπορεί να μην είναι τόσο κατανοητά για όλο το κοινό, αλλά και πως «έχει πολλούς διαλόγους» κάτι που μπορεί να κούραζε μειώνοντας το συνολικό ενδιαφέρον. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, μπήκα στη αίθουσα δειλά και φοβούμενη μήπως δεν καταλάβω κομβικά σημεία της ιστορίας, δημιουργώντας μου κενά, κάτι που δε θα με άφηνε να σχηματίσω τη προσωπική μου γνώμη στο τέλος. Παρόλα αυτά, μπορώ να πω με σιγουριά ότι ήταν μια εξαιρετική ταινία, με δυνατές ερμηνείες, απίστευτο soundtrack και εξωπραγματικά εφέ. Επειδή, όμως, είναι μία ταινία που προτείνω να πάτε να την απολαύσετε, σας συμβουλεύω να διαβάσετε μερικά πράγματα για τον Robert Oppenheimer και την εποχή του, καθώς η πλοκή εκτυλίσσεται σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του, κατατάσσοντας την ταινία στην κατηγορία «Ιστορικό Δράμα». Μου άρεσε ιδιαίτερα που δόθηκαν πολλές διαστάσεις ως προς την προσωπικότητα του κεντρικού ήρωα, με αποτέλεσμα να θίγονται πράγματα που αφορούσαν τον προσωπικό του ζήλο, την αλαζονεία, τον εγωισμό και κυρίως την αφοσίωσή του στην επιστήμη.Ο Oppenheimer για μένα, ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε για τις θεωρίες του, ζούσε για να διδάσκει και να τον θαυμάζουν, αλλά και για να μείνει τ’ όνομά του στην ιστορία. Και τα κατάφερε, αφού έμεινε στα βιβλία της ανθρωπότητας ως «Ο πατέρας της ατομικής βόμβας». Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι αργότερα δεν πάλευε εσωτερικά με την ηθική και τις τύψεις του, γνωρίζοντας πως το μεγαλύτερό του επίτευγμα, θα ήταν την ίδια στιγμή το φονικότερο όπλο της εποχής, όπως συμπεραίνουμε και μέσα απ’ το έργο.Η ταινία δεν πραγματεύεται μόνο τη ζωή του Robert και πώς ανακάλυψε μαζί με την ομάδα του μέσω των θεωριών και πειραμάτων την ατομική βόμβα, αλλά θέτει και το πολιτικό πλαίσιο, βάσει του οποίου ενεργούσε ο πρωταγωνιστής για να εξυπηρετήσει –αναγκαστικά- τα πολεμικά συμφέροντα της χώρας του. Σκεφτείτε, λοιπόν, να είστε στο πικ της καριέρας σας, να είστε κοντά στη μεγαλύτερη ανακάλυψη του αιώνα και προτού απολαύσετε τους καρπούς των κόπων σας για όλες τις ώρες που αφιερώσατε στην έρευνα και στη δουλειά σας, να ξέρετε πως το έργο σας, θα προκαλέσει τον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Ξεκίνησα αυτό το άρθρο έχοντας στο μυαλό μου να αναλύσω την ταινία αλλά στην πορεία τα σχέδια άλλαξαν. Δεν θα ήθελα να μαρτυρήσω τίποτα απ’ αυτό το αριστούργημα, γιατί η ταινία βγήκε πολύ πρόσφατα, γι’ αυτό και θεώρησα άδικο να γράψω ένα κείμενο γεμάτο spoilers. Το μόνο που έχω να πω είναι να μη φοβηθείτε αν έχετε ακούσει κι εσείς παρόμοιες «τρομακτικές» κριτικές σαν τα παραδείγματα που έδωσα παραπάνω. Ναι, μιλάει για κβαντική φυσική, αλλά προφανώς και εξηγούνται τα απαραίτητα και για χάρη του κοινού. Οι επιστημονικές σκέψεις είτε αποδίδονται πιο απλοϊκά μερικές φορές, είτε άλλοτε αναλύονται σε ικανοποιητικό βαθμό, ώστε να κατανοηθεί το βασικό θέμα. Και ναι, μπορεί να έχει πολλούς διαλόγους, αλλά όχι σε σημείο που ο θεατής συγχίζεται και μπερδεύεται, όπως κάποιοι σπεύδουν να πουν. Οπότε για να σας ενημερώσω καλύτερα, απλώς υπάρχουν αρκετές αφηγήσεις (δείχνοντας τι γινόταν παλαιότερα με αναδρομές και τι συμβαίνει τώρα) και οι διάλογοι εναλλάσσονται σύμφωνα με πρόσωπα της πολιτικής σκηνής, τον επιστημονικό κύκλο όπως επίσης και το κοντινό περιβάλλον του Robert Oppenheimer (π.χ. οικογένεια, φίλοι κ.λ.π.). Συνεπώς, τα μόνα tips που έχω να σας δώσω είναι πως αν θέλετε να παρακολουθήσετε την ταινία πρέπει να είστε συγκεντρωμένοι για όλους τους παραπάνω λόγους και προς θεού μην χάσετε την εμπειρία να την δείτε στο σινεμά, μια και προσφέρει την καλύτερη εμπειρία στον ήχο και στην εικόνα. Είμαι σίγουρη ότι θα βγείτε απ’ τις αίθουσες διαφορετικοί άνθρωποι γεμάτοι από ηθικά διλλήματα, γι’ αυτό και η τελευταία συμβουλή μου, είναι να πάτε με καλή παρέα, ώστε να ακολουθήσει ένας ωραίος εποικοδομητικός διάλογος ξεκινώντας να απαντάτε την πρώτη ερώτηση «Τι θα έκανες εσύ στη θέση του;». Καλή απόλαυση! Κατερίνα ΔημητρέσκουΤελειόφοιτη στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στο τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού, με κατεύθυνση Δημοσιογραφίας.

Ήταν η 25η του προηγούμενου Ιούνη βρήκε θριαμβεύτρια την Νέα Δημοκρατία, με το εντυπωσιακό, για τα δεδομένα της Μεταπολίτευσης, 41%. Μεγάλος ηττημένος της εν λόγω εκλογικής διαδικασίας, όπως έχει ήδη αναφερθεί σε προηγούμενο κείμενο, ήταν η αξιωματική αντιπολίτευση, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, και όχι η αριστερά. Και όχι απλά ηττήθηκε, άλλα η διαφορά κυμάνθηκε πέριξ του 23%, επίσης εντυπωσιακό. Έκτοτε, θα περίμενε κανείς, πως ο ΣΥΡΙΖΑ στα πλαίσια της κομματικής του ανασυγκρότησης, είτε θα βασιζόταν σε πιο φιλολαϊκές ρητορικές, επενδύοντας σε ένα άνοιγμα προς ποικίλους κοινωνικούς χώρους, είτε θα τηρούσε σιγή ιχθύος εν γένει μιας και όπως είπαμε βρίσκεται σε φάση ανασυγκρότησης. Έκτοτε μεσολάβησαν διάφορα ατοπήματα της κυβέρνησης, από τα επικοινωνιακά σφάλματα στην υπόθεση Μηταράκη, έως και την επιδρομή των Ναζί Χούλιγκαν και τις καταστροφικές / φονικές πυρκαγιές σε όλη την Ελλάδα. Όμως, επίσης μεσολάβησε μια απαράδεκτη και ανήθικη επικοινωνιακή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία πηγάζει ξεκάθαρα από την Κουμουνδούρου και αναπαράγεται όχι μόνο από ανθρώπους φιλικά προσκείμενους στην παράταξη αλλά και από στελέχη. « καλά να πάθετε, φάτε #41_τακατο» «φάτε την #41_τακατό» «δεν λυπάμαι #41_τακατό θέλατε» και ούτω καθεξής , υπονοώντας πως για κάθε συμφορά που βρίσκει τον ελληνικό λαό, ο τελευταίος στην πραγματικότητα είναι υπόλογος της ψήφου. Και θα ήταν μια λογική πολιτική επικοινωνιακή  τακτική, αν δεν προερχόταν από ένα ( θεωρητικά πάντα) αριστερό κόμμα. Διότι τότε, παύει να είναι απλά μια επικοινωνιακή τακτική αλλά μετατρέπεται σε ένα καιροσκοπικό και αντιαριστερό έκτρωμα.  Το hashtag #41_τακατό είναι ένα εμετικό επικοινωνιακό κατασκεύασμα του ΣΥΡΙΖΑ που απέχει παρασάγγας από τις ιδέες και τους πυλώνες των αριστερών και των σοσιαλιστικών ιδεών. Βλέπετε, η συγκολλητική ουσία της αριστεράς είναι η αλληλεγγύη, όχι η μετακύλιση των πολιτικών ευθυνών του ΣΥΡΙΖΑ προς το εκλογικό σώμα. Διότι η παράταξη της Κουμουνδούρου ευθύνεται που το λεφούσι της δεξιάς και της Νέας Δημοκρατίας καταγράφει ιστορικά ποσοστά σε κάθε λογής εκλογική διαδικασία. Δεν ευθύνεται το εκλογικό σώμα για την υποστελεχωμένη Πυροσβεστική υπηρεσία, για την ανυπαρξία της ΕΛ.ΑΣ σε καίρια ζητήματα ή για την εγκατάλειψη του δικτύου της ΔΕΔΔΗΕ. Φταίνε οι μνημονιακές επιταγές που υπέγραψαν και με θρησκευτική ευλάβεια υπηρέτησαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ αλλά και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Παράλληλα, την στιγμή που εξαϋλώνονται εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα δάσους, που χλωρίδα και πανίδα αντιμετωπίζουν θανάσιμα πλήγματα, άνθρωποι αποτεφρώνονται και περιουσίες γίνονται στάχτη εν μια νυκτί, είναι επιεικώς απεχθές κάποιοι άεργοι κηφήνες να κουνάνε το δάκτυλο σε όλους όσους έχουν πληγεί, έμμεσα και άμεσα. Για να μην περιττολογώ, όσοι αναπαράγουν τέτοια εμετικά hashtag, εκτός από το ότι στην πραγματικότητα δεν έχουν καμία σχέση με την κοσμοθεωρία της αριστεράς, είναι και υποκριτές. Διότι και οι δικές τους υπογραφές βαραίνουν κάθε καμένο στρέμμα γης, κάθε χαμένη ανθρώπινη και μη ζωή, κάθε ανεπανόρθωτη ζημιά. Και όσοι αυτό-προσδιοριζόμαστε ως αριστεροί, προτού σηκώσουμε εκ νέου τα λάβαρα της ανασυγκρότησης, οφείλουμε να απαλείψουμε από τους κόλπους μας όλα αυτά τα μη-αριστερά και αντιλαϊκά κατάλοιπα. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Πέρασαν κιόλας 5 ημέρες από την στυγερή δολοφονία του συνοπαδού μας, του Μιχάλη. Μια δολοφονία που άνετα θα μπορούσε να είχε βρει καθέναν από εμάς αντί του Μιχάλη, ΑΕΚτζή, Παναθηναϊκό , Ολυμπιακό και ούτω καθεξής. Μια δολοφονία που απέκτησε σχεδόν νομοτελειακό χαρακτήρα ελέω της ανικανότητας της ΕΛΑΣ. Και συνεχίζω να πιστεύω σε ανικανότητα και όχι σε δόλο, διότι τότε τα μονοπάτια οδηγούν σε πολύ πιο σκοτεινά κίνητρα που δεν είναι της παρούσης. Ο Μιχάλης ενταφιάστηκε, η οικογένειά του όμως θα συνεχίζει μεν να πονάει, θα συνεχίσει όμως να μάχεται για την μνήμη του ανθρώπου τους, έστω και δικαστικά, ώστε να τιμωρηθούν τα ναζιστικά ελληνικά και κροατικά σκουπίδια. Το ερώτημα όμως που τίθεται είναι το εξής : Τι πρέπει να κάνει από εδώ και πέρα η διοίκηση, η ομάδα και ο κόσμος της ΑΕΚ; Η διοίκηση, κατά την γνώμη μου, οφείλει θεσμικά , σε διεθνές επίπεδο, να αναδείξει την εγκληματική δράση των ΒΒΒ ανά την Ευρώπη, απαιτώντας με κάθε δυνατό και αδύνατο μέσο την παραδειγματική τιμωρία της Ντιναμό. Και οφείλει να το κάνει, διότι εδώ και πάρα πολλά χρόνια η διοίκηση της κροατικής ομάδας βάζει πλάτες ώστε αυτός ο νεοναζιστικός στρατός να συντηρείται, να εξελίσσεται, να μεγαλώνει, να εξοπλίζεται, να συμμετέχει εν τέλει σε δολοφονικά πεσίματα. Όλα αυτά όμως, πρέπει να γίνουν σε συνδυασμό με την προστασία ( ψυχολογική-οικονομική-νομική) της οικογένειας του Μιχάλη. Δεν μπορεί το δημοσιογραφικό λεφούσι του ΔΟΛ και κάθε λογής εγκάθετου μέσου να αμαυρώνει την μνήμη του Μιχάλη, αναπαράγοντας ψευδείς ειδήσεις περί οπαδικών ραντεβού ή οτιδήποτε. Το πως θα μετουσιώσει αυτά τα συναισθήματα σε δράση, είναι δουλεία της ΠΑΕ και του Μελισσανίδη. Η ομάδα. Η υπερηχητική ΑΕΚ του Αλμέιδα, δεν ήταν δυνατόν να μείνει ανεπηρέαστη. Ο Πελάδο, μέλη του αγωνιστικού τμήματος και του staff, βρέθηκαν στην κηδεία. Δεν απαιτεί κανείς ντε και καλά η ομάδα να αποκλείσει του Κροάτες. Αυτό που απαιτούμε είναι να δούμε στο βλέμμα των παικτών την σπίθα και την δίψα για « αίμα». Απαιτούμε να παίξουν 180 λεπτά στα κόκκινα και στο 200%. Απαιτούμε όσοι αγωνιστούν, να είναι μουτζαχεντίν. Μόνο έτσι η ομάδα θα τιμήσει την μνήμη του αδικοχαμένου συνοπαδού μας, είτε προκριθούμε είτε όχι. Και θα ήταν ονειρικό, σε γκολ εκτός έδρας, οι παίκτες να δείξουν φανέλες με το πρόσωπό του. Μέσα στο Μαξιμίρ, μέσα στην νεοναζιστική καρδιά τους να καρφωθεί η εικόνα του Μιχάλη. Ο κόσμος. Και ποιος δεν σκέφτηκε μέσα του τον ρεβανσισμό και την εκδίκηση σε όλους, δράστες και ηθικούς αυτουργούς, Κροάτες και Έλληνες. Και ποιος δεν θα ήθελε να αντιμετωπίσει τους δράστες ο ίδιος, πράττοντας τα δέοντα. Και ποιος δεν θα ήθελε να ξεσπάσει πάνω στην ΕΛΑΣ για την αντικανότητά της. Όλα είναι θεμιτά και λογικά, όμως ακόμα και τώρα προέχει η προστασία της ομάδας μας, όσο μπορεί βέβαια να έχει σημασία μια ομάδα συγκριτικά με την ανθρώπινη ζωή. Οφείλουμε, ως οπαδοί, να μην ανοίξουμε την πόρτα της αιματοχυσίας και των πεσιμάτων. Θα κάνουμε γιγαντιαία ζημιά στην ΑΕΚ μας. Είμαστε υποχρεωμένοι να φροντίσουμε να μην ξεχαστεί η μνήμη του Μιχάλη αλλά συνάμα στις 19 του μήνα να παραδώσουμε τις αμυγδαλές μας από το πάθος και την ένταση της φωνής μας. Οφείλουμε να είμαστε κυριολεκτικά ο 12ος παίκτης της ΑΕΚ, ωθώντας την σε πρόκριση. Και προπάντων, κατά την διάρκεια ολόκληρης της χρονιάς, να μην αφήσουμε την παρόρμηση να καταπατήσει την λογική. Στόχος είναι η προστασίας της ΑΕΚ και της ΟΠΑΠ Arena. Και δηλώνω αισιόδοξος πως για άλλη μια φορά, ο λαός της ΑΕΚ θα κάνει αυτό που πρέπει. ΟΣΓΕΑ. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Διαχρονικά το ζήτημα των δασικών πυρκαγιών απασχολεί την ατζέντα του τόπου κατά την καλοκαιρινή περίοδο. Μεγάλες εκτάσεις, περιουσίες , χλωρίδα, πανίδα, ενίοτε και ανθρώπινες ζωές θυσιάζονται στον βωμό της χειμερινής αδιαφορίας για ένα νομοτελειακό γεγονός όπως οι πυρκαγιές. Γιατί δεν χρειάζεται να διαθέτει κάποιος γνώσεις δασοπυρόσβεσης ή οτιδήποτε σχετικό για να αντιληφθεί πως με τις τρέχουσες συνθήκες, τις εγκληματικές αμέλειες των αρχών και τις βολικές δικαιολογίες περί κλιματικής αλλαγής και προστασίας της ανθρώπινης ζωής, μετέτρεψαν τον όλεθρο σε νομοτέλεια. Οι εγκληματικές αμέλειες έχουν να κάνουν με τις διαχρονικές ( και όχι μόνο) ευθύνες των αρχών του τόπου. Το πυροσβεστικό σώμα παραμένει υποστελεχωμένο για άλλη μια χρονιά, ενώ οι υλικοτεχνικές υποδομές του σώματος είναι επιεικώς για κλάματα. Και όχι μόνο είναι υποστελεχωμένο, αλλά συνάμα έχει να αντιμετωπίσει την κόπωση και την ψυχολογική φθορά που πηγάζει τόσο από την φύση του επαγγέλματός τους όσο και από την αδιαφορία των αρχών. Δεν είναι δυνατόν, η προστασία του περιβαλλοντικού πλούτου της χώρας να βασίζεται σε εξουθενωμένους ανθρώπους και σε εθελοντές. Ταυτοχρόνως, με την εγκληματική περιθωριοποίηση των δασαρχείων δια της μειωμένης χρηματοδότησης και του περιορισμού του ρόλου τους, που είχε να κάνει με την δημιουργία αντι-πυρικών ζωνών και αντι-πλυμμηρικών εργών, ουσιαστικά ο δασικός πλούτος αφήνεται στο έλεος της κλιματικής αλλαγής. Και μιας που αναφέρθηκε η κλιματική αλλαγή, είναι πολύ βολικό και εύκολο, οι έχοντες την ευθύνη της διαχείρισης της χώρας, να ρίχνουν την ευθύνη σε αυτό το φαινόμενο. Το οποίο, προφανώς και είναι υπαρκτό και δυσχεραίνει τις προσπάθειες πυρόσβεσης, αλλά η κλιματική αλλαγή δεν είναι αποτέλεσμα παρθενογένεσης. Η καταδυνάστευση του φυσικού πλούτου στο όνομα κάθε λογής κέρδους, η μόλυνση του περιβάλλοντος, η καταπάτηση αιγιαλών και ούτω καθεξής, σε μακροχρόνια περίοδο, από την αστική τάξη, δημιούργησε ένα κοκτέιλ υπερθέρμανσης του πλανήτη και αλλοίωσης των όρων διαβίωσης, με αποτέλεσμα τούτη την στιγμή να διανύουμε τον πιο θερμό μήνα εδώ και εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες έτη. Μια καταδυνάστευση που πήρε σάρκα και οστά με τα ευχολόγια των αστικών κυβερνήσεων, οι οποίες τώρα υποκριτικά αποτάσσονται τις συνέπειές της. Κατά αυτό τον τρόπο, οι εύκρατες ζώνες , κατά τους παραθεριστικούς μήνες, θα καίγονται συθέμελα, είτε επενδύουν οι αρχές στην δασοπυρόσβεση είτε όχι. Κεφάλαιο « προστασία της ανθρώπινης ζωής». Βεβαίως και κανείς έλλογος δεν οραματίζεται ούτε νεκρούς ή προτιμά έναν νεκρό άνθρωπο συγκριτικά με ένα καμένο στρέμμα ή περιουσία εν γένει. Όμως, έχει σημασία να γίνει αντιληπτή η ερμηνεία αυτής της τακτικής, τους λόγους πίσω από την υιοθέτησή της και τα αποτελέσματά της. Η κυβέρνηση της ΝΔ, έχοντας μελετήσει την τραγική διαχείριση του ΣΥΡΙΖΑ γύρω από την  θανατηφόρα πυρκαγιά στο Μάτι το 2018, αντιλήφθηκε πως πολιτικό κόστος μπορεί να δημιουργήσει μονάχα η χαμένη ζωή από πυρκαγιά αλλά όχι για παράδειγμα η ολοσχερώς καμένη Βόρεια Εύβοια. Κάτι που ισχύει σε κάθε φυσική καταστροφή. Και δια του μηχανισμού 112 και των ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων, οικισμοί εκκενώνονται, και ελέω λειψανδρίας , παραδίδονται στο έλεος της φλόγας. Δίχως να συμμερίζονται τον πόνο της χαμένης περιουσίας, των αναμνήσεων και των εικόνων που πλέον εισέρχονται στο φάσμα της μνήμης και μετέπειτα της φαντασίας. Σε ένα τόσο πολυπαραγοντικό ζήτημα, οποιαδήποτε μονόπλευρη λύση είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε αδιέξοδο. Είναι αναγκαίο να συγχρονιστεί ο μηχανισμός των δασαρχείων, μια πλήρως εξοπλισμένη σε  υλικό και ανθρώπινο δυναμικό πυροσβεστική υπηρεσία και πολιτική υιοθέτησης περιβαλλοντικών μέτρων. Μονάχα έτσι, σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα , θα αποφευχθεί η ερημοποίηση της χώρας και εν γένει του πλανήτη. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Όταν προ μερικών ετών η πρώτη κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη θεσμοθέτησε την ΕΒΕ ( Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής), η αιχμή του δόρατος της επικοινωνιακής πολιτικής της ήσαν ότι με αυτή θα διασφαλιστεί πως οι επιτυχόντες διαθέτουν το minimum γνώσεων που θεωρούνται ζωτικής σημασίας για μια «αξιοπρεπή» φοιτητική και μετέπειτα επιστημονική καριέρα. θα προασπιζόταν η αριστεία και η σκληρή δουλειά, ενώ συνάμα οι απαιτήσεις της ΕΒΕ κάθε σχολής θα συνέπιπταν μ τις ανάγκες και τα θέλω των μηχανισμών της αγοράς, ώστε ταυτοχρόνως να γινόταν πράξη και η περιβόητη διασύνδεση αγοράς εργασίας και Ανώτατης Εκπαίδευσης. Η πραγματικότητα είναι όμως πολύ πιο ζοφερή και σίγουρα υποταγμένη στο νεοφιλελεύθερο δόγμα. Η ΕΒΕ δεν ήταν παρά ένα ακόμη όπλο των κυβερνητικών αρχών στην προσπάθειά τους να υποβαθμίσουν περαιτέρω την δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση. Και αυτό μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτό από τις συνέπειες της ΕΒΕ. Από τον πρώτο χρόνο εφαρμογής της, δεκάδες χιλιάδες μαθητές έμειναν εκτός πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, δημιουργώντας ουσιαστικά μια τεράστια δεξαμενή εν δυνάμει πελατών για τα ιδιωτικά κολλέγια, ΙΕΚ και ούτω καθεξής. Παράλληλα, με την εξίσωση των πτυχίων δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, και ελέω των υπαρκτών παθογενειών του πρώτου ( πολυετή φροντιστήρια που συνεπάγονται με έξοδα, ψυχολογική και σωματική καταπόνηση των υποψηφίων κτλ), αυτή η δεξαμενή διευρύνεται συνεχώς. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, εισήλθε στην πολιτική ατζέντα της δεύτερης κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη η αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος. Και επειδή το εν λόγω άρθρο έχει πολλές διατάξεις, ας δούμε το ζουμί του, όπερ σημαίνει την παράγραφο 5 : « H ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση. Tα ιδρύματα αυτά τελούν υπό την εποπτεία του Kράτους, έχουν δικαίωμα να ενισχύονται οικονομικά από αυτό και λειτουργούν σύμφωνα με τους νόμους που αφορούν τους οργανισμούς τους. Συγχώνευση ή κατάτμηση ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων μπορεί να γίνει και κατά παρέκκλιση από κάθε αντίθετη διάταξη, όπως νόμος ορίζει.Eιδικός νόμος ορίζει όσα αφορούν τους φοιτητικούς συλλόγους και τη συμμετοχή των σπουδαστών σ’ αυτούς.» Αυτή η παράγραφος στην πραγματικότητα απεικονίζει τις πραγματικές «ορέξεις» της ΕΒΕ και της εν γένει πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας γύρω από τα Πανεπιστημιακά ζητήματα. Πρώτα υποβάθμιση των ΑΕΙ μέσω εξευτελιστικών κρατικών επιχορηγήσεων, μετέπειτα συνεχή προπαγάνδα περί ανομίας και «μπαχαλάκηδων» που δεν σέβονται την κρατική περιουσία, ύστερα ΕΒΕ- δημιουργία δεξαμενής εν δυνάμει πελατών και εξίσωση πτυχίων και εν κατακλείδι η αναθεώρηση του άρθρου 16 ώστε να μπουν στο παιχνίδι της τριτοβάθμιας και ιδιώτες. Διότι τα κίνητρα ήσαν πάντα ταξικά. Η τριβή με τα δημόσια ΑΕΙ , πέραν της κατάρτισης του μελλοντικού εργατικού δυναμικού και της στελέχωσης της αγοράς, παρέχουν και κάτι αναγκαίο και συνάμα γοητευτικό. Οι φοιτητές έρχονται σε επαφή με πολιτικό-κοινωνικές ζυμώσεις, συνδιαλέγονται με ανθρώπους με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά , που ενδεχομένως δεν θα συναντούσαν ποτέ. Αναπτύσσουν πολιτική σκέψη, ταξική συνείδηση, γίνονται εν ολίγοις κοινωνικά όντα, έτοιμα να μοχθήσουν και να αγωνιστούν από κάθε μετερίζι. Γίνονται δυναμικοί επιστήμονες, με σκοπό να προασπίσουν τις ανάγκες του πλησίον. Μα προπάντων, γίνονται χειραφετημένοι και απογαλακτισμένοι άνθρωποι. Πάντοτε αποτελούσε αγκάθι για τους αστούς η δυνατότητα των χαμηλότερων στρωμάτων να μορφώνονται και να καταρτίζονται δίχως να υπάρχει άμεση ανταλλακτική ( εν προκειμένω χρηματική) υποχρέωση. Πάντα στον νου της μετέφραζαν το δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης ως ένα μέτωπο το οποίο υπό τις κατάλληλες προϋποθέσεις δύναται να τους αποδώσει τεράστια κέρδη. Και φρόντισε για αυτούς, ο ικανότατος εξυπηρετητής των συμφερόντων τους, ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και σε αυτή την προσπάθεια η ΕΒΕ έβαζε και βάζει το δικό της λιθαράκι. Στο χέρι μας είναι να μην δεχτούμε την μετατροπή της μορφωτικής και εκπαιδευτική μας πυξίδας σε ένα καιροσκοπικό ίδρυμα, έρμαιο των μεγαλοσυμφερόντων και του νεοφιλελευθερισμού. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε τις εκλογές του 2019, υπήρχαν αρκετοί αναλυτές που επεξεργάζονταν το ενδεχόμενο να παραιτηθεί ο Αλέξης Τσίπρας από την ηγεσία του κόμματος. Άλλωστε, ελάχιστοι αρχηγοί του δικομματισμού έχουν διατηρήσει τη θέση τους μετά από εκλογική ήττα· ειδικά σε περιπτώσεις απερχόμενων πρωθυπουργών, η Μεταπολίτευση μας προσφέρει ένα και μοναδικό παράδειγμα: τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Παπανδρέου έχασε την πρωθυπουργία από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στις τριπλές εκλογές του ’89-’90, όμως παρέμεινε στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και τελικά επανεξελέγη το 1993. Ίσως αυτή η ιδιαίτερη επιτυχία του «Αντρίκου» να αποτέλεσε έμπνευση για τον Αλέξη Τσίπρα, όταν επέλεξε να διατηρήσει την Προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ το 2019. Η συνέχεια, όμως, δεν ήταν η ίδια. Όταν ήρθαν οι εκλογές του 2023, ο ΣΥΡΙΖΑ όχι απλά δεν εξελέγη Κυβέρνηση, αλλά κατέρρευσε εκλογικά, έχοντας τη χειρότερη επίδοση αξιωματικής αντιπολίτευσης, τουλάχιστον από το 1950. Κι όμως, τις πρώτες μέρες, ο Τσίπρας έδειχνε πρόθυμος να συνεχίσει ως Πρόεδρος του κόμματος.  Την Πέμπτη, 29η Ιουνίου 2023, όμως, ήρθε μία ιστορική στιγμή: ο Αλέξης Τσίπρας παραιτήθηκε από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μετά από 15 χρόνια. Με αυτήν του την παραίτηση έκλεισε ο κύκλος ενός κόμματος που ξεκίνησε στα 3% και, εκμεταλλευόμενο τις συγκυρίες, αναδείχθηκε αξιωματική αντιπολίτευση ως αριστερά, και τελικά εξελέγη κυβέρνηση, φέρνοντας σημαντικά νομοσχέδια στο πεδίο των κοινωνικών δικαιωμάτων. Μέχρι εκεί μπορούν να γίνουν παραλληλισμοί με το ΠΑΣΟΚ· αλλά μέχρι εκεί. Αυτό παραδέχθηκε ο Αλέξης Τσίπρας με την παραίτησή του: ότι δεν είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου. Βεβαίως, οι ιστορικές συγκυρίες, οι ιδεολογίες, οι προσωπικότητες και η κοινωνική πραγματικότητα ήταν όλα ευθυγραμμισμένα, ώστε να μην μπορεί να υπάρξει ένας νέος Ανδρέας. Όμως, το τέλος του Αλέξη Τσίπρα και το τέλος του Ανδρέα Παπανδρέου στην πραγματικότητα μοιάζουν πολύ περισσότερο απ’ ό,τι φαίνεται στην επιφάνεια, καθώς η αποτυχία του Τσίπρα καλύπτει και κρύβει τις ομοιότητες.  «Ο Έγγελος κάπου αναφέρει πως όλα τα κοσμοϊστορικά γεγονότα και πρόσωπα εμφανίζονται, ας πούμε, δυο φορές. Ξέχασε να προσθέσει: την πρώτη φορα ως τραγωδία και τη δεύτερη ως φάρσα.» – Καρλ Μαρξ, Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη  Ο Ανδρέας Παπανδρέου εξελέγη το 1981 ως ένα λαμπρό πρόσωπο, αριστερό, προοδευτικό, που θα έφερνε την αλλαγή. Την πρώτη περίοδο της διακυβέρνησής του (1981-1985), έπεισε πολύ κόσμο πως πράγματι κινείτο σε μια αριστερή κατεύθυνση και πως βάζει την Ελλάδα και τους Έλληνες μπροστά. Όμως, η δεύτερη περίοδος διακυβέρνησης (1985-1989) χαρακτηρίστηκε από μία μετριοπάθεια, μία δεξιά-συντηρητική στροφή, που απογοήτευσε και έδιωξε τους αριστερούς από τις τάξεις του. Τελικά, αφού κέρδισε 2 εκλογικές αναμετρήσεις, ηττήθηκε από τον (Κωνσταντίνο) Μητσοτάκη, έναν στυγερό νεοφιλελεύθερο που προσπάθησε να αντιστρέψει τα όποια προοδευτικά βήματα του Ανδρέα. Η εκλογή του Μητσοτάκη αποτέλεσε ένα πρώτο παράδειγμα μιας συντηρητικοποίησης της κοινωνίας, στην οποία ο Παπανδρέου είχε μεγάλο μερίδιο ευθύνης, εξαιτίας ακριβώς της δεξιάς του στροφής. Τελικά η συντηρητικοποίηση επηρέασε το ίδιο το κόμμα του, με την επικράτηση του «εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ», ήτοι της νεοφιλελεύθερης διολίσθησης της σοσιαλδημοκρατίας.  Ο Αλέξης Τσίπρας εξελέγη το 2015 ως ένα λαμπρό πρόσωπο, αριστερό, προοδευτικό, που θα έφερνε την ελπίδα. Την πρώτη περίοδο της διακυβέρνησής του (Ιανουάριος-Ιούλιος 2015), έπεισε πολύ κόσμο πως πράγματι κινείτο σε μια αριστερή κατεύθυνση και πως βάζει την Ελλάδα και τους Έλληνες μπροστά. Όμως, η δεύτερη περίοδος διακυβέρνησης (Σεπτέμβριος 2015-2019) χαρακτηρίστηκε από μία μετριοπάθεια, μία δεξιά-συντηρητική στροφή, που απογοήτευσε και έδιωξε τους αριστερούς από τις τάξεις του. Τελικά, αφού κέρδισε 2 εκλογικές αναμετρήσεις, ηττήθηκε από τον (Κυριάκο) Μητσοτάκη, έναν στυγερό νεοφιλελεύθερο που προσπάθησε να αντιστρέψει τα όποια προοδευτικά βήματα του Αλέξη. Η εκλογή του Μητσοτάκη αποτέλεσε ένα πρώτο παράδειγμα μιας συντηρητικοποίησης της κοινωνίας, στην οποία ο Τσίπρας είχε μεγάλο μερίδιο ευθύνης, εξαιτίας ακριβώς της δεξιάς του στροφής. Βίοι Παράλληλοι, όπερ έδει δείξαι. Η λογική αλληλουχία προοικονομεί μία συντηρητικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η αλήθεια είναι πως αυτή έχει ήδη πραγματοποιηθεί.  Δεν είναι μόνο πρόσωπα, όπως η πασοκογενής τάση, ή ακόμα και ο Αντώναρος, που μαρτυρούν αυτήν τη συντηρητικοποίηση. Είναι και η αντανακλαστική ειδωλολατρία μιας μεγάλης μερίδας των εναπομείναντων ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, κατόπιν εκλογικής συντριβής, αλλά και προεδρικής παραίτησης, προς το πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα, και η μητσοτακικού τύπου κατηγορία των πάντων, εκτός του Προέδρου, για την κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ. Φταίει το ΚΚΕ, φταίει το ΠΑΣΟΚ, φταίει ο Βαρουφάκης, φταίει η Ομπρέλα. Οτιδήποτε είναι πιο αριστερό από τον Πρόεδρο φταίει. Δε φταίει ο ίδιος, δε φταίνε οι μεταγραφές του, δε φταίει η στρατηγική του «να νικήσουμε τους νεοδημοκράτες με τους νεοδημοκράτες Αντώναρο, Κύρτσο και τον Μαραντζίδη», δε φταίει η διεύρυνση προς τα δεξιά, προς κάποιο «δημοκρατικό κέντρο», δε φταίει η δεξιά στροφή σε κομβικά σημεία όπως τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, δε φταίει η νεοφιλελεύθερη αποπολιτικοποίηση του αντιπολιτευτικού του λόγου, η εμμονή στην πρακτικότητα, την ευθύνη, τη σοβαρότητα (που δεν τον αντιπροσωπεύουν, άλλωστε), στην ηθικολογία. Για την ήττα του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς, φταίει η Αριστερά – αυτό μας λέει η πλειοψηφία στον ΣΥΡΙΖΑ. Συντηρητικοποίηση εντός του κόμματος, όπερ έδει δείξαι.  Παραιτήθηκε, λοιπόν, ο Τσίπρας. Και τώρα τι; Μετά τον Τσίπρα το χάος, μετά τον Τσίπρα το τίποτα. Αυτό πιστεύει η πλειοψηφία των μελών και υποστηρικτών του ΣΥΡΙΖΑ και, ως αληθώς ειπείν, αυτό πιστεύει η πλειοψηφία των παρατηρητών. Ο Τσίπρας το 2019 ίσως να μην την είχε δει Ανδρέας· ίσως να αναγνώριζε ότι το κόμμα του ήταν προσωποπαγές (πράγμα ντροπιαστικό για ένα αριστερό κόμμα, ιδίως της αντι-σταλινικής παράδοση – ακούς Γιάνη;) και πως χωρίς αυτόν ο ΣΥΡΙΖΑ θα κατέρρεε. Τελικά κατέρρευσε με αυτόν. Και τώρα τι;  Στον ΣΥΡΙΖΑ σύντομα θα επιλέξουν τη νέα τους ηγεσία. Το διακύβευμα ποιο θα είναι; Ο ΣΥΡΙΖΑ γαρ κατέρρευσε ήδη. Ο ΣΥΡΙΖΑ γαρ εγκατέλειψε ήδη την Αριστερά, και η Αριστερά τον ΣΥΡΙΖΑ. Διακύβευμα δεν υπάρχει για το κόμμα. Διακύβευμα υπάρχει για την κοινωνία: θα αποδεχθεί έναν «εκσυγχρονιστικό» ΣΥΡΙΖΑ, ένα ΠΑΣΟΚ-2, και τη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας που αυτός συνεπάγεται και προκαλεί, ή θα καταλάβει, έστω την ύστατη στιγμή, ότι για την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν φταίει η Αριστερα; Ανδρέας-Γεώργιος ΣκίννερΤελειόφοιτος στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου, εργαζόμενος στην εστίαση και Παραγωγός της εκπομπής «Εξελίξεις» στο Ράδιο Πάντειον

Υπάρχει σε πολύ κόσμο η ψευδαίσθηση ότι ο αθλητισμός (ή η τέχνη, ή οποιαδήποτε άλλη πτυχή της ζωής) μπορεί να αποσυνδεθεί από την πολιτική ή, ακόμα, ότι πρέπει να αποσυνδεθεί από την πολιτική. Αυτή είναι η περιβόητη στάση του no politica, η οποία, ειδικά στο ποδόσφαιρο, αποτελεί το status quo. Βεβαίως, τα αποτελέσματα αυτής της γραμμής είναι φαινόμενα όπως το Μουντιάλ στο Κατάρ, όπου η άρνηση πολιτικής κριτικής προς τους διοργανωτές τους επέτρεψε να σκοτώσουν χιλιάδες εργάτες, ώστε να κατασκευαστούν τα γήπεδα του τουρνουά. Άλλο παράδειγμα είναι η ποινικοποίηση των φιλο-παλαιστινιακών πανό, π.χ. των οπαδών της Σέλτικ, με αποτέλεσμα να επιβάλλεται η αποδοχή της εθνοκάθαρσης στην Παλαιστίνη από το Κράτος του Ισραήλ. Άλλο ένα παράδειγμα είναι η τόνωση των ομοφοβικών αισθημάτων των «ματσό» οπαδών, που αντιλαμβάνονται ως πολιτική καταπίεση τα χρωματιστά περιβραχιόνια.  Στην Ελλάδα, οι οπαδοί δεν είναι οι πιο διάσημοι «πολιτικοποιημένοι», όπως είναι της Ομόνοιας ή της Χάποελ Τελ Αβίβ (αριστεροί), ή της Μπεϊτάρ Ιερουσαλήμ ή της Λάτσιο (ακροδεξιοί). Βεβαίως, συχνά έχουν τις ιδεολογίες τους: στις οργανωμένες εξέδρες υπήρχε κάποτε μια εθνικιστική παράδοση, όμως πλέον η «μόδα» είναι αντιφασιστική, κυρίως αναρχικών χρωμάτων, με λίγες εξαιρέσεις όπως τη Θύρα 7 να διατηρούν ένα πιο δεξιό αίσθημα.  Ένα σημαντικό παράδειγμα του αντιφασιστικού αισθήματος των οπαδών αποτελούν οι Πάνθηρες, οι οργανωμένοι οπαδοί του Πανιωνίου, οι οποίοι πολλάκις έχουν αναρτήσει πανό ή έχουν εκδώσει ανακοινώσεις που μαρτυρούν τις πιο αναρχικές τους καταβολές, ενώ η Νέα Σμύρνη αποτελεί ένα παράδειγμα δήμου χωρίς παράταξη της Χρυσής Αυγής (στην αυτοδιοίκηση συχνά ονομάζεται Ελληνική Αυγή). Εντούτοις, ο Κωστής Χατζηδάκης, προέβη σε μία, τουλάχιστον περίεργη, αλλά μάλλον προσβλητική σύγκριση: με αφορμή τη μετεκλογική δήλωση του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος κατηγόρησε τη Νέα Δημοκρατία πως με την τροπολογία αποκλεισμού του Εθνικού Κόμματος Έλληνες στην πραγματικότητα ενίσχυσε την επιρροή του Ηλία Κασιδιάρη, η Μάρα Ζαχαρέα τον ρώτησε αν έχει ευθύνες η ΝΔ για τα ποσοστά των Σπαρτιατών, με τον νέο Υπουργό Οικονομικών να απαντά: «πήγε καλά σε ένα παιχνίδι ο Πανιώνιος και φταίει ο Παναθηναϊκός».  Το ιστορικό σωματείο της Νέας Σμύρνης δεν άφησε ασχολίαστη αυτήν την τοποθέτηση. Αμέσως εξέδωσε μία ανακοίνωση, στην οποία αναφέρει: «θα παρακαλούσαμε να μη βάζει [ο Χατζηδάκης] στην ίδια πρόταση συσχετισμού τους νεοναζί του Κασιδιάρη με τον πρόσφυγα Πανιώνιο Γυμναστικό Σύλλογο Σμύρνης», μιλώντας για «λεκτικές ασχολίες το λιγότερο». Σαφώς, δεν πρόκειται για κριτική προς την ίδια τη Νέα Δημοκρατία· πολλάκις η Ντόρα Μπακογιάννη έχει αναφέρει πως, λόγω του συζύγου της, Ισιδώρου Κούβελου, είναι υποστηρικτής του Πανιωνίου, και ο Σύλλογος ουδέποτε ασχολήθηκε. Όμως, αυτή η ανακοίνωση ίσως να αποτελεί τη σημαντικότερη ανακοίνωση κατόπιν της εκλογικής επιτυχίας των ναζί.  Με την ανακοίνωση αυτή, καθίσταται σαφές ότι στις τάξεις του Πανιωνίου δεν είναι ευπρόσδεκτοι οι Σπαρτιάτες, οι χρυσαυγίτες, οι φασίστες. Αν κάποιος φασίστας αισθάνεται Πανιώνιος, ο Σύλλογος έχει πει «μην έρθεις, μην είσαι Πανιώνιος». Ζητώντας από την κυβέρνηση να μη συσχετίζει το σωματείο με τους φασίστες, ευθέως απαγορεύει στους φασίστες, στον εκάστοτε μεμονωμένο φασίστα, να συσχετίζονται με τον Ιστορικό. Και αυτή είναι η σωστή στάση. Το πρώτο βήμα για την εξαφάνιση του φασισμού από την κοινωνία είναι η απομόνωσή του. Κι αυτή δεν επιτυγχάνεται ούτε στα δικαστήρια, ούτε στη Βουλή. Αυτή επιτυγχάνεται στην καθημερινότητα, στις πτυχές της ζωής που, αποπολιτικοποιημένες, επιτρέπουν στον φασισμό να κρύβεται, όπως τον αθλητισμό του no politica. Μην παρεξηγηθώ· ο Πανιώνιος δεν κηρύσσει την κομμουνιστική επανάσταση. Όμως, χωρίς να είναι πολιτική οργάνωση, κάνει το απαραίτητο, πολιτικό, πρώτο βήμα, το οποίο απαιτείται από όλα μας εάν θέλουμε να πατάξουμε τον φασισμό.  Θα επιτρέψουμε στον φασισμό να κρύβεται ανάμεσά μας, ή θα τον νικήσουμε; Εάν επιλέξουμε το δεύτερο, πρέπει να τον ξετρυπώσουμε από κάθε του λαγούμι, όπου κρύβεται πίσω από την αποπολιτικοποίηση. Ο φασισμός δεν νικάται στα δικαστήρια, δε νικάται στην κάλπη. Ο φασισμός νικάται με καθημερινοποίηση της πολιτικής και πολιτικοποίηση της καθημερινότητας.  Ως υποστηρικτής του Πανιωνίου, λοιπόν, τώρα πιο πολύ από ποτέ, νιώθω περήφανος για την ομάδα μου, νιώθω περήφανος για τη Νέα Σμύρνη. Μπορεί να μη ζούμε στις εποχές του αείμνηστου συνθήματος «κάθε σέξι νέος είναι Πανιώνιος κι ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος», αλλά η  πολιτική ταυτότητα του αντιφασισμού είναι ένα καλό σημείο εκκίνησης. Είναι το αυτονόητο και το ελάχιστο, στο οποίο πολλοί έχουν αποτύχει. Μην ξεχνάμε, όταν ο Μπογδάνος επενέβη ώστε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας να μη βραβεύσει τον Ιάσονα Αποστολόπουλο, τελικά τον βράβευσε ο Πανιώνιος για το έργο του. Και ο ίδιος μου έχει πει πόσο μεγαλύτερη αξία έχει αυτή η βράβευση. Δεν έβγαλε γαρ ο Πανιώνιος φωτογραφία με τον φράχτη. Στον Πανιώνιο, οι φασίστες δεν είναι ευπρόσδεκτοι. Ανδρέας-Γεώργιος ΣκίννερΤελειόφοιτος στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου, εργαζόμενος στην εστίαση και Παραγωγός της εκπομπής «Εξελίξεις» στο Ράδιο Πάντειον

Μια εκ των πολλών πηγαίων διαφορών της Αριστεράς με τα υπόλοιπα στοιχεία του πολιτικό-ιδεολογικού τόξου, είναι πως τα εκλογικά αποτελέσματα ουδέποτε μπορούν να αποτελέσουν μια πραγματική απεικόνιση της υιοθέτησης των πεποιθήσεων της στα κοινωνικά στρώματα. Συνεπώς, δεν έχει ουσία να αποδοθούν ευθύνες στην αριστερά γύρω από τα αποτελέσματα των εκλογών. Αυτό για το οποίο μπορούν να αποδοθούν ευθύνες σε ολόκληρο το κίνημα είναι πως δεν έκανε ότι περνάει από το χέρι του ώστε να αποφευχθεί η συντηρητικοποίηση της κοινωνίας ,που μεταφράζεται από στήριξη σε δεξιά ψηφοδέλτια έως και αποδυναμωμένα εργατικά συνδικάτα ή σε ανοχή σε ακροδεξιές, ρατσιστικές, νεοναζιστικές και φασιστικές ατζέντες. Η ήττα , άλλωστε, σε μια εκλογική διαδικασία, στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από την κορυφή του παγόβουνου. Ακολουθούν μερικά λάθη , που κατά την γνώμη μου, οδήγησαν στην, ας μην το κρύβουμε πλέον, ιδεολογική ηγεμονία της δεξιάς. Η αριστερά εδώ και 30 χρόνια έχει αποτύχει στο να αναδείξει την απελευθερωτική δύναμη των αριστερών και των σοσιαλιστικών ιδεολογιών, απέναντι στην ψευδεπίγραφη  ελευθερία του νεοφιλελευθερισμού και λοιπών συντηρητικών δογμάτων. Με δική μας ευθύνη, η χειραφέτηση και η οικονομική ανεξαρτησία βαφτίστηκαν αξιώματα των δεξιών κατευθυντήριων γραμμών, με αποτέλεσμα έννοιες όπως κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας ή κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής να τρομάζουν το ακροατήριο. Ελέω των συνεχιζόμενων και ποικιλόμορφων κρίσεων ( οικονομική, ενεργειακή, υγειονομική, χρηματιστηριακή, πληθωριστική κτλ), έπαψαν να βρίσκονται στην 1η γραμμή προτάγματα που αφορούσαν την ιδεολογία, την κοινωνία ή τον πολιτισμό. Τουναντίον, ήσαν λες και η αριστερά είχε υποκλιθεί πλήρως, ή απολογούνταν συνεχώς για να το θέσουμε πιο σωστά, στις δυνάμεις του παραγωγισμού και του οικονομισμού, δυνάμεις που αποτελούν κατευθυντήριες γραμμές της δεξιάς. Ως αριστεροί, ο καθένας από το δικό του εργασιακό, κοινωνικό και πολιτικό μετερίζι, αποτύχαμε στο να γεφυρώσουμε μεγέθη όπως το ατομικό με το συλλογικό, την οικονομία με την πολιτική και τον πολιτισμό ή το τοπικό με το περιφερειακό. «Στρουθοκαμηλίσαμε», αναλώνοντας πολύτιμη φαιά ουσία σε διαφορές , που ναι μεν δεν ήταν επουσιώδεις αλλά δεν θα έπρεπε να αποτελούν σε καμία περίπτωση ειδοποιό διαφορά. Η διαχείριση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, παρέλαβαν μια κοινωνία με έντονα ριζοσπαστικά στοιχεία, αλλά με « σαφώς ασαφή» πολιτική κατεύθυνση. Κατά συνέπεια, οι αντιλαϊκές πολιτικές, η ευθυγράμμιση του κόμματος  με τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς και προπάντων ιδεολογικές προδοσίες τύπου συγκυβέρνηση με την ακροδεξιά, μνημονιακές στροφές ή εναγκαλισμός με ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δημιούργησαν μια εσφαλμένη αντίληψη της Αριστεράς, σε τέτοιο βαθμό που οι πολιτικοί διαχωρισμοί μεταξύ δεξιάς και Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ να είναι ισχνοί, κάτι που φυσικά δημιούργησε ένα αρνητικό δεδικασμένο για ολόκληρο το αριστερό φάσμα ιδεών. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, τα ιδεώδη και οι πυλώνες της Αριστεράς βρίσκονται σε καθεστώς κρίσης και αποσταθεροποίησης. Βεβαίως οι μεγαλοαστοί και οι μηχανισμοί της Δεξιάς, με τις μαφιόζικες τακτικές τους οδήγησαν στην ιδεολογική ηγεμονία της δεξιάς τούτη την στιγμή, αλλά δεν είναι καιρός ούτε για να αφοπλιστούν οι συνειδήσεις μας και κυρίως ούτε να πάψουμε να παλεύουμε. Οφείλουμε, όμως, συνολικά ως κίνημα, να κοιτάξουμε διεξοδικά τα ατοπήματά μας και προβούμε στην ανασύνταξη της Αριστεράς. Μιας Αριστεράς που θα προβάλλει τον άνθρωπο ως νούμερο 1 προτεραιότητα, μέσα στην ιδανική πραγματικότητα που οραματίζεται. Μιας Αριστεράς που και πάλι θα αποκτήσει την ταυτότητά που της αξίζει, όντας στους δρόμους και στις γειτονιές και όχι απλώς σε βουλευτικά έδρανα. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.