Το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη

Πολύ κουβέντα έχει σηκώσει η κίνηση του χαροκαμένου Πάνου Ρούτσι , ο οποίος στο  έγκλημα των Τεμπών προ διετίας έχασε τον γιο του. Ο Πάνος Ρούτσι αποφάσισε να προβεί σε απεργία πείνας, μπροστά από το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, με απώτερο σκοπό να του επιτραπεί να γίνει εκταφή της σορού του γιου του, ώστε να γίνουν τοξικολογικές εξετάσεις που θα υποδεικνύουν το ενδεχόμενο ύπαρξης παράνομου φορτίου στο άλλο οχηματαγωγό της μοιραίας σύγκρουσης. Ένα αποδεικτικό στοιχείο που θα μπορούσε να αποτελέσει σήμα κατατεθέν όσον αφορά τις μελλοντικές ποινικές εξελίξεις της υπόθεσης. Και κάπου εκεί ξεκινάει το πανηγύρι που έστησε ο κρατικός μηχανισμός της Νέας Δημοκρατίας. Πρώτα καταγγέλλοντας το αίτημα αυτό καθαυτό ως κάτι μη επιτρεπτό κατά τα χρηστά ήθη, λες και ένας πατέρας δεν έχει το δικαίωμα να προβεί σε κάθε δυνατή ενέργεια για την αποκάλυψη της αλήθειας γύρω από την δολοφονία του γιου του. Και ύστερα έρχεται το δεύτερο επιχείρημα, που αποτελεί και την καρδιά του κειμένου. Από γνωστούς δημοσιογράφους συστημικών μέσω ενημέρωσης, έως και εγχρήματα τρολάκια – λογαριασμούς της ΝΔ, επικοινωνούσαν ωμά και απροκάλυπτα πως ο Ρούτσι και οι σύντροφοί του σε αυτόν τον αγώνα έχουν μετατρέψει την πλατεία και το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη σε ένα « τσαντίρι» , που δήθεν δεν αντιπροσωπεύει τα ιερά μηνύματα που μνημείου. Θα επιλέξω μα χρησιμοποιήσω ελάχιστες λέξεις παραθέτοντας δύο επιχειρήματα στο παραπάνω εμετικό, ασυνάρτητο, εγκάθετο και συνάμα εγκληματικό επιχείρημα. Πρώτον, οι «άγνωστοι στρατιώτες» δεν ήταν άλλοι από τους παππούδες μας που πολέμησαν στο έπος της Αλβανίας και αντιστάθηκαν στους Γερμανούς μέσω του ΕΑΜ. Οι άγνωστοι στρατιώτες ήταν οι πρόγονοί μας, που πολέμησαν για να ελευθερωθούν από τον Τουρκικό ζυγό ή όσοι αντιστάθηκαν του Περσικού επεκτατισμού πριν χιλιάδες χρόνια και πάει λέγοντας. Σίγουρα όμως, δεν ήταν « άγνωστοι στρατιώτες» οι πολιτικοί και οι στρατηγοί της εποχής. Το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη αντιπροσωπεύει στην πραγματικότητα κάθε λαϊκό αγώνα για τον οποίο χύθηκε αίμα, κάθε αγώνα για ελευθερία, ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια. «Άγνωστοι στρατιώτες» είναι και οι νεκροί της Χούντας, όσο και αν ενοχλεί τους «κεντρώους» της ΝΔ. Αλλά να σας πω και κάτι στην τελική; Έστω πως είναι πράγματι τσαντίρι η πλατεία. Έστω πως είναι ένα συνονθύλευμα αριστερών , που δεν τιμούν τα ιερά και όσια των πεσόντων. Ερωτώ λοιπόν, από πότε ενδιαφέρονται τα κνώδαλα της ΕΡΕ για την θεσμική πραγματικότητα; Υποκλοπές, απευθείας αναθέσεις, ΟΠΕΚΕΠΕ, αλισβερίσια με κάθε λογής μαφίας / καρτέλ, εκτροπές στο θέμα της προανακριτικής για τον ΟΠΕΚΕΠΕ όπου η μυστική ψηφοφορία μετετράπη σε … δια αλληλογραφίας φανερή, καθώς και η ενεργή παρέμβαση στις αποφάσεις της διόλου ανεξάρτητης δικαιοσύνης. Για να μην πολυλογώ , η Νέα Δημοκρατία και ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχουν μετατρέψει τον κρατικό μηχανισμό σε μόνιμο παρατράγουδο που θα ζήλευε και η Αννίτα Πάνια. Και αυτοί οι λεχρίτες, έχουν το θράσος να σχολιάζουν τον πόνο και τον αγώνα ενός ανθρώπου που έχασε εν μια νυκτί τον θησαυρό του , τον γιο του, το παιδί του. ΥΓ. Δεν κάνουμε τα στραβά μάτια στην προσπάθεια εξαπάτησης του Πάνου Ρούτσι γύρω από την εισαγγελική παρέμβαση που του δίνει το δικαίωμα εκταφής μόνο για τεστ DNA. Το αίτημα του ανθρώπου είναι ξεκάθαρο, λογικό και επόμενο. Τοξικολογικές εξετάσεις για να διαλευκανθεί το θέμα του παράνομου φορτίου της άλλης αμαξοστοιχίας. Οτιδήποτε άλλο, είναι ξεκάθαρη απόπειρα συγκάλυψης με σοβαρές ποινικές και πολιτικές ευθύνες. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη Read More »

Ο κίνδυνος «Ταϊλανδοποίησης» της Ελλάδος

Καθώς χάζευα την αρχική σελίδα του Guardian, έπεσα αντιμέτωπος με το περίφημο πλέον άρθρο που λίγο πολύ έλεγε πως η Ελλάδα έχει μετατραπεί στην Ταϊλάνδη της Ευρώπης, κάτι που προφανώς και δημιούργησε αντιδράσεις. Στα πλαίσια αυτού του άρθρου-κόλαφος για την ελληνική πραγματικότητα, θα δημιουργήσουμε έναν νέο όρο στην πολιτική – οικονομική σκηνή , την «Ταϊλανδοποίηση», που είναι συγγενής της «Φινλανδοποίησης». Τι είναι συνεπώς η Ταϊλανδοποίηση; Είναι όταν μια χώρα, καλή ώρα η Ελλάδα, επιλέγει να βασίσει ολόκληρο το παραγωγικό της μοντέλο στην άυλη υπηρεσία που λέγεται τουρισμός, αδιαφορώντας πλήρως για τον πρωτογενή τομέα ανάπτυξης ή την βιομηχανική παραγωγή. Σαν η χώρα, να βάζει μπρος φορτσάτη τον Μάϊο που αρχίζουν και γεμίζουν τα charter των τουριστικών πρακτορείων, να κατεβάζει ταχύτητες σιγά σιγά τον Σεπτέμβρη όπου το κέντρο βάρος μετατοπίζεται αποκλειστικά στην Αθήνα και σε μεγάλα νησιά τύπου Κρήτη, Ρόδος και Κέρκυρα και τον Νοέμβρη να βάζει νεκρά, με την ελπίδα η φόρα που έχει να φροντίσει να την ανεβάσει σε κάθε λογής ανηφόρα που θα αντιμετωπίσει. Ταϊλανδοποίηση είναι το γεγονός πως για τους κατοίκους της Ελλάδας, καλοκαίρι και διακοπές είναι δύο έννοιες πλέον αρκετά απομακρυσμένες. Οι άδειες ελάχιστες, τα έξοδα είναι δυσανάλογα των μισθών ( μια τετραμελής οικογένεια με αμάξι για να πάει στις Κυκλάδες, πχ στην Πάρο, το πήγαινε-έλα κοστίζει στην καλύτερη 600 ευρώ, για να μην μιλήσουμε για το κόστος στέγασης ή  για την σίτιση, όπου τα μεγέθη δεν είναι απλά μεγάλα, αλλά γελοία). Ταϊλανδοποίηση είναι η ανάπτυξη της χώρας και οι κοινωνικές παροχές της να είναι έρμαια της επισκεψιμότητας και του τζήρου από τους παραθεριστές. Κάθε σεζόν είναι μια έκπληξη, όπου οι αρχές ευελπιστούν να μην προκύψει κάποιος αστάθμητος ελληνικός παράγοντας που θα κάνει τα τουριστικά πρακτορεία να γυρίσουν την πλάτη στην Ελλάδα, κάτι το οποίο θα ήτο πραγματικό ολέθριο με τον υπάρχον παραγωγικό μοντέλο. Η Ταϊλανδοποίηση μάλλον δεν είναι κίνδυνος, αλλά πραγματικότητα. Την ζούμε , την βιώνουμε, ενίοτε την επικροτούμε, άλλοτε την επικρίνουμε, αλλά αυτή είναι η ζωή μας πλέον. Το Ελληνικό καλοκαίρι με την έννοια που θεσπίστηκε εννοιολογικά στα 90s όχι απλά έχει πεθάνει πλέον , αλλά σύντομα είναι και το μνημόσυνο των 40 ημερών. Και φως στον ορίζοντα για ανάσταση( αλλαγή παραγωγικού μοντέλο με συνεισφορά του αγροτικού τομέα και της Βιομηχανίας), δεν υπάρχει. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Ο κίνδυνος «Ταϊλανδοποίησης» της Ελλάδος Read More »

Και ραγιάδες εκτός από ακρίδες

Είχα γράψει σε προγενέστερο χρόνο για τις γαλάζιες ακρίδες της ΝΔ, έχοντας βρει ως αφορμή κάποια μικροσκάνδαλα οικονομικής φύσεως κυβερνητικών στελεχών ,θέλοντας να αναδείξω το ποιόν του χαρακτήρος που διέπει την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Θα επιλέξω να μην αναφερθώ καν στο πρωτοφανές, ακόμα και για τα ελληνικά δεδομένα, σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, μιας και λίγο πολύ είναι γνωστό τοις πάσι πως όπου τα στελέχη της ΝΔ ανιχνεύσουν μέλι, είναι νομοτελειακό ότι θα το βάλουν το χέρι στο βάζο. Βλέπουμε συνεχώς την στάση που έχει υϊοθετήσει η ελληνική κυβέρνηση, όσον αφορά την γενοκτονία που λαμβάνει χώρα στην Παλαιστίνη. Προφανώς ουδείς είχε την απαίτηση από τις αρχές να υιοθετήσουν μια καθαρά φιλοπαλαιστινιακή στάση, δεδομένου των γεοπολιτικών συσχετισμών και της δυτικής εξωτερικής πολιτικής που ασκεί η χώρα. Από την άλλη, δεν παύει να με εκπλήσσει το πόσο δουλικά αντιμετωπίζουν το κράτος-δολοφόνος του Νετανιάου, ωσάν να είναι το πιο πειθήνιο σκυλί του. Είναι ανεξήγητο, έως πολύ λογικό βέβαια, το γεγονός πως δεν τολμούν να καταδικάσουν την γενοκτονία που διαπράττουν οι Σιωνιστές στην Παλαιστίνη, παραθέτοντας ως πρόσχημα την τρομοκρατική δράση της Χαμάς, λες και αυτό δικαιολογεί τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς που προξένησε το Ισραήλ. Και σαν να μην έφταναν αυτά, βλέπουμε τις δυνάμεις της αστυνομίας να δέρνουν απροκάλυπτα Έλληνες πολίτες σε ελληνικά εδάφη , που «τολμούν» να διαμαρτυρηθούν για το γεγονός πως η χώρα δέχεται κρουαζιερόπλοια ισραηλινών συμφερόντων γεμάτα με σιωνιστές δολοφόνους. Είναι ραγιάδες εκτός από ακρίδες, και ξέρετε γιατί; Γιατί τούτη την ξεκάθαρα ανθελληνική, απάνθρωπη και φιλο-σιωνιστική στάση την υιοθέτησαν οι αρχές της ΕΡΕ στο πλαίσιο των επιχειρηματικών συμφερόντων που τόσο ωμά υπηρετούν. Το ιστορικό κέντρο των Αθηνών, έχει μετατραπεί σε έναν διαγωνισμό αγοραπωλησίας από Ισραηλινά funds, τα οποία εξαγόρασαν κοψοχρονιά την περιουσία του ελληνικού λαού τα χρόνια της κρίσης. Ως εκ τούτου, την σήμερον ημέρα έχουν χτίσει μια ασπίδα προστασίας, όπου καμία αρχή δεν έχει την θέληση και την δύναμη να τους ακουμπήσει. Και συν τοις άλλοις, έχουν συμβάλλει τα μέγιστα στην διαιώνιση της στεγαστικής κρίσης που μαστίζει τους κατοίκους της χώρας, με ελάχιστες και πανάκριβες κατοικίες, πολύ χαμηλών προδιαγραφών Για να μην περιττολογώ, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, είναι αποδεδειγμένα ένα λεφούσι πολιτικών που αξιοποιούν την πολιτική τους ισχύ για ιδίον και μόνον όφελος. Δεν είναι ούτε πατριώτες, ούτε άριστοι, ούτε τεχνοκράτες, ούτε δημοκράτες. Είναι ακρίδες, είναι ραγιάδες και είναι του κοινού ποινικού δικαίου. Αδιαφορούν πλήρως για την έννοια της αξιοπρέπειας, της δικαιοσύνης, για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων καθώς και των συμφερόντων της χώρας. Βλέποντας υπερδυνάμεις όπως η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία να υιοθετούν σταδιακά πολιτικές αναγνώρισης του Παλαιστινιακού κράτους, είναι ακόμα πιο ξεκάθαρο πως πίσω από την  στήριξη της γενοκτονίας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ελλοχεύουν συμφέροντα οικονομικής φύσεως. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Και ραγιάδες εκτός από ακρίδες Read More »

Ζήτημα προτεραιοτήτων

Συνηθίζουν τα κείμενά μου να αποτελούν ένα δριμύ κατηγορώ προς τις θεσμικές και μη αρχές, καυτηριάζοντας φλέγοντα ζητήματα της επικαιρότητας ή συμβάντα που απασχολούν εν γένει την κοινή γνώμη. Τούτη την φορά, θα κοιτάξω τον καθρέφτη και θα σχολιάσω κάποια από τα δικά μας κακώς κείμενα, εμάς εννοώντας την ελληνική κοινωνία. Είναι εύκολο αενάως να κουνάμε το δάκτυλο, αλλά που είναι η ελληνική κοινωνία σε μια σειρά από καίρια γεγονότα και εξελίξεις, όπου θεωρητικά θα έπρεπε να υπάρξει αντίδραση; Η απάντηση βρίσκεται πολύ απλά στο γεγονός πως στα πλαίσια της ιεράρχησης των προτεραιοτήτων, υπάρχουν πλέον πολύ διαφορετικές κατανομές στο που δίνεται έμφαση και προσοχή. Είμαι βέβαιος πως το σύνολο της κοινωνίας γνωρίζει λεπτομερώς πλέον τον βίο και την πολιτεία των πράγματι εγκληματιών Πισπιρίγκου και Μουρτζούκου, οι οποίες και ορθώς, τουλάχιστον σε 1ο χρόνο, συγκλόνισαν την χώρα με τα ειδεχθή εγκλήματα που διέπραξαν. Από εκεί και πέρα όμως, πόσοι γνωρίζουν ποιος ήταν ο υπουργός , στου οποίου την θητεία έλαβε χώρα το πάρτι επιδοτήσεων με τον ΟΠΕΚΕΠΕ, ένα πάρτι που αφορούσε τους συντοπίτες του καθώς και μέλη της ίδιας του της οικογένειας;  Πόσοι άραγε έχουν συνειδητοποιήσει πως με κυβερνητικούς χειρισμούς, ο Κώστας Αχ. Καραμανλής που ήτο υπουργός μεταφορών στο έγκλημα των Τεμπών, θα βρεθεί αντιμέτωπος με ΠΛΗΜΜΕΛΗΜΑΤΙΚΟΥ χαρακτήρα διώξεις, ανοίγοντας ουσιαστικά την κερκόπορτα που θα τον οδηγήσει στην απαλλαγή του από κάθε ουσιαστική δίωξη; Πόσοι έχουν αναλογιστεί το κολοσσιαίο μέγεθος της περιβαλλοντικής καταστροφής που έλαβε χώρα στα όρη της Κορινθίας ή της γενοκτονίας που λαμβάνει χώρα στην λωρίδα της Γάζας; Λες και πρόκειται για καθημερινότητα μια χώρα της Δύσης να δολοφονεί κατά εκατοντάδες , μην πω χιλιάδες, γυναικόπαιδα και αμάχους στο όνομα μιας τρομοκρατίας την οποία και το ίδιο το Ισραήλ υποθάλπει συστηματικά, είτε άμεσα δια χρηματικών ποσών, είτε έμμεσα δια της εξίσου τρομοκρατικής στάσης που υιοθετεί. Αυτή η αδιαφορία, έχει τις ρίζες της στο έλλειμα δημοκρατίας που υπάρχει, όχι μόνο στην χώρα μας αλλά γενικότερα στον δυτικό πολιτισμό. Η προσφυγή στις κάλπες ανά 4 και 5 χρόνια δεν λέγεται δημοκρατία ούτε συμμετοχική δημοκρατία ούτε τίποτα, λέγεται απλώς ανάθεση ευθυνών. Και όσο ο κόσμος αναθέτει τις ευθύνες του σε υφισταμένους και έπειτα κάνει τα στραβά μάτια, η κατάσταση θα γίνεται όλο και πιο απόκοσμη και συνάμα πιο ζοφερή. Προτεραιότητα μας, η καλοπέραση και ο «οχαδερφισμός», και όχι οι υποχρεώσεις που μας βαραίνουν στα πλαίσια του κοινωνικού συμβολαίου που έχουμε υπογράψει. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Ζήτημα προτεραιοτήτων Read More »

Οι γαλάζιες ακρίδες

Έχοντας μπει αισίως στον 6ο χρόνο διακυβέρνησης της ΕΡΕ, το κόμμα του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει στο παλμαρέ του ελάχιστες « μεταρρυθμίσεις» , αν μπορούμε στην τελική να τις χαρακτηρίσουμε έτσι, και μια σωρεία από σκάνδαλα που σε οποιοδήποτε άλλο δυτικό κράτος, θα δημιουργούσαν αλυσιδωτές εξελίξεις. Αυτό δεν ισχύει όμως σε μια «βαλκανοποιημένη» πλέον οικονομία και δημοκρατία. Διαφθορά, έλλειψη διαφάνειας, ανεξάρτητες αρχές που τελούν υπό αμφισβήτηση και σε καθεστώς ομηρίας κτλ. Αλλά σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχουμε και γαλάζιους βουλευτές – ακρίδες , οι οποίοι στο όνομα της προσωπικής τους ατζέντας, καταδυναστεύουν τα κρατικά ταμεία και καταπατούν κάθε έννοια δημοκρατικής εκπροσώπησης. Όλγα Κεφαλογιάννη. Την στιγμή που η ακρίβεια συνεχίζει να πλήττει όλα τα χαμηλόμισθα νοικοκυριά, ήτοι την πλειονότητα του ελληνικού λαού, η υπουργός Τουρισμού απεφάνθην πως είναι η πρέπουσα στιγμή να αγοράσει, με απευθείας ανάθεση στην Δέσποινα Μοιραράκη , δύο Περσικά χαλιά αξίας περίπου 18.000 ευρώ. Με άλλα λόγια, όχι μόνο σπατάλησε 18.000 ευρώ από τα χρήματα του Ελληνικού λαού για τον καλλωπισμό του γραφείο της, αλλά το έκανε κιόλας με απευθείας ανάθεση. Νόμιμο μεν, αλλά αυτό αποδεικνύει πλήρως τον τρόπο με τον οποίο οι πολιτευτές της ΕΡΕ αντιμετωπίζουν το κρατικό χρήμα δε. Ας μην μιλήσουμε για τις αγορές ύψους 60.000 ευρώ σε δώρα, με αφορμή την επίσκεψή της στην Ιαπωνία και την συνάντησή της με την Πριγκίπισσα Κάκο. Χρήστος Σταϊκούρας. Ο πάλαι ποτέ τσάρος της ελληνικής οικονομίας, όντας ΥΠ.Οικονομικών στην πρώτη τετραετία Μητσοτάκη. ο ιθύνων νους πίσω από το ελληνικό θαύμα και την δημιουργία του άκρως επιτυχημένου σχεδίου απορρόφησης ευρωπαϊκών κονδυλίων Ελλάδα 2.0 ( 12% απορρόφηση πόρων και αυτό ως επί τω πλείστο σε μη παραγωγικές επενδύσεις ή σε εντάσεως εργασίας και όχι κεφαλαίου, καλό ποσοστό αν κάναμε λιπομέτρηση). Στην 2η τετραετία Μητσοτάκη, κατέχει το χαρτοφυλάκιο του υπουργού μεταφορών και συγκοινωνιών. Αποφάσισε λοιπόν ο Λαμιώτης Υπουργός, να δώσει πάλι με απευθείας ανάθεση , τι σύμπτωση, δουλειές συμβουλευτικού χαρακτήρα σε εταιρία που δουλεύει η γυναίκα του, επίσης τι σύμπτωση. Για άλλη μια φορά , γίνεται ξεκάθαρο το πως λογίζουν τα χαρτοφυλάκιά τους οι και τα δημόσια ταμεία. Σοφία Βούλτεψη. Η υπερπατριώτισσα υφυπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, που διαλαλεί συνεχώς για την μείωση των μεταναστευτικών ροών ( fake news) επί Κυριάκου ή για την αντιμετώπιση της υβριδικής εισβολής (!) το 2020. Η κυβέρνηση της ΕΡΕ που αντιμετωπίζει τους αλλοεθνείς είτε ως εχθρούς είτε ως φθηνά εργατικά χέρια, είχε φέρει μια τροπολογία η οποία θα επέτρεπε σε έναν Χ αριθμό κατοίκων Πακιστάν να έρθουν στην Ελλάδα και να δουλέψουν, κυρίως σε αγροτικού χαρακτήρα δουλειές, ωσάν είλωτες για ένα κομμάτι ψωμί, αφήνοντας στην άκρη πατριωτικές κορωνίδες. Στην ζούλα, η κυρία Βούλτεψη ενημέρωσε τηλεφωνικώς έναν εκπρόσωπο της πακιστανικής κοινότητας στην χώρα μας την χρονική επέκταση της τροπολογίας για κάποιους μήνες ακόμα. Η πατριώτισσα κυρία Βούλτεψη, στις κάμερες φοράει το προσωπείο της ανάλγητης πατριώτισσας που ιεραρχεί την φύλαξη των συνόρων ύψιστη προτεραιότητα, ενώ παρασκηνιακά κανονίζει δουλίτσες με εκπροσώπους και διακινητές ψυχών πάσας εθνικότητος. Και αυτά είναι μονάχα πρόσφατα παραδείγματα που αναδεικνύουν το ποιόν των πολιτευτών της ΕΡΕ. Είμαι βέβαιος πως με μια βαθύτερη ποιοτικά και χρονολογικά μελέτη, ο καθείς θα μπορούσε να βρει σκάνδαλα μείζονος χαρακτήρα. Γιατί στην τελική αυτός είναι ο διαχρονικός κυβερνητικός ρόλος της δεξιάς. Η προάσπιση και η τυφλή υπακοή στα συμφέροντα των ιδίων και της ολιγαρχίας, αδιαφορώντας για τις πραγματικές ανάγκες του ελληνικού λαού. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Οι γαλάζιες ακρίδες Read More »

Χάρης Δούκας, μετεξεταστέος.

Κομήτης έπεσε εξ Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, πριν ένα περίπου χρόνο, Χάρης Δούκας το όνομα αυτού. Αυτό-διοικητικές εκλογές Οκτώβριος 2023 και το αποτέλεσμα στον Δήμο Αθηναίων προκαλεί έκπληξη σε ολόκληρη την χώρα, δεδομένων των πολιτικών συσχετισμών που σχηματίστηκαν στις εθνικές κάλπες του καλοκαιριού. Πρώτος με άνεση, στον δεύτερο γύρο όμως, ο Χάρης Δούκας του ΠΑΣΟΚ , παρά την οριακή του πρόκριση σε αυτόν, ύστερα από την ανοικτή στήριξη του Κώστα Ζαχαριάδη, ομολόγου του στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεδομένου ότι ο ηττημένος ανήκει στον κύκλο της οικογένειας Μητσοτάκη, μιλούσαμε ουσιαστικά για την πρώτη ήττα της οικογένειας μετά από 7 χρόνια και συναπτές εκλογικές μάχες διαφόρων χαρακτήρων. Με το ακαδημαϊκό του προφίλ, την πράσινη ατζέντα του, τον πύρινό του λόγο και αντι-δεξιά του ρητορική,  φάνταζε, κατά τους πολιτικούς αναλυτές, ως ένα πρόσωπο που σε βάθος 4ετίας – 5ετίας θα μπορούσε να διεκδικήσει το χρίσμα του ΠΑΣΟΚ, έχοντας προφανώς να επιδείξει ένα έργο στον πιο απαιτητικό δήμο της χώρας και μελλοντικά, γιατί όχι, την θέση του πρωθυπουργού. Η νίκη του Δούκα κατά της οικογένειας Μητσοτάκη , του δημιούργησε ένα πολιτικό μαξιλαράκι που για να σκάσει αυτό, θα χρειαζόντουσαν συναπτά αυτογκόλ. Και όμως, μπήκαν όλα. Τα πιο μεγάλα αυτογκόλ κατά την γνώμη μου είναι δύο. Πρώτον, προφανώς και δεν μπορεί να κριθεί το έργο του συνολικά ως δήμαρχος μόλις έχοντας 10 μήνες επί της ουσίας το χαρτοφυλάκιο του, αλλά πως είναι δυνατόν, την στιγμή που η πρωτεύουσα μαστίζεται από σημαντικά ζητήματα όπως το κυκλοφοριακό, η καθαριότητα και η εγκληματικότητα στις γειτονιές, να επιλέγει να κάνει περιοδεία σε όλη την χώρα; Ποιες ήσαν δηλαδή οι προτεραιότητες του Βοναπάρτη απ το Λεκανοπέδιο, να αναβαθμίσει τον πολιτικό του εκτόπισμα ή να ασκήσει τα καθήκοντα με τα οποία τον τίμησε ο Αθηναϊκός λαός δια της ψήφους του; Δεύτερο αυτογκόλ, ονόματι βιασύνη / τυχοδιωκτισμός. Όπως προαναφέραμε, ο κ. Δούκας είχε όλο το πολιτικό κεφάλαιο που απαιτείται ώστε μελλοντικά να επιτελέσει σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις του ΠΑΣΟΚ και της χώρας. Αντ΄αυτού, θεώρησε ευκαιρία τις νέες εσωκομματικές διεργασίες του ΠΑΣΟΚ, ύστερα από τα μέτρια αποτελέσματα που έβγαλε η κάλπη των ευρωεκλογών. Και ήρθε σε ανοικτή σύγκρουση με τον Νίκο Ανδρουλάκη, τον εν ενεργεία πρόεδρο, του οποίου ήταν και προσωπική επιλογή ο Χάρης Δούκας. Κύριε Δούκα, τα πράγματα ενίοτε είναι πιο ξάστερα και από ένα καλοκαιρινό βράδυ σε ένα δάσος της Ηπείρου. Το γεγονός πως βγήκες 4ος στην Αθήνα, όντας δήμαρχος σε αυτήν, σε συνδυασμό με το ότι η δημαρχεία σου οφείλεται στον πολύ απλό συνδυασμό συγκυριών ( μη εκλογή Μπακογιάννη από 1ο γύρο ) και πολιτικών αναγκαιοτήτων ( ανοικτή στήριξη ΣΥΡΙΖΑ στο δεύτερο γύρο), αναδεικνύει ότι δεν είσαι ο Μακιαβέλι της κεντρο-αριστεράς, όπως νομίζεις. Το Βατερλώ, είναι πολύ πιο κοντά από όσο νομίζεις. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Χάρης Δούκας, μετεξεταστέος. Read More »

Ο κίνδυνος Φινλανδοποίησης της Ελλάδας

Τι εννοούμε με τον όρο Φινλανδοποίηση; Είναι μία έννοια που χρησιμοποιείται ως επί τω πλείστον στην διεθνή πολιτική σκηνή και αναφέρεται στην , γεωστρατηγικού χαρακτήρα, υποτέλεια μιας χώρας, συνήθως μικρής , στην γειτονική μεγάλη δύναμη, όπως συνέβη μετά τον Β’ ΠΠ με την Φινλανδία και την ΕΣΣΔ. Θα αναρωτηθείτε, εύλογα, πως θα μπορούσε άραγε να συσχετιστεί η γεωστρατηγική και κατ΄επέκτασιν πολιτική υποτέλεια της Φινλανδίας της μεταπολεμικής περιόδου με την Ελλάδα του σήμερα; Πράγματι, δεν υπάρχουν κοινά στοιχεία, όμως οι ενδείξεις δεν είναι ευοίωνες ως προς τον μελλοντικό συσχετισμό δυνάμεων και οικονομικών μεγεθών με την γειτόνισσά μας Τουρκία. Πληθυσμός. Αυτή την στιγμή που μιλάμε, η Τουρκία έχει 8 φορές μεγαλύτερο πληθυσμό από την γερασμένη και πληθυσμιακά φθίνουσα Ελλάδα. Μάλιστα, ως αστείο και συνάμα κατατοπιστικό και απογοητευτικό, φαντάζει το γεγονός πως από μόνη της η Κωνσταντινούπολη όχι απλά υπερέχει του αριθμού των κατοίκων της Ελλάδος, αλλά το κάνει με νούμερα της τάξης του 50%, ήτοι 15 εκατομμύρια κάτοικοι μόνο σε μια πόλη. ΑΕΠ. Φαντάζουν αρκετά μακρινοί πλέον οι συσχετισμοί του 2001, όπου η Ελλάδα των 130 δισεκατομμυρίων δολαρίων ΑΕΠ αντιμετώπιζε των Τουρκία του 200 δισεκατομμυρίων δολαρίων . Παρότι η Ελλάδα το 2009 έφτασε το 2008 τα 355 δις ΑΕΠ, η 10ετής οικονομική κρίση που ακολούθησε είχε ως αποτέλεσμα εν έτη 2024 η χώρα μας να έχει νούμερα ΑΕΠ της τάξης μεγέθους της Τουρκίας στις αρχές της δεκαετίας, ήτοι πέριξ των 220 δις. Από την άλλη, οι γείτονες πλέον φλερτάρουν ανοικτά με το 1 τρισεκατομμύριο ΑΕΠ, ανοίγοντας συνεχώς την ποσοστιαία ψαλίδα μεταξύ των δύο χωρών. Εξοπλιστικά – lobbying – διπλωματία. Είναι νομοτελειακό το γεγονός πως μια χώρα με ΑΕΠ που προσεγγίζει τα 1 τρις δολάρια, θα επενδύσει πολλά περισσότερα χρήματα σε αυτούς τους τομείς εν σχέση με  την Ελλάδα. Νέες φρεγάτες, αεροπλανοφόρα και εν γένει εξοπλιστικά δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων περιλαμβάνει το όραμα του προέδρου Ερντογάν, ενώ συνάμα κάνει ανοίγματα σε παίκτες οι οποίοι μέχρι πρόσφατα βρίσκονταν στο πλευρό της Ελλάδας, όπως η Αίγυπτος η οποία εσχάτως έχει αναθερμάνει τις σχέσεις με την Τουρκία. Τα περιθώρια είναι πολύ στενά, δεδομένης της κολοσσιαίας πληθυσμιακής διαφοράς των δύο χωρών. Η Ελλάδα συνεχίζει να βασίζεται έμπρακτα και αποτελεσματικά από τις ΗΠΑ, ενώ η θέση της στην ευρωζώνη και στην ΕΕ σίγουρα δίνει μια διπλωματική ευχέρεια στην χώρα. Όμως το ερώτημα είναι έως πότε οι φίλα προσκείμενες μεγάλες Δυτικές δυνάμεις θα συνεχίζουν να βάζουν πλάτη προτού απλά στραφούν στον « ελέφαντα» της Ανατολικής Μεσογείου, την Τουρκία; Φοβάμαι αυτό το turning point δεν είναι όσο μακρινό φαντάζει. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Ο κίνδυνος Φινλανδοποίησης της Ελλάδας Read More »

H σκακιέρα του Εμμανουέλ Μακρόν

Με το πέρας των ευρωεκλογών και της μεγάλης ήττας της Αναγέννησης του Μακρόν ( ή της μεγάλης νίκης της Συσπείρωσης της Λεπέν), ο Γάλλος πρόεδρος ανακοίνωσε άμεσα την διάλυση της εθνοσυνέλευσης και την προκήρυξη νέων βουλευτικών εκλογών ( όχι προεδρικών) , μόλις δύο χρόνια μετά την προηγούμενη αντίστοιχη διαδικασία. Με δεδομένη την εκλογική πρωτιά της Λεπέν και σε συνδυασμό με τον καταποντισμό του Μακρόν, έκανε εντύπωση σε αρκετούς αναλυτές το γεγονός πως πάρθηκε μια τέτοια απόφαση με σχεδόν νομοτελειακό αποτέλεσμα , φαινομενικά. Η επιλογή του προέδρου Μακρόν στην πραγματικότητα όμως αποτελεί μια απόφαση που δύναται να γεννήσει ροκαμβολικές εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό της Γαλλίας για δύο απλούς λόγους. Εξελίξεις που προφανώς μπορούν να δώσουν ανάσα στον Γάλλο πρόεδρο. Πρώτον, το σύστημα διεξαγωγής των βουλευτικών εκλογών. Αυτό περιλαμβάνει δύο γύρους , όπου στον δεύτερο προφανώς προκρίνονται οι 2 πρώτοι για την δημιουργία είτε σχετικής είτε απόλυτης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, με την εθνοσυνέλευση να αποτελείται από συνολικά 577 μονοεδρικές εκλογικές περιφέρειες. Δεύτερον, η κοινή κάθοδος της αριστεράς στις εκλογές. Όπως προαναφέραμε, το σύστημα διεξαγωγής των βουλευτικών εκλογών δημιουργεί κομματικούς συνασπισμούς, ήτοι γάμους συμφερόντων,  με την αριστερά στην Γαλλία να θεσπίζει το « Λαϊκό μέτωπο» αποτελούμενο από τους κατά πολύ ανεβασμένους εσχάτως Σοσιαλιστές του Γκλίξμαν, την Ριζοσπαστική Αριστερά του Μελανσόν, τους Πράσινους και τους Κομμουνιστές. Ένα μείγμα των δύο προηγούμενων παραγράφων είναι η ουσία της σκέψης του προέδρου Μακρόν, σε συνδυασμό με τις σοσιαλδημοκρατικές ροπές που εμφανίζει ο μετριοπαθής Γκλίξμαν. Ο πρόεδρος γνωρίζει ότι δεν θα προκριθεί καν στον δεύτερο γύρο τον βουλευτικών, με τον Συναγερμό της Λεπέν και το Λαϊκό Μέτωπο της αριστεράς να είναι οι βέβαιοι νικητές του πρώτου γύρου. Παράλληλα γνωρίζει πως το κόμμα του θα βρεθεί πέριξ του 17-18%, θα φλερτάρει δηλαδή με το τους 130 βουλευτές, πολύ μακριά από τους 280 που χρειάζεται για την απόλυτη πλειοψηφία. Ακόμα , δεν λησμονεί πως η Λεπέν θα είναι η νικήτρια, με έναν ποσοστό γύρω στο 32-33 %, που θα της εξασφαλίσει βέβαια 250 και όχι 289 βουλευτές, που είναι το εισιτήριο για την πολιτική γη της επαγγελίας. Και εδώ αρχίζει η σκακιέρα. Ο πρόεδρος Μακρόν ελπίζει στον Γκλίξμαν των σοσιαλιστών. Ο τελευταίος είναι πολύ πιο κοντά στον φιλελεύθερο Μακρόν παρά στον ριζοσπαστικό Μελανσόν. Θεωρεί πως με ένα ποσοστό της τάξεως του 27-28%, το Λαϊκό μέτωπο θα πιάσει τους 160 βουλευτές. Και κατά αυτό τον τρόπο, αν αφαιρεθεί η ριζοσπαστική αριστερά του Μελανσόν και προστεθούν οι ρεπουμπλικάνοι κέντρο-δεξιοί ( τους οποίους βέβαια γλυκοκοιτάζει και η Λεπέν) θα βρεθεί με το πάνω χέρι. Θα βρεθεί από το πουθενά με την απόλυτη πλειοψηφία στην εθνοσυνέλευση, μιας και δεδομένα οι αριστεροί θα στηρίξουν τον πρόεδρο Μακρόν, δίχως να χρειάζεται να ασκεί πολιτική δια προεδρικών διαταγμάτων. Και ας μην λησμονήσουμε πως μια ενδεχόμενη τέτοια έμμεση νίκη, θα δημιουργήσει τριγμούς εντός των τειχών της Μαρίν Λεπέν, η οποία με φόντο τις προεδρικές εκλογές του 2027, θα έχει να διαχειριστεί άλλη μια ήττα, και μάλιστα μεγαλη. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

H σκακιέρα του Εμμανουέλ Μακρόν Read More »

Η παρανόηση γύρω από τα νούμερα της Νέας Δημοκρατίας στις ευρωεκλογές.

Με το πέρας της προηγούμενης εκλογικής διαδικασίας, εντός των κύκλων της Νέας Δημοκρατίας, υπήρξε ένα αίσθημα πρωτοφανές για την Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Το 28% και τα πρωτοφανή νούμερα της αποχής δημιούργησαν ένα μείγμα που περιείχε συναισθήματα που ξεκινούσαν από την έκπληξη και κατέληγαν έως και στην άμεση  αμφισβήτηση των κυβερνητικών επιλογών. Το τελευταίο συνέβη κυρίως από πρώην μέλη της κυβέρνησης όπως ο Νότης Μηταράκης ή από στελέχη του κόμματος που δεν έχουν γευτεί την χαρά του χαρτοφυλακίου επί ημερών Μητσοτάκη. ΄Με την κεντρώα στροφή του Κόμματος δεν εισακούστηκε η λαϊκή μας βάση΄. Με αυτή την φράση θα μπορούσε να συμπυκνωθεί η ουσία της αμφισβήτησης. Είναι όμως άραγε το 28% ( σε ευρωεκλογές) , ύστερα από μια πενταετία διακυβέρνησης , μια ένδειξη αλλαγής του πολιτικού τοπίου / ήττα; Η απάντηση είναι όχι   Πριν από 12-13 χρόνια, ο τότε προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης Ζοζέ Μουρίνιο μετά από μία ήττα από την Μπαρτσελόνα στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου είχε πει : « Δεν με ενοχλεί που χάσαμε σήμερα τον αγώνα, αλλά το γεγονός πως μας μείωσε την βαθμολογική διαφορά η Μπαρτσελόνα» Θεωρώ πως αυτή η τοποθέτηση του Ζοζέ Μουρίνιο, συμπυκνώνει σε μεγάλο βαθμό την μετεκλογική πραγματικότητα στην Πειραιώς. Ναι μεν τα ποσοστά του κόμματος έπεσαν κατά 5 ποσοστιαίες μονάδες ( 2019) , αλλά σε σχέση με τότε η αξιωματική αντιπολίτευση είδε ακόμα μεγαλύτερη πτώση. Κάτι το οποίο δεν είναι καθόλου σύνηθες για το πολιτικό σκηνικό στην χώρα. Πόσο δε μάλλον όταν η 5ετία της ΝΔ περιτριγυρίζεται από μια πλειάδα ροκ καταστάσεων καθώς και σκανδάλων. Προσοχή, δεν υπονοώ ότι το Μαξίμου έπρεπε να ανοίξει σαμπάνιες γι το καπέλο 13 μονάδων από την αντιπολίτευση. Ο κόσμος της δεξιάς πράγματι έδειξε μια πρώτη αποδοκιμασία στις πολιτικές της ΝΔ. Αλλά οφείλουμε να μην λησμονήσουμε τον χαλαρό χαρακτήρα των ευρωεκλογών που ούτως ή άλλως ευνοούν την χαλαρή ψήφο και την αποχή, ενώ συνάμα ο κατακερματισμός των ποσοστών της αντιπολίτευσης ύστερα από τις διπλές βουλευτικές εκλογές του 2023 δεν βοηθούν την αύξηση της συσπείρωσης των ψηφοφόρων της ΝΔ. Για να μην περιττολογώ, η Νέα Δημοκρατία σε καμία περίπτωση δεν βγήκε κερδισμένη από την 9η Ιουνίου. Οφείλουμε όμως να ομολογήσουμε, μελετώντας την ευρύτερη εικόνα του πολιτικού σκηνικού , πως για άλλη μια εκλογική διαδικασία, επιβεβαίωσε το μονοπώλιο που έχει αυτή την στιγμή στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Στην « κακή της μέρα» , φρόντισε , άλλωστε, να έχει σχεδόν διπλάσια ποσοστά από την αξιωματική αντιπολίτευση. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Η παρανόηση γύρω από τα νούμερα της Νέας Δημοκρατίας στις ευρωεκλογές. Read More »

Η ηθική απονομιμοποίηση των θεσμών

‘ Κανένας θεσμός, μόνο ο λαός ’ έλεγε πριν από περίπου 30 χρόνια ο Ανδρέας Παπανδρέου, εννοώντας ( προς τιμήν του) πως ανώτερο είδος εξουσίας και λήψης αποφάσεων είναι ο ελληνικός λαός. Βέβαια, πάντα οι θεσμοί, είτε λέγονταν παιδεία, είτε δικαιοσύνη, είτε κράτος, είτε δημόσιο σύστημα υγείας κτλ, αποτελούσαν έναν πυλώνα στήριξης των πολιτών σε κάθε λογής δύσκολη και μη συγκυρία. Αυτό πλέον δεν ισχύει σε καμία των περιπτώσεων. Οι κάτοικοι αυτού του τόπου, δεν μπορούν να εμπιστευτούν κανέναν τέτοιο μηχανισμό. Η δικαιοσύνη για παράδειγμα, αποτελεί τρανταχτό παράδειγμα. Με τον ορυμαγδό των σκανδάλων που ενώ είναι υπαρκτά, δεν έχουν υπάρξει παραδειγματικές ποινές. Με τα παραδικαστικά συστήματα να επιτελούν πλέον τον ρόλο του Υπουργείου Δικαιοσύνης. Πως δύναται ο κάτοικος της Ελλάδας, όταν εισαγγελείς αναγκάζονται να κάνουν τα στραβά μάτια ή ακόμα και να μεταναστεύσουν, όταν μεγαλοδικηγόροι συνδιαλέγονται πίσω από τις πόρτες με δικαστές και υπουργούς / πολιτικούς , να νιώσει την παραμικρή εμπιστοσύνη; Ακόμα και η αστυνομία, που πάλαι ποτέ , έστω για το συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας, αποτελούσε κάτι μεταξύ ‘ χάρμα ιδέσθαι’ και 8ου θαύματος του Νέου κόσμου, πλέον έχει πάψει να κατέχει αυτό τον εντυπωσιακό αντικατοπτρισμό. Η παιδεία. Η δημόσια παιδεία ήταν ο δεύτερος θεμέλιος λίθος, μετά την οικογένεια, στην επιστημονική κατάρτιση των παιδιών καθώς και στην κοινωνική ενσωμάτωση. Η παιδεία εδώ και δεκαετίες δέχτηκε και δέχεται πλήγματα. Υποστελεχωμένες μονάδες, ετοιμόρροπες υλικοτεχνικές υποδομές, εκπαιδευτικά προγράμματα με μοναδική τους μέριμνα την αναπαραγωγή στείρων γνώσεων και πλέον και η νομική υποβάθμισή τους, δια του ανοίγματος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης σε ιδιώτες και με την εξίσωση των πτυχίων από δημόσια και μη ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Οι κυβερνητικοί μηχανισμοί. Ύστερα από ένα πάνω από μια δεκαετία συνεχόμενων και πολυσχιδών κρίσεων, οι κρατικοί θεσμοί, από την κυβέρνηση και τα υπουργεία έως και την αντιπολίτευση και την Βουλή, δεν εμπνέουν όχι απλά καμία εμπιστοσύνη αλλά τουναντίον, το κυρίαρχο αίσθημα είναι η δυσπιστία και η αδιαφορία. Τα μεγάλα ποσοστά αποχής στις εκλογικές διαδικασίες αποτελούν μια σημαντική ένδειξη αυτής της πραγματικότητας, όπως και το ότι παρά τις κυβερνητικές παλινωδίες σε μια πλειάδα από ζητήματα, αξιωματική αντιπολίτευση ουσιαστικά δεν υφίσταται. Δεν θα επεκταθώ και στα ζητήματα της δημόσιας υγείας, μιας και η πραγματικότητα λίγο πολύ είναι πανομοιότυπη , απλά με διαφορετικούς όρους. Η αλήθεια είναι μία και ενιαία, κάθε θεσμός που εκπορεύεται από το δημόσιο τομέα, νοσεί βαριά. Είναι ηθικά απονομιμοποιημένοι στην κοινή γνώμη των λαών. Και χωρίς θεσμούς, δεν μπορεί να υπάρχει καμία κατευθυντήρια γραμμή και καμία τάξη. Λύση δεν είναι παρά η διάλυση των υπαρχόντων  θεσμών και η εκ νέου ανασύστασή τους. Οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι αρκετές. Οι θεσμοί αυτοί είναι διαβρωμένοι μέχρι και στις ρίζες τους. Είναι σαπισμένοι και προβληματικοί. Το μόνο φάρμακο δεν είναι παρά το ξερίζωμα και η δημιουργία εκ νέου. Με νέους μηχανισμούς, νέα ήθη , σύγχρονες αντιλήψεις αλλά με προπάντων ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Η ηθική απονομιμοποίηση των θεσμών Read More »

Scroll to Top