Φοβάμαι. Όταν ζω σε μία χώρα που επιτρέπεται στους φασίστες (ντόπιους και εισαγωγής) να κάνουν τις πορείες τους, να μπουκάρουν στο μετρό και να λούζουν επιβάτες με λάδια και βενζίνες και να φωνάζουν «θα σας κάψουμε», πώς γίνεται να μη φοβάμαι; Τελικά δεν έκαψαν κανέναν. Γιατί φοβάμαι; Και η Χρυσή Αυγή έίναι στη φυλακή. Τι φοβάμαι;  Να τα πάρουμε από την αρχή. Πώς γίνεται να επιτρέπεται στους φασίστες να κάνουν πορείες; Όχι απλά δεν τους εμποδίζει η αστυνομία, όχι απλά δεν τους επιτίθεται η αστυνομία, αλλά τους προστατεύει η αστυνομία. Σαν αριστερός, που έχουν δει τα ματάκια μου τη βία της αστυνομίας και έχω ζήσει από πρώτο χέρι πώς συνηθίζει η ΕΛΑΣ να αντιμετωπίζει τις διαδηλώσεις, δεν μπορώ παρά να νιώθω ολίγον τι ριγμένος. Δηλαδή για εμάς έχει ξύλο και για τους φασίστες έχει να τους κρατάνε το χέρι για να νιώθουν ασφάλεια. Οριακά να συμμετέχουν στη φασιστική πορεία. Οριακά είπα!  Λίγο πιο σοβαρό. Κάνουν επεισόδια οι φασίστες στο μετρό Μοναστηρακίου. Και τους επιτρέπεται! Τρομοκρατούν κόσμο και τους επιτρέπεται, απειλούν ανθρώπους ότι θα τους σκοτώσουν και τους επιτρέπεται, έναν όροφο πιο πάνω είναι η αστυνομία και δεν επεμβαίνει, με ποια δικαιολογία; Ακόμα δεν ξέρουμε. Οριακά κρατούσαν τσίλιες. Οριακά είπα!  Σαφώς ουν φοβάμαι. Λίγες εβδομάδες πριν, φασίστες (πάλι εισαγωγής), δολοφόνησαν οπαδό στη Νέα Φιλαδέλφεια. Λίγα χρόνια πριν έκαναν περιπολίες οιονεί τάγματα εφόδου στον Έβρο, φασίστες εγκληματούν και τρομοκρατούν συστηματικά και η μόνη απάντηση-«εγγύηση» της ασφάλειάς μας είναι είναι ότι οι Χρυσαυγίτες μπήκαν φυλακή για όσα έκαναν πριν 10 χρόνια, το πρόβλημα έχει λυθεί! Δεν υπάρχουν γαρ φασίστες, είναι ηθοποιοί (ή κάτι τέτοιο).   Μα δεν περιμένω από το κράτος να προστατέψει τον λαό από τους φασίστες, δεν περιμένω από την αστυνομία ή τα δικαστήρια. Δεν το κάνουν και υπάρχουν λόγοι πασίγνωστοι που δεν το κάνουν. Αλλά κάποιος πρέπει να προστατέψει τον λαό. Η ιστορία έχει δείξει ότι μόνο ο λαός μπορεί να προστατέψει τον εαυτό του. Μόνο ο λαός μπορεί να βάλει «μπλόκο» στους φασίστες, να τους στείλει πίσω στις τρύπες τους, ακόμα και να εξολοθρεύσει τον φασισμό, να τον ξεριζώσει. Πού είναι, λοιπόν, ο λαός; Γιατί μπορούν οι φασίστες να ασκούν αμέριμνοι την βία τους, να εκφράζουν δημόσια και ελεύθερα τη σκατοψυχιά τους;  Όπως είπα, δεν περιμένω από το κράτος. Λέξεις όπως «επιτρέπεται», «ελεύθερα» κ.ο.κ. δεν ζητάω από το κράτος να τις περιορίσει, καθώς το κράτος θα περιορίσει τα κινήματα που το απειλούν, και τελικά θα ενισχύσει τους φασίστες. Ζητάω από τον λαό να τις περιορίσει, για να ενισχύσει εαυτόν και, μετά τους φασίστες, να βάλει στο στόχαστρο τον επόμενο εχθρό. Γιατί εχθρός είναι ο φασισμός. Πού είναι, λοιπόν, ο λαός; Για αυτό φοβάμαι. Γιατί δε βλέπω τον λαό. Γιατί τις προάλλες δεν κάψανε κανέναν, αλλά δεν μπορούμε να περιμένουμε νεκρά, καμένα πτώματα για να αντιδράσουμε στον φασισμό. Άλλωστε, όσα δεν αντιδρούν τώρα, μάλλον δε θα αντιδράσουν ούτε όταν δούμε νεκρά, καμένα πτώματα. Μέχρι να αντιδράσουν, θα αποτελούν ήδη τα ίδια νεκρά, καμένα πτώματα. Όπως λέει το απόφθεγμα: «Πρώτα ήρθαν για τους Εβραίους, αλλά δεν ήμουν Εβραίος […]».  Και δε φοβάμαι για μένα. Αν κρατήσω το στόμα μου κλειστό, οι φασίστες δύσκολα θα με πειράξουν. Δεν είμαι ΛΟΑΤΚΙ, δεν είμαι μειονοτικός ή μετανάστης, είμαι τα μάλα προνομιούχος- σαν ΔΑΠαίος ντύνομαι, είμαι ασφαλής! Φοβάμαι για τα άτομα στη ζωή μου, τα οποία δεν έχουν αυτήν την τύχη. Τα άτομα που θα μπορούσαν να είναι σε εκείνο το βαγόνι του μετρό, τα άτομα τα οποία θα είναι εύκολοι στόχοι, τα άτομα που «απειλούν» πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια, όχι επειδή κάτι λένε, ή κάτι κάνουν, αλλά επειδή υπάρχουν. Άτομα που θα προτιμούσα να μην καταλήξουν νεκρά, καμένα πτώματα.  Συχνά με «κατηγορούν» ότι κατηγορώ τους αναγνώστες, ή τους ακροατές, για τα στραβά αυτού του κόσμου. Και τι με αυτό; Κάποιος πρέπει να το κάνει. Αν στη χώρα βασιλεύει η απάθεια, και αν αυτή η απάθεια διευκολύνει την επιδρομή του φασισμού, και αν αυτή η επιδρομή συνεπάγεται νεκρά, καμένα πτώματα, κάποιος πρέπει να κατηγορήσει τους απαθείς και την απάθεια. Και, αν οι αναγνώστες ή οι ακροατές δεν είναι είναι απαθείς, τότε με τη σειρά τους αυτοί πρέπει να κατηγορήσουν τους απαθείς και την απάθεια. Μία αλυσιδωτή αντίδραση, έως ότου η απάθεια εξαλειφθεί. Έως ότου «σπάσει» όλων η σιωπή. Η σιωπή γαρ συνενοχή εστι. Ως αλλιώς ειπείν, αν κάποιο είναι απαθές, καλά κάνει και νομίζει ότι κατηγορείται, καλά κάνω και το κατηγορώ. Εάν, όμως, δεν είναι απαθές, τότε δεν κατηγορείται. Συνεπώς, αν κάποιο νιώθει ότι κατηγορείται, θα πρέπει να αναρωτηθεί γιατί το νιώθει.  Εγώ δεν κατηγορώ κανένα. Και που φτάσαμε εδώ, πια όσα λάθη έγιναν είναι στο παρελθόν και οι κατηγορίες δεν έχουν αξία. Εγώ κατηγορώ τα λάθη του μέλλοντος. Γιατί ξέρουμε τι και πώς πρέπει να κάνουμε, και γιατί, για να αποτελέσει ο φασισμός παρελθόν. Και, αν δεν το κάνουμε, σαφώς και πρέπει να μας κατηγορήσουν.  Πάμε, λοιπόν, στον τίτλο του άρθρου. Φταίνε οι φασίστες; Σαφώς και φταίνε, πιο ηλίθια ερώτηση δεν έχω ξανακάνει. Φταίει, όμως και ο απαθής λαός, που τους έχει επιτρέψει να κάνουν ό,τι κάνουν. Αλλά αυτό πια είναι στο παρελθόν. Το ζήτημα είναι το μέλλον. Στο μέλλον ακόμα θα φταίνε οι φασίστες. Το διακύβευμα είναι αν θα φταίει ο λαός ή όχι, αν ο λαός θα είναι απαθής ή όχι. Αν δε θες να φταις, αν δε θες να σε κατηγορούν, μην είσαι απαθής. Αν δε θες νεκρά, καμένα πτώματα, μην είσαι απαθής. Αν δε θες μια μέρα να είσαι εσύ το νεκρό, καμμένο πτώμα, μην είσαι απαθής. Αν δεν είσαι απαθής, θα έρθει η μέρα που δε θα φοβάμαι, θα έρθει η μέρα που δε θα φοβάσαι. Το καλύτερο αύριο είναι δικό μας, να το επιβάλλουμε. Ανδρέας-Γεώργιος ΣκίννερΤελειόφοιτος στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου, εργαζόμενος στην εστίαση και Παραγωγός της εκπομπής «Εξελίξεις» στο Ράδιο Πάντειον

Στις 7 Νοεμβρίου του τρέχοντος Οκτώβρη, οι δυνάμεις της Χαμάς έπιασαν στον ύπνο τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ, επιχειρώντας δια αέρος, θαλάσσης και γης, με το αποτέλεσμα να είναι 200 και πλέον Ισραηλινοί όμηροι. Με πρόσχημα αυτή την ομηρία, συνεπώς, ξεκίνησε ο μανιακός βομβαρδισμός της Γάζας, ώστε είτε η Χαμάς να επιστρέψει τους απαχθέντες είτε να τους βρουν οι δυνάμεις του Ισραήλ. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα , να υιοθετηθεί  από τον κοινό νου η πεποίθηση πως υφίσταντο ολοκληρωτική σύνδεση Παλαιστίνης και Χαμάς, ως αποτέλεσμα της προσπάθειας των δυτικών μέσων να ξεπλύνουν την δολοφονία χιλιάδων αμάχων Παλαιστίνιων. Ποια είναι όμως η Χαμάς και που τοποθετείται χρονικά στην Άραβο-Ισραηλινή σύγκρουση; Εν συντομία, πράγματι η Χαμάς είναι μια τρομοκρατική Ισλαμική Οργάνωση, της οποίας οι δυνάμεις εδρεύουν ως επί τω πλείστων στην Γάζα, μιας και στην Δυτική όχθη το PLO, μια κοσμική πολιτική δύναμη, διαθέτει ακόμα στέρεες βάσεις. Η Χαμάς ιδρύθηκε το 1987, ως αποτέλεσμα ενός εξτρεμισμού που γεννήθηκε από τα σχεδόν 40 χρόνια ( τότε) των ενόπλων συγκρούσεων και της βίαιης αφομοίωσης Παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ, που άρχισε στα τέλη της δεκαετίας του 1940. Από τις προαναφερθέντες χρονικές αναφορές, γίνεται εύκολα κατανοητό πως η Χαμάς δεν ήτο ο λόγος της αρχικής σύρραξης, παρά μονάχα ένα δημιούργημα της καταπίεσης , του Απαρτχάιντ καθώς και την εξάλειψη κάθε σπιθαμής αξιοπρέπειας που υπέστη ο Παλαιστινιακός Λαός από το Ισραήλ με τις πλάτες της Δύσης. Άλλωστε, όταν ένας νεαρός έρχεται αντιμέτωπος με μια καθημερινότητα που περιλαμβάνει εμπάργκο, έλλειψη τροφίμων ή πόσιμου νερού, μαζικές διώξεις συγγενών και φίλων ελέω της καταγωγής και του θρησκεύματός τους , όταν εν γένει διάγει έναν βίο που απομακρύνεται από κάθε έννοια αξιοπρέπειας, πως είναι δυνατόν να μην στραφεί στον Εξτρεμισμό και τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό; Σε τι υπολόγιζε ακριβώς η Δύση; Στο να λησμονήσει, να συγχωρήσει ή να κάνει τα στραβά μάτια; Για αυτό και κατά την γνώμη μου θεωρώ πως κάθε λογής Εξτρεμιστική ομάδα στην Μέση Ανατολή είναι αποτέλεσμα της αιμοβόρας ιμπεριαλιστικής Δυτικής παρέμβασης τις τελευταίες δεκαετίες, είτε έμμεσα, είτε ακόμα και άμεσα. Και αναφέρομαι ακόμα και σε άμεση ευθύνη της Δύσης, διότι υπάρχουν ενδείξεις οικονομικής συσχέτισης μεταξύ Χαμάς και του κράτους του Ισραήλ. Οραματιστείτε αυτό το ενδεχόμενο, με την Χαμάς να είναι παρακρατικό δημιούργημα των Σιωνιστών. Τα ψέματα του Νετανιάχου Ο υπόδικος πρωθυπουργός του Ισραήλ, κάνει συνεχώς λόγο για το πόσο σημαντικό για το Ισραήλ είναι να επιστρέψουν όλοι οι απαχθέντες, μιας και η εν λόγω επιστροφή αποτελεί την Μέκκα των επιχειρήσεών τους κατά της Γάζας. Πόσο αληθές όμως είναι αυτό το επιχείρημα; Καθόλου. Και αυτό είναι ευκόλως κατανοητό από την ένταση και το μέγεθος των επιχειρήσεων εις βάρος της Γάζας. Οι μαζικοί βομβαρδισμοί αμάχου πληθυσμού ( πάνω από 3000 νεκρά ανήλικα παιδιά) , νοσοκομείων με πρόσχημα την ύπαρξη βάσης δυνάμεων της Χαμάς, η διακοπή της παροχής ηλεκτρικού ρεύματος ή πόσιμου νερού, η καταπάτηση κάθε διόδου διαφυγής των Παλαιστίνιων προς της Αίγυπτο, δεν είναι αγώνας για τον επαναπατρισμό τον ομήρων. Είναι η προσπάθεια εξάλειψης της Γάζας από τον παγκόσμιο χάρτη, μια επίδειξη δύναμης της Κυβέρνησης του αλήτη του κοινού Ποινικού Μπέντζαμιν Νετανιάχου, του οποίου η κυβέρνηση διαπράττει καθημερινώς εγκλήματα πολέμου. Εγκλήματα πολέμου τα οποία όταν έλαβαν χώρα εις βάρος της Ουκρανίας στην Ρωσική εισβολή, η Δύση ορθά τα καταδίκασε, στηρίζοντας τις Ουκρανικές αρχές με κάθε τρόπο. Εδώ όμως, για άλλη μια φορά εις βάρος της Παλαιστίνης, κάνει τα στραβά μάτια. Και ένα τελευταίο, που κατά την γνώμη μου αναδεικνύει το πλήρες μέγεθος της υποκρισίας της Ισραηλοδυτικής πτέρυγας. Αν πράγματι ήτο μοναδικός στόχος των επιχειρήσεων ο επαναπατρισμός των ομήρων, πως δικαιολογούνται οι βομβαρδισμοί σπιτιών , νοσοκομείων και εν γένει κάθε λογής δομών, από την στιγμή που οι ίδιοι δεν γνωρίζουν το που βρίσκονται; Η απάντηση είναι απλή, ουδέποτε τους ενδιέφερε η τύχη των ομήρων. Μοναδικό τους μέλημα ήτο, είναι και θα είναι ένας συνδυασμός επίδειξης δύναμης και καταπάτησης κάθε ίχνους αξιοπρέπειας των ανθρώπων της Παλαιστίνης. Ώστε να συνεχιστεί ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός στην Γάζα και οι Ισραηλινοί να συνεχίζουν να βρίσκουν προσχήματα για τις επιχειρήσεις τους. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

«Λευτεριά στην Παλαιστίνη». Πριν 20 χρόνια περίπου η πλειοψηφία του ελληνικού λαού συμφωνούσε με αυτό το σύνθημα, μοιραζόταν αυτό το αίσθημα. Πλέον, μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας μας φρίττει στο άκουσμά του, ωσάν να είναι τρομοκρατικός αλαλαγμός. Άραγε άλλαξε η Παλαιστίνη ή αλλάξαμε εμείς;  Όταν ξεκίνησα να διαμορφώνω αυτό το άρθρο, είχε μόλις ξεκινήσει η επιχείρηση της Χαμάς επί ισραηλίτικου εδάφους και μέριμνά μου ήταν η κριτική αντιμετώπιση των γεγονότων και των στάσεων, χωρίς να χαθεί το ουσιαστικότερο διακύβευμα απ’ όλα, που είναι η ελευθερία των Παλαιστινίων και η λήξη του πολέμου. Πραγματικά προς στιγμήν έμοιαζε να διαμορφώνεται και να κυριαρχεί ένα αφήγημα που θα εξομοίωνε τους Παλαιστίνιους με τον πάλαι ποτέ ISIS, αλλά ευτυχώς το Ισραήλ έβαλε γρήγορα τα πράγματα στη θέση τους. Είχα την τύχη το τελευταίο διάστημα να δω στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης βομβαρδισμένους αμάχους, κατεστραμμένες ζωές, εγκλήματα πολέμου και αποκεφαλισμένα παιδιά, όλα κερασμένα από τις Ισραηλίτικες ένοπλες δυνάμεις. Δε θα αφήσω, όμως, την πραγματικότητα να με αποτρέψει από αυτό το άρθρο, γιατί δυστυχώς η πραγματικότητα έχει αποδείξει πως της λείπει το ταλέντο της πειθούς, η οποία καταλήγει να είναι ευθύνη των ανθρώπων που τη στηρίζουν.  Ας γυρίσουμε, λοιπόν, μερικές εβδομάδες πίσω. Η Χαμάς έχει μόλις εξαπολύσει μία επιχείρηση σε εδάφη του Ισραήλ και οι μαχητές της διαπράττουν μια σειρά από φρικαλέα εγκλήματα. Είναι πολύ δύσκολο, όταν έχεις τέτοιες τραγωδίες, να προσπαθήσεις να επιστήσεις την προσοχή του κόσμου αλλού, και είναι ακόμα πιο δύσκολο να αναγνωρίσεις πότε και πόσο είναι αυτό αναγκαίο. Δεν μπορείς να μειώσεις τον πόνο των Ισραηλιτών που υπέφεραν από την επίθεση της Χαμάς. Δεν μπορείς να μειώσεις τη φρίκη και την αγανάκτιση για όσα συνέβησαν. Δεν μπορείς να αρχίσεις τα «ναι αλλά», όσο αληθινά κι αν είναι αυτά, δεδομένων όσα υποφέρουν οι Παλαιστίνιοι τις τελευταίες δεκαετίες. Πρέπει, όμως, να μπουν όλα στο ζύγι.  Ο λαός της Παλαιστίνης, χωρισμένος γεωγραφικά και πολιτικά στα δύο, υποφέρει από ένα καθεστώς παράνομης (σάμπως υπάρχει νόμιμη;) κατοχής υπό το Κράτος του Ισραήλ, εδώ και δεκαετίες. Και όταν λέμε κατοχή, εννοούμε όλα όσα αυτή η λέξη συνεπάγεται. Οι φρικαλεότητες της Χαμάς αποτελούν καθημερινότητα για τους Παλαιστινίους, μόνο που συνήθως αυτές διαπράττονται από το Ισραήλ. Και δε μιλάμε μόνο για δολοφονίες και βιασμούς. Μιλάμε για τον αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας από τον έξω κόσμο και τη μετατροπή της σε μία τεράστια φυλακή, όπου συχνά η Τελ Αβίβ τους κόβει το ρεύμα, το νερό, την πρόσβαση σε είδη διατροφής και υγείας. Μιλάμε για την έξωση αναρίθμητων Παλαιστινίων της Δυτικής Όχθης από τις λίγες γειτονιές, όπου το Διεθνές Δίκαιο είχε τη μεγαλοκαρδία να κατοχυρώσει στους ιθαγενείς της γης αυτής, ώστε να σχηματιστεί Λέμπενσραουμ (ζωτικός χώρος) για τους Ισραηλίτες. Μιλάμε για δεκαετίες εποικισμών, απαρτχάιντ και εθνοκάθαρσης, ανεξαρτήτως κυβέρνησης, ως εθνική αποστολή. Αλλά για αυτά έχουν γράψει πολλοί και έχουν γράψει πολλά. Ο κορεσμός είναι περιττός και θεωρώ πως ο χρόνος όλων θα είχε πιο πολλή αξία αν κοιτάζαμε κάποιες άλλες πτυχές του ζητήματος.  Γιατί ρώτησα αν άλλαξε η Παλαιστίνη ή αν αλλάξαμε εμείς; Έστω ότι άλλαξε η Παλαιστίνη. Έστω ότι μέχρι και τη στιγμή που η Χαμάς πέρασε τα σύνορα, ήταν όλοι οι Έλληνες με την Παλαιστίνη, αλλά από τότε που έγινε η επίθεση, πολλοί άλλαξαν πλευρό. Γιατί; Επειδή είναι ειρηνιστές και η Χαμάς ξεκίνησε πόλεμο; Σε αυτήν την περίπτωση, όσοι άλλαξαν πλευρό κάπου έχουν ξεχαστεί, γιατί πόλεμος στην Παλαιστίνη γίνεται εδώ και δεκαετίες, από το Ισραήλ εις βάρος των ντόπιων. Άραγε, είναι καν πόλεμος; Στο Ισραήλ δεν κατοικούν οι Εβραίοι της Αγίας Γραφής, κατοικούν κυρίως άποικοι Ευρωπαϊκής και Αμερικανικής καταγωγής. Κατηγορήσαμε ποτέ τον λαό της Αλγερίας που έδιωξε τους Γάλλους; Μήπως τον λαό του Βιετνάμ που έδιωξε τους Αμερικάνους; Μήπως τον λαό της Ουκρανίας που βιώνει Ρωσική εισβολή; Νομίζω είναι σαφές αυτό που θέλω να πω: ο ελληνικός λαός έχει στηρίξει επαναστατικά και αντιαποικιακά κινήματα, σχεδόν πάντα χωρίς δεύτερη σκέψη. Τι το διαφορετικό έχει ξαφνικά η Παλαιστίνη;  Ίσως, τότε, πολλοί άλλαξαν πλευρό, λόγω της «αγριότητας» και της βαναυσότητας των πεπραγμένων της Χαμάς. Εγώ συμφωνώ· να τα καταδικάσουμε. Να καταδικάσουμε, όμως, και του Ισραήλ τα πεπραγμένα, και αναχρονιστικά αυτά των Ναζί, των Άγγλων στην Ινδία, των Ισπανών στη Νότια Αμερική, των Τούρκων, αλλά ταυτόχρονα και όλων όσων επαναστάτησαν. Αν όλοι όσοι άλλαξαν πλευρό ζούσαν πριν 200 χρόνια, πώς θα ένιωθαν όταν στην Ελληνική Επανάσταση η άλωση της Τριπολιτσάς οδήγησε στο μακελειό 30 χιλιάδων μουσουλμάνων της Πελοποννήσου; Θα άλλαζαν πλευρό λόγω της αγριότητας και της βαναυσότητας; Θα καταδίκαζαν; Η καταδίκη και η ηθική κατακραυγή δεν μπορεί να είναι α λα καρτ. Δεν προσπαθώ να πω τύπου «για τη Μαρφίν δε λέτε», αλλά η βαναυσότητα εις βάρος αθώων αμάχων είναι αναπόσπαστο κομμάτι του πολέμου. Πριν τη Μικρασιατική Καταστροφή, Έλληνες στρατιώτες βίαζαν και σκότωναν χωριάτισσες στα βαθιά της Ανατολίας. Δεν υπάρχουν «καλοί» και «κακοί» στον πόλεμο.  Το έγκλημα είναι έμφυτο χαρακτηριστικό του πολέμου- ο ίδιος ο πόλεμος γαρ έγκλημα. Οπότε η Χαμάς πάντοτε εγκληματούσε, σαν είχε την ευκαιρία, όπως και το Ισραήλ. Και το νόημα δεν είναι να βγάλουμε να μετρήσουμε ποια πλευρά είχε τις πιο πολλές ευκαιρίες, ποια είναι χειρότερη. Και θα συνεχίσουν αμφότερες να εγκληματούν σαν έχουν την ευκαιρία. Για να σταματήσουν τα εγκλήματα, πρέπει να σταματήσει ο πόλεμος. Και ο πόλεμος θα σταματήσει είτε με την απελευθέρωση της Παλαιστίνης, είτε με γενοκτονία και την εξολόθρευση μέχρι και του τελευταίου μωρού της χώρας. Δεν υπάρχει μέση λύση.  «Μα η Χαμάς είναι τρομοκρατική οργάνωση». Και ο Κυριάκος δεξιός, αλλά δεν καταδικάζουμε όλους τους Έλληνες στον Τάρταρο επειδή έχουν κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας. Και οι Έλληνες την επέλεξαν κιόλας, ενώ η Γάζα (όπου έχει την εξουσία η Χαμάς) έχει να κάνει εκλογές από το 2006. Σαφώς οι Παλαιστίνιοι δεν είναι η Χαμάς και η Χαμάς δεν είναι οι Παλαιστίνιοι. Αλλά εδώ έχουμε και δύο όμορφα «κολπάκια»: το Κράτος του Ισραήλ είναι, έμμεσα και άμεσα, ο μεγαλύτερος χορηγός της Χαμάς. Χωρίς την κατοχή, χωρίς το απαρτχάιντ, ποιον λόγο θα έχουν να ανεχθούν οι Παλαιστίνιοι τους τρομοκράτες; Και το άλλο: τι κοινό έχει η κυβέρνηση Νετανιάχου με τη Χαμάς; Ιδεολογία και ρητορεία. Καρμπόν, αν πάρεις τη Χαμάς και αντιστρέψεις τις λέξεις «Παλαιστίνη» και «Ισραήλ», θα έχεις την

Η χώρα οδεύει προς άλλη μια εκλογική διαδικασία, αυτή την φορά, για την τοπική αυτοδιοίκηση, σε επίπεδο περιφερειών, δήμων καθώς και κοινοτήτων. Το κομματικό διακύβευμα δεν είναι πολύ υψηλό, μιας και έχουν προηγηθεί οι εθνικές εκλογές του καλοκαιριού, με αποτέλεσμα οι συνδυασμοί να προτάσσουν ένα θεωρητικό πλαίσιο αγνού ενδιαφέροντος και μόνο για τον τόπο τους, ενδεχομένως και με φωνές διαφόρων αποχρώσεων εντός των τοιχίων τους. Αυτό κάλιστα αποδεικνύεται και από την κίνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος πέραν της ανοικτής στήριξής του σε 13 υποψηφίους περιφερειών και σε 3 υποψήφιους Δημάρχους, στις 3 μεγάλες πόλεις, δεν έχει στηρίξει ανοικτά άλλα ονόματα. Στην πραγματικότητα, έχει «τιμήσει» πολλούς παραπάνω με το χρίσμα του ανεπίσημα, αλλά δεν είναι της παρούσης. Προκαλεί (αρνητική) εντύπωση κάθε φορά στην κοινωνία, ο μεγάλος αριθμός των υποψηφίων που συμμετέχουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Εν δυνάμει Περιφερειάρχες, περιφερειακοί σύμβουλοι, Δήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι και κοινοτάρχες, ίσως ξεχνάω και κάποιο οφίκιο, όλο και κάτι θα μου ξεφεύγει από το λεφούσι υποψηφίων. Χιλιάδες άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που μπορεί ουδέποτε σχεδόν να είχαν σχέση με τα κοινά του τόπου, όντας απομονωμένοι στον μικρόκοσμο της ζωής τους, ξαφνικά εκστομίζουν βαρύγδουπες κουβέντες περί αλλαγής, συνέχειας, δημοκρατίας, ανασυγκρότησης, αγάπης για τον τόπο κτλ. Το δηλώνω άμεσα και συνάμα ωμά, ως επί τω πλείστων αυτοί οι άνθρωποι είναι πολιτικά κοινοί καιροσκόποι. Και είναι καιροσκόποι για πάρα πολλούς λόγους. Είτε διότι η χρηματική αποζημίωση, όποια και αν είναι αυτή, θα αποτελέσει βάλσαμο για το εισόδημά τους, είτε διότι θα ανοιχτούν « πόρτες» , είτε διότι πρόκειται περί ανθρώπων που αναζητούν / έχουν αυτοσκοπό την εξουσία. Ειδικά στους τελευταίους αξίζει μια ειδική μνεία. Οι τελευταίοι, όντας καιροσκόποι , είθισται να είναι και κομματικοί γυρολόγοι, εναλλασσόμενοι μεταξύ δεξιάς και αριστεράς ανάλογα κατά που φυσάει ο άνεμος, όντας ταυτοχρόνως και « μετεωρολόγοι». Αποσκοπούν στην εξουσία ώστε να ικανοποιήσουν την ματαιοδοξία τους και συνάμα να αποκτήσουν ένα status που να τους επιτρέπει να κουνάνε επιδεικτικά το δάκτυλο όπου τους βολεύει ή να αντιμετωπίζουν με περίσσεια υπεροψία τους συντοπίτες τους. Είναι ένας αυτοσκοπός το οφίκιο, και ως τέτοιο το αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι, αφού μόλις επιτευχθεί ο στόχος τους, είναι λες και πέφτουν σε χειμερία νάρκη και επανέρχονται στην επόμενη εκλογική διαδικασία. Και για να μην είμαι απόλυτος, όπως και σε κάθε άλλο μετερύζι, έτσι και στην αυτοδιοίκηση, υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά ενδιαφέρονται έμπρακτα για τα κοινά και τον τόπο, έχοντας ως κινητήριο μοχλό τους μονάχα το μέλλον του τόπου τους. Δεν παύουν όμως να είναι αυτοί οι άνθρωποι είτε ποσοτικά λίγοι είτε ακόμα και έρμαιο των πολιτικών συσχετισμών . Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Τα ακραία καιρικά φαινόμενα, σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, πλέον αποτελούν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση. Καύσωνες που οδηγούν σε πυρκαγιές και πρωτόγνωρες λειψυδρίες, καταιγίδες που μετουσιώνονται σε πλημμυρικά επεισόδια. Και είναι νομοτελειακό πως τόσο η συχνότητά εμφάνισης αυτών των φαινομένων, όσο και το εύρος τους, θα είναι συνεχώς αυξανόμενα, από την στιγμή που ο άνθρωπος συνεχίζει την καταδυνάστευση κάθε λογής φυσικού πλούτου. Ότι και κάνουν τα κράτη του 21ου αιώνα, ουδέποτε δεν θα είναι στην πραγματικότητα σε θέση να αντιμετωπίσουν την οργή της φύσης και τις άγριες διαθέσεις της.Και για να μην παρεξηγηθώ, όσο οι πολιτικές των κρατών περιτριγυρίζουν δράσεις επιπέδου αντιπυρετικών και όχι βαθιές και ριζοσπαστικές τομές, τα αποτελέσματα θα είναι πάντα ίδια. Δεν αρκούν πλέον οι αντιπυρικές ζώνες, ή τα αντιπλημμυρικά έργα. Και δεν χρειάζεται κάποιος να είναι ειδήμονας επί του πεδίου ή επιστήμονας ώστε να αντιληφθεί την ματαιότητα της ( μεμονωμένης) ανθρώπινης δράσης έναντι στην φύση. Και αυτή ακριβώς, κατά την γνώμη μου, αποτελεί την πηγή της λύσης. Σε πρώτο χρόνο, έχοντας γίνει αντιληπτό το εύρος των καταστροφών, πρέπει να υιοθετηθεί μια παγκόσμια κοινή και αμοιβαία πολιτική προστασίας του περιβάλλοντος, με αυστηρές δικλείδες τήρησης των συμφωνηθέντων. Μπορεί να ακούγεται από δύσκολο έως ουτοπικό να υπάρξει τέτοιος συντονισμός, αλλά δεδομένης της έκτασης αλλά και της φύσης του ζητήματος, δεν είναι εφικτό πχ η Ευρώπη να προωθεί την πράσινη ενέργεια ενώ την ίδια ώρα γίνονται γεωτρήσεις ή μολύνονται οι ωκεανοί και οι υδροφόροι ορίζοντες με εκατομμύρια τόνους απορριμμάτων. Συνεπώς, 1ο βήμα η διακρατική και παγκόσμια συνεννόηση.Το 2ο βήμα, πραγματεύεται ένα πιο βραχυπρόθεσμο ζήτημα και συνάμα πιο υλοποιήσιμο. Κεφάλαιο προστασία της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας. Από την στιγμή που θα γίνει διαπλανητικά αποδεκτό ότι τα ακραία καιρικά φαινόμενα και τα αποτελέσματά τους από πιθανά θα γίνουν νομοτελειακά, οι αρχές οφείλουν να δημιουργήσουν τους κατάλληλους θεσμούς και μηχανισμούς, οι οποίοι δύναται να ενεργοποιηθούν ανά πάσα ώρα και στιγμή. Μηχανισμοί προστασίας της ανθρώπινης ζωής, όπως απεγκλωβισμοί με κάθε αδύνατο και δυνατό μέσο, μηχανισμοί προάσπισης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, όπως οι αποζημιώσεις, η παροχή υλικοτεχνικού εξοπλισμού και ειδών πρώτης ανάγκης στους πληγέντες.Διότι δεν αποτελεί αιτιολογία, παρά μάλλον ακούγεται σαν βολική δικαιολογία, να καίγονται το καλοκαίρι άνθρωποι και τον χειμώνα να πνίγονται σε όλη την Μαγνησία και την Θεσσαλία. Και για αυτούς τους θανάτους, ως επί των πλείστων, φταίει όχι η απουσία του κρατικού μηχανισμού αλλά η ισχνή παρουσία του. Δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό πως στην Θεσσαλία άνθρωποι βρίσκονται πνιγμένοι, εγκλωβισμένοι, παρατημένοι μέσα σε ετοιμόρροπα (πλέον) σπίτια, δίχως να έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό, τρόφιμα, και μέσα επικοινωνίας. Δεν δύναται να γίνει αποδεκτό πως δεν υπάρχει υγειονομική πρόληψη για τέτοια ζητήματα, και οι πληγέντες πλέον αντιμετωπίζουν έξαρση γαστρεντερίτιδας και λοιπών πνευμονολογικών και δερματικών παθήσεων. Όλα αυτά, δεν είναι αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής. Είναι η προσωπική ευθύνη του ίδιου του πρωθυπουργού, του Κυριάκου Μητσοτάκη, που ελέω των συμφερόντων που υπηρετεί και ενδεχομένως της κοσμοθεωρίας του, άφησε εκατοντάδες πληγέντες έρμαιο των δικών του ατοπημάτων.Ακόμα και αυτή την στιγμή, υπάρχει το πλαίσιο δράσεων ώστε να τιθασευτεί η οργή της φύσης. Μια οργή που οφείλουμε να μην λησμονήσουμε που είναι αποτέλεσμα της αστικής αντίληψης γύρω από την χρησιμότητα του φυσικού περιβάλλοντος. Άλλωστε, υπαίτιοι δεν είμαστε εγώ και συ αγαπητέ αναγνώστη που χρησιμοποιούμε αυτοκίνητα diesel ή ανάβουμε αρκετά το καλοριφέρ τον χειμώνα. Υπαίτιοι είναι οι πολυεθνικές που κάμουν γεωτρήσεις διαλύοντας τον θαλάσσιο πλούτο, υπαίτιοι είναι οι βιομήχανοι που ρυπαίνουν θάλασσες ποτάμια και υδροφόρα ορίζοντα. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

«Ένα έκπτωτο κόμμα της κεντροαριστεράς, σε μια προσπάθεια ανασύνταξής του, αναζητά καινούργιο αρχηγό. Στην αναμέτρηση συμμετέχουν παλιές καραβάνες και νέα, ελπιδοφόρα στελέχη, ακόμα και μέλη εκτός του κομματικού πυρήνα. Ξαφνικά, εμφανίζεται ένας υποψήφιος, ο […]άκης, που δεν έχει ίχνος εμπειρίας από την εγχώρια πολιτική, ως ο άγνωστος Χ, το καθαρό πρόσωπο, η νέα αρχή, και όλη η επικαιρότητα στρέφεται πάνω του.»  Εάν ακούγατε αυτήν την παράγραφο στο ραδιόφωνο, σε ποιο κόμμα της κεντροαριστεράς θα πήγαινε ο νους σας; Σε ποια αναμέτρηση και σε ποιον υποψήφιο;  Θα μπορούσε να ειπωθεί και αλλιώς: «Το ΠΑΣΟΚ […] αναζητά καινούργιο αρχηγό. […] Ξαφνικά, εμφανίζεται […] ο Ανδρουλάκης, που δεν έχει ίχνος εμπειρίας από την εγχώρια πολιτική, ως ο άγνωστος Χ, το καθαρό πρόσωπο, η νέα αρχή, και όλη η επικαιρότητα στρέφεται πάνω του.»  Ή μήπως: «Ο ΣΥΡΙΖΑ […] αναζητά καινούργιο αρχηγό. […] Ξαφνικά, εμφανίζεται […] ο Κασσελάκης, που δεν έχει ίχνος εμπειρίας από την εγχώρια πολιτική, ως ο άγνωστος Χ, το καθαρό πρόσωπο, η νέα αρχή, και όλη η επικαιρότητα στρέφεται πάνω του.»  Κάποιος, κάποτε, μάλλον όχι ο Μαρκ Τουέιν, είχε πει πως η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά κάνει συχνά ομοιοκαταληξία. Πού να ήξερε πόσο δίκιο θα είχε! Ανδρουλάκης – Κασσελάκης  «Ο Έγγελος κάπου αναφέρει πως όλα τα κοσμοϊστορικά γεγονότα και πρόσωπα εμφανίζονται, ας πούμε, δυο φορές. Ξέχασε να προσθέσει: την πρώτη φορα ως τραγωδία και τη δεύτερη ως φάρσα.» – Καρλ Μαρξ, Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη  Το ίδιο ακριβώς ρητό συμπεριέλαβα στο τελευταίο μου άρθρο, «Βίοι Παράλληλοι», συγκρίνοντας τον Αλέξη Τσίπρα με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Καταντάει γελοίο – όπου η ιστορία φωνάζει ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ τρέχει να γίνει η ηχώ του, συνειδητά ή ασυνείδητα. Υπάρχει πια ΣΥΡΙΖΑ;  Βέβαια, εμένα στόχος μου δεν είναι απλά λόγω μιας ομοιοκαταληξίας να πω «μαυρίστε τον Κασσελάκη». Αλλά δε θα κάτσω να συγκρίνω ούτε τις θέσεις, ούτε τις ατάκες του εφοπλιστή, με αυτές των υπολοίπων υποψηφίων, για να φτάσω στο συμπέρασμα αυτό. Άλλωστε, ούτε με τον Τσακαλώτο είμαι, ούτε με την Αχτσιόγλου, ούτε με τον Παππά, ούτε με τον Τζουμάκα. Τον Ιούνιο για πρώτη φορά δεν ψήφισα τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί χωρίς την προοπτική να «πέσει» η Νέα Δημοκρατία, η αξιωματική αντιπολίτευση δεν είχε πια τίποτα να μου προσφέρει σε ιδεολογικό και αξιακό επίπεδο. Είναι, λοιπόν, πολύ δύσκολο να τον ξαναψηφίσω, και αυτό δε θα εξαρτηθεί από το ποιο θα είναι Πρόεδρος.  Μία είναι η εξαίρεση. Εγώ μέχρι τον Μάιο έριχνα τη «στρατηγική» ψήφο στον Αλέξη και τον ΣΥΡΙΖΑ. Και, αν ποτέ υπήρχε πιθανότητα να τον ξαναψηφίσω, μπορώ έστω να το φανταστώ με τον Ευκλείδη, την Έφη, τον Νίκο· τα πρόσωπα αυτά τα ψήφισα γαρ εμμέσως και στο παρελθόν. Τα ξέρω, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ήταν Υπουργοί, αν τα ψηφίσω, ξέρω ποια είναι και τι έχουν κάνει. Με τον Στέφανο δεν ισχύει το ίδιο. Ο Κασσελάκης είναι άγνωστος, δεν ξέρω ποιος είναι και τι έχει κάνει, δεν ήταν Υπουργός, δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ. Ένας εφοπλιστής είναι, μεγαλωμένος στις ΗΠΑ, πάλαι ποτέ (προσφάτως) υποστηρικτής του Κυριάκου Μητσοτάκη και συνεργάτης του Μπάιντεν.  Και, αν οι άνθρωποι αλλάζουν, τεκμήριο δεν είναι ο Κασσελάκης. Θέλει, λέει, να κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ σαν τους Δημοκρατικούς της Αμερικής· δηλαδή ούτε καν κεντροαριστερό κόμμα, αλλά πρόδηλα κεντροδεξιό! Τρέχει, δηλαδή, να καλύψει τα όποια κενά ενδεχομένως αφήνει η Νέα Δημοκρατία στον κεντρώο χώρο, με αποτέλεσμα, όχι μόνο να τραβάει τον ΣΥΡΙΖΑ δεξιά, αλλά να σπρώχνει και τη ΝΔ ακόμα πιο δεξιά! Να το δούμε αλλιώς: αν στον ΣΥΡΙΖΑ γίνουν οι Democrats, στη Νέα Δημοκρατία το επόμενο βήμα θα είναι να γίνουν οι Republicans. Και αν έχουμε τους Ρεπουμπλικανούς της Ελλάδας, λογικό θα είναι να έχουμε και τον Τραμπ της Ελλάδας.  Εκτός αυτού, αυτή η επιθυμία του Κασσελάκη δείχνει πόση επαφή δεν έχει με την ελληνική πολιτική πραγματικότητα: εδώ δεν έχουμε «καλούς» και «κακούς», έστω μπλε και κόκκινους, όπως στο Αμέρικα, αλλά ένα ευρύ πολιτικό φάσμα με ζωντανές ιδεολογικές μάχες και καθημερινούς ανθρώπους στην πρώτη γραμμή. Για παράδειγμα, η Ελλάδα έχει ζωντανό συνδικαλισμό και ουσιαστικές αριστερές πολιτικές τοποθετήσεις, είτε από το ΚΚΕ, είτε από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είτε ακόμα κι από τους «τελευταίους των μοϊκανών» στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν χωρίσουμε την Ελλάδα σε Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικάνους, ξεχάστε τα όλα αυτά. Το κόμμα που τόσο θαυμάζει ο Κασσελάκης έχει την έννοια της Δημόσιας, Δωρεάν Υγείας, μονάχα ως ένα «κόλλημα» ενός γραφικού γερούλη. Μήπως ο Κασσελάκης κολλάει καλύτερα στην κυβέρνηση που ιδιωτικοποιεί νοσοκομεία και τζογάρει με τις ασφαλιστικές εισφορές;  Βεβαίως, αυτή η απόστασή του, αυτή η «διαφορετικότητά» του από την Ελλάδα, τα υπόλοιπα υποψήφια και το κόμμα καθαυτό, χρησιμοποιείται από όσα τον υποστηρίζουν ως το μεγάλο του «ατού». Είτε γιατί είναι ο «μόνος που δεν πρόδωσε τον Τσίπρα» (δεν πρόλαβε), ή γιατί δεν είναι «μολυσμένος» από τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ, τα κολλήματα, τις ιδεοληψίες, τις εμμονές και τις κασέτες. Δηλαδή, ο λόγος να ψηφίσεις Κασσελάκη για Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ακριβώς επειδή δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ! Ότι δηλαδή το πρόβλημα είναι καθαυτός ο ΣΥΡΙΖΑ! Αν το πει κάποιο Συριζαίο αυτό, η απορία είναι γιατί είναι Συριζαίο και στηρίζει το πρόβλημα (αλλά και πώς ο ένας κούκος Κασσελάκης θα φέρει την άνοιξη της λύσης του προβλήματος βουτώντας μες στη φωλιά του κακού), ενώ αν δεν είναι Συριζαίο, ίσως το να θέλει τόσο πολύ έναν μη Συριζαίο Πρόεδρο να μην είναι για καλό του ΣΥΡΙΖΑ. Ως απλώς ειπείν, αν κάποιος θέλει το καλό του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θέλει τον Κασσελάκη, γιατί ο Κασσελάκης δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ.  «Αλλά», θα απαντήσει κάποιο Κασσελακικό, είτε Συριζαίο είτε όχι, «ο Κασσελάκης δεν έχει ψηφίσει μνημόνιο, δεν έχει συνδεθεί με τα όποια σκάνδαλα είχε(;) η τετραετία του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν από αυτούς που ευθύνονται για την εκλογική του κατάρρευση, άρα αυτός μπορεί καλύτερα απ’ όλους να φέρει ξανά τον κόσμο σε έναν νέο ΣΥΡΙΖΑ.» Έστω, λοιπόν, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, με αρχηγό τον Κασσελάκη, βγαίνει αυτοδύναμος. Αν ο Κασσελάκης είναι τόσο διαφορετικός, αν ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη θα είναι τόσο διαφορετικός, ποιες θα είναι οι διαφορές που θα τον έχουν φέρει στον θρίαμβο; Θα υπάρχει πια ΣΥΡΙΖΑ;  Γιατί δεν είναι ζήτημα εξαγγελιών, «θέσεων», προγραμμάτων. Είναι ζήτημα ουσίας και υπόστασης. Ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει κόμμα της Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ πασχίζει, χωρίς επιτυχία, να γίνει ένα

Πρόσφατα παρακολούθησα στη μεγάλη οθόνη του σινεμά την ταινία για την οποία προηγήθηκε τους τελευταίους μήνες ένα τρομερό marketing. Πολλά ήταν τα memes και οι διαφημίσεις που κάνανε τον γύρο του διαδικτύου, ενώνοντας με έξυπνο τρόπο τις δύο ταινίες που προβάλλονταν την ίδια περίοδο, την Barbie και τον Oppenheimer. Παρότι είδα και τις δύο, αποφάσισα να γράψω λίγα πράγματα για την δεύτερη, καθώς έμεινα καθηλωμένη και τις 3 ώρες που διαρκεί. Προτού παρακολουθήσω, ωστόσο, την ταινία έκανα μια μικρή έρευνα για να διαβάσω μερικά πράγματα και να ‘χω κάποιες γνώσεις παραπάνω, αλλά και να φρεσκάρω τα όσα ήδη γνώριζα. Βέβαια για να είμαι ειλικρινής, από κάποιες κριτικές τρομοκρατήθηκα λίγο, αφού κάποιοι διαρκώς αναφερόντουσαν στο ότι «έχει πολλούς επιστημονικούς όρους κβαντικής φυσικής» υπονοώντας ότι μπορεί να μην είναι τόσο κατανοητά για όλο το κοινό, αλλά και πως «έχει πολλούς διαλόγους» κάτι που μπορεί να κούραζε μειώνοντας το συνολικό ενδιαφέρον. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, μπήκα στη αίθουσα δειλά και φοβούμενη μήπως δεν καταλάβω κομβικά σημεία της ιστορίας, δημιουργώντας μου κενά, κάτι που δε θα με άφηνε να σχηματίσω τη προσωπική μου γνώμη στο τέλος. Παρόλα αυτά, μπορώ να πω με σιγουριά ότι ήταν μια εξαιρετική ταινία, με δυνατές ερμηνείες, απίστευτο soundtrack και εξωπραγματικά εφέ. Επειδή, όμως, είναι μία ταινία που προτείνω να πάτε να την απολαύσετε, σας συμβουλεύω να διαβάσετε μερικά πράγματα για τον Robert Oppenheimer και την εποχή του, καθώς η πλοκή εκτυλίσσεται σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του, κατατάσσοντας την ταινία στην κατηγορία «Ιστορικό Δράμα». Μου άρεσε ιδιαίτερα που δόθηκαν πολλές διαστάσεις ως προς την προσωπικότητα του κεντρικού ήρωα, με αποτέλεσμα να θίγονται πράγματα που αφορούσαν τον προσωπικό του ζήλο, την αλαζονεία, τον εγωισμό και κυρίως την αφοσίωσή του στην επιστήμη.Ο Oppenheimer για μένα, ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε για τις θεωρίες του, ζούσε για να διδάσκει και να τον θαυμάζουν, αλλά και για να μείνει τ’ όνομά του στην ιστορία. Και τα κατάφερε, αφού έμεινε στα βιβλία της ανθρωπότητας ως «Ο πατέρας της ατομικής βόμβας». Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι αργότερα δεν πάλευε εσωτερικά με την ηθική και τις τύψεις του, γνωρίζοντας πως το μεγαλύτερό του επίτευγμα, θα ήταν την ίδια στιγμή το φονικότερο όπλο της εποχής, όπως συμπεραίνουμε και μέσα απ’ το έργο.Η ταινία δεν πραγματεύεται μόνο τη ζωή του Robert και πώς ανακάλυψε μαζί με την ομάδα του μέσω των θεωριών και πειραμάτων την ατομική βόμβα, αλλά θέτει και το πολιτικό πλαίσιο, βάσει του οποίου ενεργούσε ο πρωταγωνιστής για να εξυπηρετήσει –αναγκαστικά- τα πολεμικά συμφέροντα της χώρας του. Σκεφτείτε, λοιπόν, να είστε στο πικ της καριέρας σας, να είστε κοντά στη μεγαλύτερη ανακάλυψη του αιώνα και προτού απολαύσετε τους καρπούς των κόπων σας για όλες τις ώρες που αφιερώσατε στην έρευνα και στη δουλειά σας, να ξέρετε πως το έργο σας, θα προκαλέσει τον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Ξεκίνησα αυτό το άρθρο έχοντας στο μυαλό μου να αναλύσω την ταινία αλλά στην πορεία τα σχέδια άλλαξαν. Δεν θα ήθελα να μαρτυρήσω τίποτα απ’ αυτό το αριστούργημα, γιατί η ταινία βγήκε πολύ πρόσφατα, γι’ αυτό και θεώρησα άδικο να γράψω ένα κείμενο γεμάτο spoilers. Το μόνο που έχω να πω είναι να μη φοβηθείτε αν έχετε ακούσει κι εσείς παρόμοιες «τρομακτικές» κριτικές σαν τα παραδείγματα που έδωσα παραπάνω. Ναι, μιλάει για κβαντική φυσική, αλλά προφανώς και εξηγούνται τα απαραίτητα και για χάρη του κοινού. Οι επιστημονικές σκέψεις είτε αποδίδονται πιο απλοϊκά μερικές φορές, είτε άλλοτε αναλύονται σε ικανοποιητικό βαθμό, ώστε να κατανοηθεί το βασικό θέμα. Και ναι, μπορεί να έχει πολλούς διαλόγους, αλλά όχι σε σημείο που ο θεατής συγχίζεται και μπερδεύεται, όπως κάποιοι σπεύδουν να πουν. Οπότε για να σας ενημερώσω καλύτερα, απλώς υπάρχουν αρκετές αφηγήσεις (δείχνοντας τι γινόταν παλαιότερα με αναδρομές και τι συμβαίνει τώρα) και οι διάλογοι εναλλάσσονται σύμφωνα με πρόσωπα της πολιτικής σκηνής, τον επιστημονικό κύκλο όπως επίσης και το κοντινό περιβάλλον του Robert Oppenheimer (π.χ. οικογένεια, φίλοι κ.λ.π.). Συνεπώς, τα μόνα tips που έχω να σας δώσω είναι πως αν θέλετε να παρακολουθήσετε την ταινία πρέπει να είστε συγκεντρωμένοι για όλους τους παραπάνω λόγους και προς θεού μην χάσετε την εμπειρία να την δείτε στο σινεμά, μια και προσφέρει την καλύτερη εμπειρία στον ήχο και στην εικόνα. Είμαι σίγουρη ότι θα βγείτε απ’ τις αίθουσες διαφορετικοί άνθρωποι γεμάτοι από ηθικά διλλήματα, γι’ αυτό και η τελευταία συμβουλή μου, είναι να πάτε με καλή παρέα, ώστε να ακολουθήσει ένας ωραίος εποικοδομητικός διάλογος ξεκινώντας να απαντάτε την πρώτη ερώτηση «Τι θα έκανες εσύ στη θέση του;». Καλή απόλαυση! Κατερίνα ΔημητρέσκουΤελειόφοιτη στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στο τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού, με κατεύθυνση Δημοσιογραφίας.

Ήταν η 25η του προηγούμενου Ιούνη βρήκε θριαμβεύτρια την Νέα Δημοκρατία, με το εντυπωσιακό, για τα δεδομένα της Μεταπολίτευσης, 41%. Μεγάλος ηττημένος της εν λόγω εκλογικής διαδικασίας, όπως έχει ήδη αναφερθεί σε προηγούμενο κείμενο, ήταν η αξιωματική αντιπολίτευση, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, και όχι η αριστερά. Και όχι απλά ηττήθηκε, άλλα η διαφορά κυμάνθηκε πέριξ του 23%, επίσης εντυπωσιακό. Έκτοτε, θα περίμενε κανείς, πως ο ΣΥΡΙΖΑ στα πλαίσια της κομματικής του ανασυγκρότησης, είτε θα βασιζόταν σε πιο φιλολαϊκές ρητορικές, επενδύοντας σε ένα άνοιγμα προς ποικίλους κοινωνικούς χώρους, είτε θα τηρούσε σιγή ιχθύος εν γένει μιας και όπως είπαμε βρίσκεται σε φάση ανασυγκρότησης. Έκτοτε μεσολάβησαν διάφορα ατοπήματα της κυβέρνησης, από τα επικοινωνιακά σφάλματα στην υπόθεση Μηταράκη, έως και την επιδρομή των Ναζί Χούλιγκαν και τις καταστροφικές / φονικές πυρκαγιές σε όλη την Ελλάδα. Όμως, επίσης μεσολάβησε μια απαράδεκτη και ανήθικη επικοινωνιακή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία πηγάζει ξεκάθαρα από την Κουμουνδούρου και αναπαράγεται όχι μόνο από ανθρώπους φιλικά προσκείμενους στην παράταξη αλλά και από στελέχη. « καλά να πάθετε, φάτε #41_τακατο» «φάτε την #41_τακατό» «δεν λυπάμαι #41_τακατό θέλατε» και ούτω καθεξής , υπονοώντας πως για κάθε συμφορά που βρίσκει τον ελληνικό λαό, ο τελευταίος στην πραγματικότητα είναι υπόλογος της ψήφου. Και θα ήταν μια λογική πολιτική επικοινωνιακή  τακτική, αν δεν προερχόταν από ένα ( θεωρητικά πάντα) αριστερό κόμμα. Διότι τότε, παύει να είναι απλά μια επικοινωνιακή τακτική αλλά μετατρέπεται σε ένα καιροσκοπικό και αντιαριστερό έκτρωμα.  Το hashtag #41_τακατό είναι ένα εμετικό επικοινωνιακό κατασκεύασμα του ΣΥΡΙΖΑ που απέχει παρασάγγας από τις ιδέες και τους πυλώνες των αριστερών και των σοσιαλιστικών ιδεών. Βλέπετε, η συγκολλητική ουσία της αριστεράς είναι η αλληλεγγύη, όχι η μετακύλιση των πολιτικών ευθυνών του ΣΥΡΙΖΑ προς το εκλογικό σώμα. Διότι η παράταξη της Κουμουνδούρου ευθύνεται που το λεφούσι της δεξιάς και της Νέας Δημοκρατίας καταγράφει ιστορικά ποσοστά σε κάθε λογής εκλογική διαδικασία. Δεν ευθύνεται το εκλογικό σώμα για την υποστελεχωμένη Πυροσβεστική υπηρεσία, για την ανυπαρξία της ΕΛ.ΑΣ σε καίρια ζητήματα ή για την εγκατάλειψη του δικτύου της ΔΕΔΔΗΕ. Φταίνε οι μνημονιακές επιταγές που υπέγραψαν και με θρησκευτική ευλάβεια υπηρέτησαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ αλλά και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Παράλληλα, την στιγμή που εξαϋλώνονται εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα δάσους, που χλωρίδα και πανίδα αντιμετωπίζουν θανάσιμα πλήγματα, άνθρωποι αποτεφρώνονται και περιουσίες γίνονται στάχτη εν μια νυκτί, είναι επιεικώς απεχθές κάποιοι άεργοι κηφήνες να κουνάνε το δάκτυλο σε όλους όσους έχουν πληγεί, έμμεσα και άμεσα. Για να μην περιττολογώ, όσοι αναπαράγουν τέτοια εμετικά hashtag, εκτός από το ότι στην πραγματικότητα δεν έχουν καμία σχέση με την κοσμοθεωρία της αριστεράς, είναι και υποκριτές. Διότι και οι δικές τους υπογραφές βαραίνουν κάθε καμένο στρέμμα γης, κάθε χαμένη ανθρώπινη και μη ζωή, κάθε ανεπανόρθωτη ζημιά. Και όσοι αυτό-προσδιοριζόμαστε ως αριστεροί, προτού σηκώσουμε εκ νέου τα λάβαρα της ανασυγκρότησης, οφείλουμε να απαλείψουμε από τους κόλπους μας όλα αυτά τα μη-αριστερά και αντιλαϊκά κατάλοιπα. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Πέρασαν κιόλας 5 ημέρες από την στυγερή δολοφονία του συνοπαδού μας, του Μιχάλη. Μια δολοφονία που άνετα θα μπορούσε να είχε βρει καθέναν από εμάς αντί του Μιχάλη, ΑΕΚτζή, Παναθηναϊκό , Ολυμπιακό και ούτω καθεξής. Μια δολοφονία που απέκτησε σχεδόν νομοτελειακό χαρακτήρα ελέω της ανικανότητας της ΕΛΑΣ. Και συνεχίζω να πιστεύω σε ανικανότητα και όχι σε δόλο, διότι τότε τα μονοπάτια οδηγούν σε πολύ πιο σκοτεινά κίνητρα που δεν είναι της παρούσης. Ο Μιχάλης ενταφιάστηκε, η οικογένειά του όμως θα συνεχίζει μεν να πονάει, θα συνεχίσει όμως να μάχεται για την μνήμη του ανθρώπου τους, έστω και δικαστικά, ώστε να τιμωρηθούν τα ναζιστικά ελληνικά και κροατικά σκουπίδια. Το ερώτημα όμως που τίθεται είναι το εξής : Τι πρέπει να κάνει από εδώ και πέρα η διοίκηση, η ομάδα και ο κόσμος της ΑΕΚ; Η διοίκηση, κατά την γνώμη μου, οφείλει θεσμικά , σε διεθνές επίπεδο, να αναδείξει την εγκληματική δράση των ΒΒΒ ανά την Ευρώπη, απαιτώντας με κάθε δυνατό και αδύνατο μέσο την παραδειγματική τιμωρία της Ντιναμό. Και οφείλει να το κάνει, διότι εδώ και πάρα πολλά χρόνια η διοίκηση της κροατικής ομάδας βάζει πλάτες ώστε αυτός ο νεοναζιστικός στρατός να συντηρείται, να εξελίσσεται, να μεγαλώνει, να εξοπλίζεται, να συμμετέχει εν τέλει σε δολοφονικά πεσίματα. Όλα αυτά όμως, πρέπει να γίνουν σε συνδυασμό με την προστασία ( ψυχολογική-οικονομική-νομική) της οικογένειας του Μιχάλη. Δεν μπορεί το δημοσιογραφικό λεφούσι του ΔΟΛ και κάθε λογής εγκάθετου μέσου να αμαυρώνει την μνήμη του Μιχάλη, αναπαράγοντας ψευδείς ειδήσεις περί οπαδικών ραντεβού ή οτιδήποτε. Το πως θα μετουσιώσει αυτά τα συναισθήματα σε δράση, είναι δουλεία της ΠΑΕ και του Μελισσανίδη. Η ομάδα. Η υπερηχητική ΑΕΚ του Αλμέιδα, δεν ήταν δυνατόν να μείνει ανεπηρέαστη. Ο Πελάδο, μέλη του αγωνιστικού τμήματος και του staff, βρέθηκαν στην κηδεία. Δεν απαιτεί κανείς ντε και καλά η ομάδα να αποκλείσει του Κροάτες. Αυτό που απαιτούμε είναι να δούμε στο βλέμμα των παικτών την σπίθα και την δίψα για « αίμα». Απαιτούμε να παίξουν 180 λεπτά στα κόκκινα και στο 200%. Απαιτούμε όσοι αγωνιστούν, να είναι μουτζαχεντίν. Μόνο έτσι η ομάδα θα τιμήσει την μνήμη του αδικοχαμένου συνοπαδού μας, είτε προκριθούμε είτε όχι. Και θα ήταν ονειρικό, σε γκολ εκτός έδρας, οι παίκτες να δείξουν φανέλες με το πρόσωπό του. Μέσα στο Μαξιμίρ, μέσα στην νεοναζιστική καρδιά τους να καρφωθεί η εικόνα του Μιχάλη. Ο κόσμος. Και ποιος δεν σκέφτηκε μέσα του τον ρεβανσισμό και την εκδίκηση σε όλους, δράστες και ηθικούς αυτουργούς, Κροάτες και Έλληνες. Και ποιος δεν θα ήθελε να αντιμετωπίσει τους δράστες ο ίδιος, πράττοντας τα δέοντα. Και ποιος δεν θα ήθελε να ξεσπάσει πάνω στην ΕΛΑΣ για την αντικανότητά της. Όλα είναι θεμιτά και λογικά, όμως ακόμα και τώρα προέχει η προστασία της ομάδας μας, όσο μπορεί βέβαια να έχει σημασία μια ομάδα συγκριτικά με την ανθρώπινη ζωή. Οφείλουμε, ως οπαδοί, να μην ανοίξουμε την πόρτα της αιματοχυσίας και των πεσιμάτων. Θα κάνουμε γιγαντιαία ζημιά στην ΑΕΚ μας. Είμαστε υποχρεωμένοι να φροντίσουμε να μην ξεχαστεί η μνήμη του Μιχάλη αλλά συνάμα στις 19 του μήνα να παραδώσουμε τις αμυγδαλές μας από το πάθος και την ένταση της φωνής μας. Οφείλουμε να είμαστε κυριολεκτικά ο 12ος παίκτης της ΑΕΚ, ωθώντας την σε πρόκριση. Και προπάντων, κατά την διάρκεια ολόκληρης της χρονιάς, να μην αφήσουμε την παρόρμηση να καταπατήσει την λογική. Στόχος είναι η προστασίας της ΑΕΚ και της ΟΠΑΠ Arena. Και δηλώνω αισιόδοξος πως για άλλη μια φορά, ο λαός της ΑΕΚ θα κάνει αυτό που πρέπει. ΟΣΓΕΑ. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.