Ίσως να είναι λίγο υποτιμητικό για τα καφενεία να τα συνδέουμε με τους μηχανισμούς και την ιδιοσυγκρασία του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε, τα καφενεία παραμένουν ένας χώρος ζυμώσεων, έστω για τους πρεσβύτερους. Ένας χώρος που γεννιούνται παρέες, ο οποίος εν γένει αποτελεί μια όμορφη παρένθεση σε μια αγχώδη και δύσκολη καθημερινότητα. Ας αναλογιστούμε, αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι από τα παραπάνω έστω και στον ελάχιστο βαθμό. Αποτελεί ο ΣΥΡΙΖΑ εφαλτήριο ζυμώσεων; Η απάντηση είναι ούτε κατά διάνοια. Τρανή απόδειξη αυτός ο θίασος που ονομάστηκε συνέδριο , ο οποίος και έλαβε χώρα στο Φάληρο το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Ποιο από τα εξέχοντα στελέχη του εισήλθε σε πολιτικές λεπτομέρειες με ατζέντα και προτάσεις, με σκοπό την ανασυγκρότηση του κόμματος και την δημιουργία κυβερνητικής προοπτικής; Ουδείς. Ίσως βέβαια να μην μπορούσαν να επικοινωνήσουν τις απόψεις τους ύστερα από την αδιανόητη παρέμβαση του Αλέξη Τσίπρα μια μέρα πριν το συνέδριο, το οποίο και ¨τορπίλισε¨. Είναι ανεκδιήγητη η αμφισβήτηση της ηγεσίας του Στέφανου Κασσελάκη από τα στελέχη του κόμματός του και δη την Όλγα Γεροβασίλη. Καλώς ή κακώς, εξελέγη από την βάση των ψηφοφόρων του συνασπισμού πριν μερικούς μήνες μονάχα, με μεγάλη διαφορά. Είτε παράγει πολιτικό έργο και ασκεί ουσιαστική αντιπολίτευση, είτε όχι, τα μέλη και οι ψηφοφόροι του κόμματος απεφάνθησαν. Και αυτό , σε οποιοδήποτε σοβαρό κομματικό φορέα θα γινόταν σεβαστό , εκτός από τον ΣΥΡΙΖΑ. Τουλάχιστον με χρονικό ορίζοντα έστω τις ευρωεκλογές. Όμως, αυτό δεν αναιρεί πως και ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι μέρος του προβλήματος, και μάλιστα μεγάλο. Με μια νοοτροπία μεγαλο-ιδιοκτήτη ΠΑΕ που υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια, με μια στάση σώματος Αμερικανού Πάστορα που χαριεντίζεται με το κοινό του , με έναν άτοπο και ενδεχομένως χυδαίο πολιτικό λόγο που παραδίδει τους συντρόφους του στα λιοντάρια της αρένας, ο κος Κασσελάκης κατόρθωσε να μας χαρίσει με την σειρά του μια σειρά από στιγμές πηγαίου γέλιου και συνάμα πηγαίας απογοήτευσης. Ειδικά η στιγμή κατά την τελευταία ημέρα του συνεδρίου, όπου δείχνει με το χέρι το μπροστινό σκέλος των καθήμενων που δεν τον επευφημούσαν, με σκοπό να τους επιπλήξει το λοιπό ακροατήριο. Μια αριστερά (που λέει ο λόγος) γεννημένη στα workshops της Goldman Sachs και των χλιδάτων διαμερισμάτων. Ας μην αυταπατόμαστε, ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν θα κατορθώσει να επανακτήσει το λαϊκό έρεισμα που κατείχε και την κυβερνητική προοπτική, αλλά μάλιστα θα συρρικνωθεί περαιτέρω. Θα συρρικνωθεί σε τέτοιο βαθμό που μάλιστα θα απορροφηθεί. Θα απορροφηθεί από τις νέες πολιτικές ανακατατάξεις που θα φέρει η άνετη και εύκολη νίκη της Νέας Δημοκρατίας στις φετινές Ευρωεκλογές, σε συνδυασμό με την άνοδο της ακροδεξιάς που θα παρατηρηθεί. Άλλωστε το κενό στο πολιτικό σύστημα της χώρας δεν θα υπάρχει για πολύ ακόμα. Το ερώτημα που διαμορφώνεται είναι το εξής , θα συνασπιστούν οι δυνάμεις της κεντροαριστεράς ώστε να το καλύψουν ή θα οδηγηθούμε στο γαλλικό μοντέλο διακυβέρνησης, όπου το δίπολο θα είναι δεξιά-ακροδεξιά; Σε κάθε περίπτωση, ο κυρίαρχος και πολιτικά ρυθμιστης των εξελίξεων ΣΥΡΙΖΑ, έχει τελειώσει. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

«Μέσα σ’ένα σάκο βάλτε, Άδωνι και Πορτοσάλτε», αυτό τόλμησε να ξεστομίσει ο Πάνος Βλάχος σε ένα Live που έκανε τις προηγούμενες ημέρες. Έτσι, άρχισε το ντόμινο των δηλώσεων από αξιωματούχους και πρόσωπα των κοινών, οι οποίοι παρέθεταν τον αποτροπιασμό τους και παράλληλα μίλησαν ακόμα και για συνέχεια στις δικαστικές αίθουσες. Εξέχων μέλος σε αυτό το γαϊτανάκι ο Σταύρος Μπαλάσκας, ο δικαστής Ντρεντ των ελληνικών media. Ο κος Μπαλάσκας δήλωσε πως ο Πάνος Βλάχος μπορεί και πρέπει να κληθεί αυτεπάγγελτα από τον εισαγγελέα. Αυτό το δήλωσε ο άνθρωπος που ενώ ακόμα η δολοφονία της Caroline στιγμάτιζε την καθημερινότητα της χώρας, φρόντισε να παρέχει οδηγίες για μελλοντικούς γυναικοκτόνους ώστε να έχουν λιγότερα νομικά μπλεξίματα, εκμεταλλευόμενοι διάφορα παραθυράκια. Ενώ, μην λησμονήσουμε ότι σε μια αντίστοιχη περίπτωση, κατά την δολοφονία της 27χρονης Ανασταζία στην Κω, είχε κρίνει απαραίτητο να επισημάνει πως η κοπέλα ήταν μέλος σε ιστόποπο γνωριμιών. Αυτός είναι ο Σταύρος Μπαλάσκας που κρίνει κατά αυτό τον τρόπο τον Πάνο Βλάχο. Άδωνις Γεωργιάδης. Πληγώθηκε και στεναχωρήθηκε ο Υπουργός Υγείας, από την προτροπή    ( ; )  σε φόνο εις βάρος του. Τόσο που ενδεχομένως να μνημόνευσε τις εμετικές του δηλώσεις περί καρκινοπαθών, όπου είχε πει πως μονάχα τα περιστατικά που βρίσκονται σε καταληκτικό στάδιο είναι επείγοντα, ενώ τα άλλα όχι. Αξιομνημόνευτη επίσης η τοποθέτησή του μετεκλογικά το 2023 , όπου τόνιζε πως το πολιτικό κομμάτι του δυστυχήματος των Τεμπών κρίθηκε στις εκλογές, υπονοώντας πως πρέπει να κλείσει η πολιτική συζήτηση για τα Τέμπη. Αυτός είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης που κρίνει κατά αυτό τον τρόπο τον Πάνο Βλάχο. Άρης Πορτοσάλτε. Ο κος Πορτοσάλτε, θα μπορούσε να αποτελεί πηγής έμπνευσης όχι ενός απλού άρθρου αλλά ολόκληρης τριλογίας βιβλίων. Βλέπετε, συνδυάζει την μοναδική ικανότητα να προσβάλει αενάως ελεύθερα και συνάμα να είναι τόσο εύθικτος. Είχε αναφερθεί στα Τέμπη ως μια « θυσία» που μπορεί μελλοντικά να αλλάξει προς το καλύτερο την σιδηροδρομική εικόνα της χώρας. Είχε τονίσει πως η χώρα δεν πρέπει να εκτροχιαστεί για ένα «κωλοτρένο», με τις πληγές να είναι ακόμα νωπές, προσπαθώντας να υψώσει ασπίδα προστασίας στον αγαπημένο του Μητσοτάκη ( αγαπάει όλη την φαμίλια, αλλά τον Κυριάκο παραπάνω). Και για όσους το έχουν λησμονήσει, είχε δηλώσει πως πρέπει να αυξηθούν οι τιμές των φαρμάκων , ώστε η αγορά να ανταποκριθεί στην ζήτηση και την προσφορά που έχει διαμορφωθεί. Αυτός είναι ο κύριος εύθικτος-Άρης Πορτοσάλτε που κρίνει κατά αυτό τον τρόπο τον Πάνο Βλάχο. Δεν είναι της παρούσης να υπάρξει συζήτηση σχετική με το  αν οι στίχοι από το τραγούδι του Βλάχου είναι οι πρέποντες ή αποτελούν σφάλμα. Είναι τέχνη, και η τέχνη κρίνεται με διαφορετικούς όρους από τα λοιπά κοινωνικο-πολιτικά ζητήματα που απασχολούν. Δημιουργεί όμως ενδιαφέρον πως τόσο τα ΜΜΕ ( επίτηδες προφανώς) όσο και το ακροατήριο λησμονούν το ποιόν και τα πεπραγμένα των Γεωργιάδη, Μπαλάσκα και Πορτοσάλτε. Αυτοί οι άνθρωποι, σε κάθε άλλο προηγμένο κράτος με θεσμούς και μηχανισμούς, είτε θα είχαν καταδικαστεί είτε δεν θα είχαν πλέον κανένα έρεισμα στο ακροατήριο. Τουναντίον, στην μοναδική Αφρικανική δημοκρατία της Ευρώπης, είναι decision makers. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Όλοι γνωρίζουμε το αμαρτωλό παρελθόν του κομματικού και ιδεολογικού προγόνου της Νέας Δημοκρατίας, της ΕΡΕ, που είναι συνδεδεμένη με την πιο σκοτεινή περίοδο της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας του τόπου. Διαφθορά , πολιτικές αναταραχές, εκλογές βίας και νοθείας το 1961, ισοπέδωση κάθε δημοκρατικής έννοιας, δολοφονία Λαμπράκη, φτώχεια καθώς και συνομωσίες που οδήγησαν στα Απριλιανά του 1967 και τους Συνταγματάρχες. Εν έτει 2024, με την τεχνολογική επανάσταση να θριαμβεύει, με το μορφωτικό επίπεδο να βρίσκεται σε επίπεδα ρεκόρ, θα περίμενε κανείς πως και το πολιτικό σκηνικό του τόπου θα γνώριζε παρόμοιες θεαματικές αλλαγές. Τουναντίον. Η Νέα Δημοκρατία του κατά τας γραφάς Φιλελεύθερου και κεντρώου Κυριάκου Μητσοτάκη, έχει πλάσει έναν κολοσσιαίο κρατικό και παρακρατικό μηχανισμό, πιστό αντίγραφο των αντίστοιχων δομών στην Ουγγαρία του Όρμπαν, πιστό αντίγραφο της ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Παρακολουθήσεις εξεχόντων πολιτικών και μη παραγόντων του τόπου, πλήρης υποταγή (στα όρια των υποψιών) σε μονοπώλια και πολυεθνικές, ολοκληρωτικός έλεγχος των ΜΜΕ και καταπάτηση κάθε δημοσιογραφικής δεοντολογίας, αγαστή συνεργασία με τις εν Ελλάδι μαφίες και το παρακράτος εν γένει, αστυνομοκρατία, πολίτες αφημένοι στις άγριες ορέξεις του πληθωρισμού και των κερδοσκόπων. Άραγε, διαφέρει σε κάτι ουσιαστικό η δεξιά του Μητσοτάκη με την δεξιά της ΕΡΕ και του Καραμανλή; Η μόνη ουσιαστική διαφορά είναι το περιτύλιγμα και το «αμπαλάζ». Άλλωστε ο Μητσοτάκης επιδιώκει να σχηματίζει την εικόνα ενός ηγέτη που συμμερίζεται τις κακουχίες και τις αναποδιές των πολιτών, σε αντίθεση με τον απόμακρο Καραμανλή που προτιμούσε σε μόνιμη βάση τα υπόγεια κανάλια επικοινωνίας και συνεργασίας με τους σκοτεινούς μηχανισμούς. Βέβαια, και οι δύο πρωθυπουργοί, ήταν και είναι συνδαιτημόνες των ίδιων συμφερόντων και των ίδιων ελίτ. Κατά την γνώμη μου, η Ελλάδα σε πλαίσια κράτους δικαίου και δημοκρατικής λειτουργίας, βρίσκεται στην χείριστη κατάσταση που έχει βρεθεί, τουλάχιστον μετεμφυλιακά. Μπορεί τούτη την στιγμή ένα εύλογο ποσοστό των κυβερνητικών παλινωδιών να συγκαλύπτεται τόσο από την δημοσιονομική και νομισματική σταθερότητα όσο και από τα εγκάθετα και σε εντεταλμένη υπηρεσία ΜΜΕ , αλλά είναι νομοτελειακό πως άπαξ και αρχίσει να καταρρέει το εν λόγω αφήγημα, το Ορμπανικό πρόσωπο του Μητσοτάκη θα γίνει ευρέως πιο διαδεδομένο. Ουδείς ας μην λησμονήσει, πως κατά την διάρκεια των Δεκεμβριανών του 2008 με την δολοφονία Γρηγορόπουλου, η οικογένεια Μητσοτάκη προέτρεπε την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή να στείλει τον στρατό στους δρόμους. Αυτή είναι η Νέα Δημοκρατία, αυτός είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Με την τροποποίηση του άρθρου 16 του Συντάγματος από την Κυβέρνηση Μητσοτάκη, άνοιξε για τα καλά ο χορός των ιδιωτικών παρεμβάσεων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, ύστερα κιόλας από την εξίσωση πτυχίων ΑΕΙ με κολλέγια και ιδιωτικά ΙΕΚ «της κακιάς ώρας». Αυτό που μένει να φανεί, είναι το κατά πόσον θα είναι κερδοσκοπικός ή μη ο χαρακτήρας των ιδιωτικών πανεπιστημίων που θα ιδρυθούν, κάτι που όμως αποτελεί αντικείμενο συζήτησης για μεταγενέστερο χρόνο. Επί του παρόντος, με το άνοιγμα της πόρτας της Τριτοβάθμιας για τους ιδιώτες, θα είχε ενδιαφέρον να βολιδοσκοπήσουμε άλλες όμοιες ή αντίστοιχες περιπτώσεις, όπως θέλετε πείτε το, όπου ο ιδιωτικός τομέας είτε «μπήκε» στην αγορά είτε μάλιστα αντικατέστησε τον ρόλο του κράτους δια ιδιωτικοποιήσεων. Φάκελος ΟΤΕ. Δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά, παρά μόνο ότι άρχισε η σταδιακή αποκρατικοποίησή του το 1996, ενώ σχεδόν ολοκληρώθηκε το 2016, από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα όταν και παρέδωσε στα χέρια ιδιωτών το 5% (σε απόλυτες τιμές) από το συνολικό 6% που κατείχε. Το αποτέλεσμα ήταν, τούτη την στιγμή με δεδομένο το cartel που υπάρχει στον χώρο των τηλεπικοινωνιών, οι κάτοικοι της Ελλάδος να πληρώνουν το πιο ακριβό πακέτο κινητής τηλεφωνίας και ίντερνετ στην Ευρώπη, ξανά σε απόλυτες τιμές, δίχως να λαμβάνεται υπόψιν η μέση αγοραστική δύναμη του Έλληνα καταναλωτή, η οποία και βρίσκεται στο ναδίρ συγκριτικά με τους αντίστοιχους δείκτες κρατών-μελών της ΕΕ. Φάκελος ΔΕΗ. Το άνοιγμα της αγοράς ενέργειας έλαβε χώρα το 1999, επί κυβέρνησης Κώστα Σημίτη, δια της δημιουργίας της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας, συμπεριλαμβάνοντας και σχετικές ρυθμίσεις της ΕΕ. Για να μην περιττολογούμε, ελέω των οικονομιών κλίμακας που εφάρμοζε το δημόσιο στην περίπτωση της ΔΕΗ και παρά της εισαγωγή της στο ΧΑΑ, ο ανταγωνισμός ήταν ανεπαίσθητος, έως και το 2010 όπου και ιδρύθηκε ο ΕΣΑΗ, «Ελληνικός Σύνδεσμος Ανεξαρτήτων Εταιρειών Ηλεκτρικής Ενέργειας», ήτοι ιδιώτες .Το 2018 ιδρύθηκε και το χρηματιστήριο ενέργειας, ενώ πλέον το κράτος, από το 2021 δεν κατέχει καμία μετοχή, μια στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Το αποτέλεσμα; Κίτρινα, πράσινα, μπλε και πορτοκαλί πανάκριβα τιμολόγια ρεύματος. Φάκελος ΟΣΕ. Μια πληγή για 57 οικογένειες(και όχι μόνο ) στην χώρα. Το 2017 ιδιωτικοποιήθηκε η ΤΡΑΙΝΟΣΕ έναντι ενός εξευτελιστικού ποσού από την ομόλογη Ιταλική κρατική εταιρία, ένεκα και των μνημονιακών υποχρεώσεων/δυσχερειών. Πέραν της γνωστή τραγικής κατάληξης με το έγκλημα των Τεμπών, ουδέποτε υπήρξε συνεργασία με τον φορέα που είναι υπεύθυνος για το δίκτυο του ΟΣΕ, ενώ ο στόλος συνέχισε να αποτελείται από αμαξοστοιχίες απαρχαιωμένες και δυσλειτουργικές, προκαλώντας πολύ συχνά την οργή του επιβατικού κοινού με καθυστερήσεις, ακυρώσεις δρομολόγιων ή ακόμα και βλάβες καταμεσής της διαδρομής. Μια εμπειρία που σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί τα ιδιαιτέρως υψηλά κόμιστρα. Η ιστορία πράγματι είναι φάρσα και επαναλαμβάνεται, κάτι που αποδεικνύει είτε την ανικανότητα ορισμένων να αντιληφθούν την ( νομοτελειακή) ροή των πραγμάτων είτε τον ρόλο που εν γένει πιστά παίζουν. Το πείραμα με την ιδιωτική τριτοβάθμια είναι νομοτελειακό ότι θα αποτύχει. Μια αποτυχία που μακροπρόθεσμα θα σημαίνει σημαντική υποβάθμιση του Δημοσίου Πανεπιστημίου. Μια αποτυχία που θα μετατρέψει την ποιοτική και ουσιαστική εκπαίδευση σε ένα προνόμιο των προυχόντων και των ολίγων. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Στις 7 Νοεμβρίου του τρέχοντος Οκτώβρη, οι δυνάμεις της Χαμάς έπιασαν στον ύπνο τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ, επιχειρώντας δια αέρος, θαλάσσης και γης, με το αποτέλεσμα να είναι 200 και πλέον Ισραηλινοί όμηροι. Με πρόσχημα αυτή την ομηρία, συνεπώς, ξεκίνησε ο μανιακός βομβαρδισμός της Γάζας, ώστε είτε η Χαμάς να επιστρέψει τους απαχθέντες είτε να τους βρουν οι δυνάμεις του Ισραήλ. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα , να υιοθετηθεί  από τον κοινό νου η πεποίθηση πως υφίσταντο ολοκληρωτική σύνδεση Παλαιστίνης και Χαμάς, ως αποτέλεσμα της προσπάθειας των δυτικών μέσων να ξεπλύνουν την δολοφονία χιλιάδων αμάχων Παλαιστίνιων. Ποια είναι όμως η Χαμάς και που τοποθετείται χρονικά στην Άραβο-Ισραηλινή σύγκρουση; Εν συντομία, πράγματι η Χαμάς είναι μια τρομοκρατική Ισλαμική Οργάνωση, της οποίας οι δυνάμεις εδρεύουν ως επί τω πλείστων στην Γάζα, μιας και στην Δυτική όχθη το PLO, μια κοσμική πολιτική δύναμη, διαθέτει ακόμα στέρεες βάσεις. Η Χαμάς ιδρύθηκε το 1987, ως αποτέλεσμα ενός εξτρεμισμού που γεννήθηκε από τα σχεδόν 40 χρόνια ( τότε) των ενόπλων συγκρούσεων και της βίαιης αφομοίωσης Παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ, που άρχισε στα τέλη της δεκαετίας του 1940. Από τις προαναφερθέντες χρονικές αναφορές, γίνεται εύκολα κατανοητό πως η Χαμάς δεν ήτο ο λόγος της αρχικής σύρραξης, παρά μονάχα ένα δημιούργημα της καταπίεσης , του Απαρτχάιντ καθώς και την εξάλειψη κάθε σπιθαμής αξιοπρέπειας που υπέστη ο Παλαιστινιακός Λαός από το Ισραήλ με τις πλάτες της Δύσης. Άλλωστε, όταν ένας νεαρός έρχεται αντιμέτωπος με μια καθημερινότητα που περιλαμβάνει εμπάργκο, έλλειψη τροφίμων ή πόσιμου νερού, μαζικές διώξεις συγγενών και φίλων ελέω της καταγωγής και του θρησκεύματός τους , όταν εν γένει διάγει έναν βίο που απομακρύνεται από κάθε έννοια αξιοπρέπειας, πως είναι δυνατόν να μην στραφεί στον Εξτρεμισμό και τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό; Σε τι υπολόγιζε ακριβώς η Δύση; Στο να λησμονήσει, να συγχωρήσει ή να κάνει τα στραβά μάτια; Για αυτό και κατά την γνώμη μου θεωρώ πως κάθε λογής Εξτρεμιστική ομάδα στην Μέση Ανατολή είναι αποτέλεσμα της αιμοβόρας ιμπεριαλιστικής Δυτικής παρέμβασης τις τελευταίες δεκαετίες, είτε έμμεσα, είτε ακόμα και άμεσα. Και αναφέρομαι ακόμα και σε άμεση ευθύνη της Δύσης, διότι υπάρχουν ενδείξεις οικονομικής συσχέτισης μεταξύ Χαμάς και του κράτους του Ισραήλ. Οραματιστείτε αυτό το ενδεχόμενο, με την Χαμάς να είναι παρακρατικό δημιούργημα των Σιωνιστών. Τα ψέματα του Νετανιάχου Ο υπόδικος πρωθυπουργός του Ισραήλ, κάνει συνεχώς λόγο για το πόσο σημαντικό για το Ισραήλ είναι να επιστρέψουν όλοι οι απαχθέντες, μιας και η εν λόγω επιστροφή αποτελεί την Μέκκα των επιχειρήσεών τους κατά της Γάζας. Πόσο αληθές όμως είναι αυτό το επιχείρημα; Καθόλου. Και αυτό είναι ευκόλως κατανοητό από την ένταση και το μέγεθος των επιχειρήσεων εις βάρος της Γάζας. Οι μαζικοί βομβαρδισμοί αμάχου πληθυσμού ( πάνω από 3000 νεκρά ανήλικα παιδιά) , νοσοκομείων με πρόσχημα την ύπαρξη βάσης δυνάμεων της Χαμάς, η διακοπή της παροχής ηλεκτρικού ρεύματος ή πόσιμου νερού, η καταπάτηση κάθε διόδου διαφυγής των Παλαιστίνιων προς της Αίγυπτο, δεν είναι αγώνας για τον επαναπατρισμό τον ομήρων. Είναι η προσπάθεια εξάλειψης της Γάζας από τον παγκόσμιο χάρτη, μια επίδειξη δύναμης της Κυβέρνησης του αλήτη του κοινού Ποινικού Μπέντζαμιν Νετανιάχου, του οποίου η κυβέρνηση διαπράττει καθημερινώς εγκλήματα πολέμου. Εγκλήματα πολέμου τα οποία όταν έλαβαν χώρα εις βάρος της Ουκρανίας στην Ρωσική εισβολή, η Δύση ορθά τα καταδίκασε, στηρίζοντας τις Ουκρανικές αρχές με κάθε τρόπο. Εδώ όμως, για άλλη μια φορά εις βάρος της Παλαιστίνης, κάνει τα στραβά μάτια. Και ένα τελευταίο, που κατά την γνώμη μου αναδεικνύει το πλήρες μέγεθος της υποκρισίας της Ισραηλοδυτικής πτέρυγας. Αν πράγματι ήτο μοναδικός στόχος των επιχειρήσεων ο επαναπατρισμός των ομήρων, πως δικαιολογούνται οι βομβαρδισμοί σπιτιών , νοσοκομείων και εν γένει κάθε λογής δομών, από την στιγμή που οι ίδιοι δεν γνωρίζουν το που βρίσκονται; Η απάντηση είναι απλή, ουδέποτε τους ενδιέφερε η τύχη των ομήρων. Μοναδικό τους μέλημα ήτο, είναι και θα είναι ένας συνδυασμός επίδειξης δύναμης και καταπάτησης κάθε ίχνους αξιοπρέπειας των ανθρώπων της Παλαιστίνης. Ώστε να συνεχιστεί ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός στην Γάζα και οι Ισραηλινοί να συνεχίζουν να βρίσκουν προσχήματα για τις επιχειρήσεις τους. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Η χώρα οδεύει προς άλλη μια εκλογική διαδικασία, αυτή την φορά, για την τοπική αυτοδιοίκηση, σε επίπεδο περιφερειών, δήμων καθώς και κοινοτήτων. Το κομματικό διακύβευμα δεν είναι πολύ υψηλό, μιας και έχουν προηγηθεί οι εθνικές εκλογές του καλοκαιριού, με αποτέλεσμα οι συνδυασμοί να προτάσσουν ένα θεωρητικό πλαίσιο αγνού ενδιαφέροντος και μόνο για τον τόπο τους, ενδεχομένως και με φωνές διαφόρων αποχρώσεων εντός των τοιχίων τους. Αυτό κάλιστα αποδεικνύεται και από την κίνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος πέραν της ανοικτής στήριξής του σε 13 υποψηφίους περιφερειών και σε 3 υποψήφιους Δημάρχους, στις 3 μεγάλες πόλεις, δεν έχει στηρίξει ανοικτά άλλα ονόματα. Στην πραγματικότητα, έχει «τιμήσει» πολλούς παραπάνω με το χρίσμα του ανεπίσημα, αλλά δεν είναι της παρούσης. Προκαλεί (αρνητική) εντύπωση κάθε φορά στην κοινωνία, ο μεγάλος αριθμός των υποψηφίων που συμμετέχουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Εν δυνάμει Περιφερειάρχες, περιφερειακοί σύμβουλοι, Δήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι και κοινοτάρχες, ίσως ξεχνάω και κάποιο οφίκιο, όλο και κάτι θα μου ξεφεύγει από το λεφούσι υποψηφίων. Χιλιάδες άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που μπορεί ουδέποτε σχεδόν να είχαν σχέση με τα κοινά του τόπου, όντας απομονωμένοι στον μικρόκοσμο της ζωής τους, ξαφνικά εκστομίζουν βαρύγδουπες κουβέντες περί αλλαγής, συνέχειας, δημοκρατίας, ανασυγκρότησης, αγάπης για τον τόπο κτλ. Το δηλώνω άμεσα και συνάμα ωμά, ως επί τω πλείστων αυτοί οι άνθρωποι είναι πολιτικά κοινοί καιροσκόποι. Και είναι καιροσκόποι για πάρα πολλούς λόγους. Είτε διότι η χρηματική αποζημίωση, όποια και αν είναι αυτή, θα αποτελέσει βάλσαμο για το εισόδημά τους, είτε διότι θα ανοιχτούν « πόρτες» , είτε διότι πρόκειται περί ανθρώπων που αναζητούν / έχουν αυτοσκοπό την εξουσία. Ειδικά στους τελευταίους αξίζει μια ειδική μνεία. Οι τελευταίοι, όντας καιροσκόποι , είθισται να είναι και κομματικοί γυρολόγοι, εναλλασσόμενοι μεταξύ δεξιάς και αριστεράς ανάλογα κατά που φυσάει ο άνεμος, όντας ταυτοχρόνως και « μετεωρολόγοι». Αποσκοπούν στην εξουσία ώστε να ικανοποιήσουν την ματαιοδοξία τους και συνάμα να αποκτήσουν ένα status που να τους επιτρέπει να κουνάνε επιδεικτικά το δάκτυλο όπου τους βολεύει ή να αντιμετωπίζουν με περίσσεια υπεροψία τους συντοπίτες τους. Είναι ένας αυτοσκοπός το οφίκιο, και ως τέτοιο το αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι, αφού μόλις επιτευχθεί ο στόχος τους, είναι λες και πέφτουν σε χειμερία νάρκη και επανέρχονται στην επόμενη εκλογική διαδικασία. Και για να μην είμαι απόλυτος, όπως και σε κάθε άλλο μετερύζι, έτσι και στην αυτοδιοίκηση, υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά ενδιαφέρονται έμπρακτα για τα κοινά και τον τόπο, έχοντας ως κινητήριο μοχλό τους μονάχα το μέλλον του τόπου τους. Δεν παύουν όμως να είναι αυτοί οι άνθρωποι είτε ποσοτικά λίγοι είτε ακόμα και έρμαιο των πολιτικών συσχετισμών . Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Τα ακραία καιρικά φαινόμενα, σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, πλέον αποτελούν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση. Καύσωνες που οδηγούν σε πυρκαγιές και πρωτόγνωρες λειψυδρίες, καταιγίδες που μετουσιώνονται σε πλημμυρικά επεισόδια. Και είναι νομοτελειακό πως τόσο η συχνότητά εμφάνισης αυτών των φαινομένων, όσο και το εύρος τους, θα είναι συνεχώς αυξανόμενα, από την στιγμή που ο άνθρωπος συνεχίζει την καταδυνάστευση κάθε λογής φυσικού πλούτου. Ότι και κάνουν τα κράτη του 21ου αιώνα, ουδέποτε δεν θα είναι στην πραγματικότητα σε θέση να αντιμετωπίσουν την οργή της φύσης και τις άγριες διαθέσεις της.Και για να μην παρεξηγηθώ, όσο οι πολιτικές των κρατών περιτριγυρίζουν δράσεις επιπέδου αντιπυρετικών και όχι βαθιές και ριζοσπαστικές τομές, τα αποτελέσματα θα είναι πάντα ίδια. Δεν αρκούν πλέον οι αντιπυρικές ζώνες, ή τα αντιπλημμυρικά έργα. Και δεν χρειάζεται κάποιος να είναι ειδήμονας επί του πεδίου ή επιστήμονας ώστε να αντιληφθεί την ματαιότητα της ( μεμονωμένης) ανθρώπινης δράσης έναντι στην φύση. Και αυτή ακριβώς, κατά την γνώμη μου, αποτελεί την πηγή της λύσης. Σε πρώτο χρόνο, έχοντας γίνει αντιληπτό το εύρος των καταστροφών, πρέπει να υιοθετηθεί μια παγκόσμια κοινή και αμοιβαία πολιτική προστασίας του περιβάλλοντος, με αυστηρές δικλείδες τήρησης των συμφωνηθέντων. Μπορεί να ακούγεται από δύσκολο έως ουτοπικό να υπάρξει τέτοιος συντονισμός, αλλά δεδομένης της έκτασης αλλά και της φύσης του ζητήματος, δεν είναι εφικτό πχ η Ευρώπη να προωθεί την πράσινη ενέργεια ενώ την ίδια ώρα γίνονται γεωτρήσεις ή μολύνονται οι ωκεανοί και οι υδροφόροι ορίζοντες με εκατομμύρια τόνους απορριμμάτων. Συνεπώς, 1ο βήμα η διακρατική και παγκόσμια συνεννόηση.Το 2ο βήμα, πραγματεύεται ένα πιο βραχυπρόθεσμο ζήτημα και συνάμα πιο υλοποιήσιμο. Κεφάλαιο προστασία της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας. Από την στιγμή που θα γίνει διαπλανητικά αποδεκτό ότι τα ακραία καιρικά φαινόμενα και τα αποτελέσματά τους από πιθανά θα γίνουν νομοτελειακά, οι αρχές οφείλουν να δημιουργήσουν τους κατάλληλους θεσμούς και μηχανισμούς, οι οποίοι δύναται να ενεργοποιηθούν ανά πάσα ώρα και στιγμή. Μηχανισμοί προστασίας της ανθρώπινης ζωής, όπως απεγκλωβισμοί με κάθε αδύνατο και δυνατό μέσο, μηχανισμοί προάσπισης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, όπως οι αποζημιώσεις, η παροχή υλικοτεχνικού εξοπλισμού και ειδών πρώτης ανάγκης στους πληγέντες.Διότι δεν αποτελεί αιτιολογία, παρά μάλλον ακούγεται σαν βολική δικαιολογία, να καίγονται το καλοκαίρι άνθρωποι και τον χειμώνα να πνίγονται σε όλη την Μαγνησία και την Θεσσαλία. Και για αυτούς τους θανάτους, ως επί των πλείστων, φταίει όχι η απουσία του κρατικού μηχανισμού αλλά η ισχνή παρουσία του. Δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό πως στην Θεσσαλία άνθρωποι βρίσκονται πνιγμένοι, εγκλωβισμένοι, παρατημένοι μέσα σε ετοιμόρροπα (πλέον) σπίτια, δίχως να έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό, τρόφιμα, και μέσα επικοινωνίας. Δεν δύναται να γίνει αποδεκτό πως δεν υπάρχει υγειονομική πρόληψη για τέτοια ζητήματα, και οι πληγέντες πλέον αντιμετωπίζουν έξαρση γαστρεντερίτιδας και λοιπών πνευμονολογικών και δερματικών παθήσεων. Όλα αυτά, δεν είναι αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής. Είναι η προσωπική ευθύνη του ίδιου του πρωθυπουργού, του Κυριάκου Μητσοτάκη, που ελέω των συμφερόντων που υπηρετεί και ενδεχομένως της κοσμοθεωρίας του, άφησε εκατοντάδες πληγέντες έρμαιο των δικών του ατοπημάτων.Ακόμα και αυτή την στιγμή, υπάρχει το πλαίσιο δράσεων ώστε να τιθασευτεί η οργή της φύσης. Μια οργή που οφείλουμε να μην λησμονήσουμε που είναι αποτέλεσμα της αστικής αντίληψης γύρω από την χρησιμότητα του φυσικού περιβάλλοντος. Άλλωστε, υπαίτιοι δεν είμαστε εγώ και συ αγαπητέ αναγνώστη που χρησιμοποιούμε αυτοκίνητα diesel ή ανάβουμε αρκετά το καλοριφέρ τον χειμώνα. Υπαίτιοι είναι οι πολυεθνικές που κάμουν γεωτρήσεις διαλύοντας τον θαλάσσιο πλούτο, υπαίτιοι είναι οι βιομήχανοι που ρυπαίνουν θάλασσες ποτάμια και υδροφόρα ορίζοντα. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Ήταν η 25η του προηγούμενου Ιούνη βρήκε θριαμβεύτρια την Νέα Δημοκρατία, με το εντυπωσιακό, για τα δεδομένα της Μεταπολίτευσης, 41%. Μεγάλος ηττημένος της εν λόγω εκλογικής διαδικασίας, όπως έχει ήδη αναφερθεί σε προηγούμενο κείμενο, ήταν η αξιωματική αντιπολίτευση, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, και όχι η αριστερά. Και όχι απλά ηττήθηκε, άλλα η διαφορά κυμάνθηκε πέριξ του 23%, επίσης εντυπωσιακό. Έκτοτε, θα περίμενε κανείς, πως ο ΣΥΡΙΖΑ στα πλαίσια της κομματικής του ανασυγκρότησης, είτε θα βασιζόταν σε πιο φιλολαϊκές ρητορικές, επενδύοντας σε ένα άνοιγμα προς ποικίλους κοινωνικούς χώρους, είτε θα τηρούσε σιγή ιχθύος εν γένει μιας και όπως είπαμε βρίσκεται σε φάση ανασυγκρότησης. Έκτοτε μεσολάβησαν διάφορα ατοπήματα της κυβέρνησης, από τα επικοινωνιακά σφάλματα στην υπόθεση Μηταράκη, έως και την επιδρομή των Ναζί Χούλιγκαν και τις καταστροφικές / φονικές πυρκαγιές σε όλη την Ελλάδα. Όμως, επίσης μεσολάβησε μια απαράδεκτη και ανήθικη επικοινωνιακή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία πηγάζει ξεκάθαρα από την Κουμουνδούρου και αναπαράγεται όχι μόνο από ανθρώπους φιλικά προσκείμενους στην παράταξη αλλά και από στελέχη. « καλά να πάθετε, φάτε #41_τακατο» «φάτε την #41_τακατό» «δεν λυπάμαι #41_τακατό θέλατε» και ούτω καθεξής , υπονοώντας πως για κάθε συμφορά που βρίσκει τον ελληνικό λαό, ο τελευταίος στην πραγματικότητα είναι υπόλογος της ψήφου. Και θα ήταν μια λογική πολιτική επικοινωνιακή  τακτική, αν δεν προερχόταν από ένα ( θεωρητικά πάντα) αριστερό κόμμα. Διότι τότε, παύει να είναι απλά μια επικοινωνιακή τακτική αλλά μετατρέπεται σε ένα καιροσκοπικό και αντιαριστερό έκτρωμα.  Το hashtag #41_τακατό είναι ένα εμετικό επικοινωνιακό κατασκεύασμα του ΣΥΡΙΖΑ που απέχει παρασάγγας από τις ιδέες και τους πυλώνες των αριστερών και των σοσιαλιστικών ιδεών. Βλέπετε, η συγκολλητική ουσία της αριστεράς είναι η αλληλεγγύη, όχι η μετακύλιση των πολιτικών ευθυνών του ΣΥΡΙΖΑ προς το εκλογικό σώμα. Διότι η παράταξη της Κουμουνδούρου ευθύνεται που το λεφούσι της δεξιάς και της Νέας Δημοκρατίας καταγράφει ιστορικά ποσοστά σε κάθε λογής εκλογική διαδικασία. Δεν ευθύνεται το εκλογικό σώμα για την υποστελεχωμένη Πυροσβεστική υπηρεσία, για την ανυπαρξία της ΕΛ.ΑΣ σε καίρια ζητήματα ή για την εγκατάλειψη του δικτύου της ΔΕΔΔΗΕ. Φταίνε οι μνημονιακές επιταγές που υπέγραψαν και με θρησκευτική ευλάβεια υπηρέτησαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ αλλά και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Παράλληλα, την στιγμή που εξαϋλώνονται εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα δάσους, που χλωρίδα και πανίδα αντιμετωπίζουν θανάσιμα πλήγματα, άνθρωποι αποτεφρώνονται και περιουσίες γίνονται στάχτη εν μια νυκτί, είναι επιεικώς απεχθές κάποιοι άεργοι κηφήνες να κουνάνε το δάκτυλο σε όλους όσους έχουν πληγεί, έμμεσα και άμεσα. Για να μην περιττολογώ, όσοι αναπαράγουν τέτοια εμετικά hashtag, εκτός από το ότι στην πραγματικότητα δεν έχουν καμία σχέση με την κοσμοθεωρία της αριστεράς, είναι και υποκριτές. Διότι και οι δικές τους υπογραφές βαραίνουν κάθε καμένο στρέμμα γης, κάθε χαμένη ανθρώπινη και μη ζωή, κάθε ανεπανόρθωτη ζημιά. Και όσοι αυτό-προσδιοριζόμαστε ως αριστεροί, προτού σηκώσουμε εκ νέου τα λάβαρα της ανασυγκρότησης, οφείλουμε να απαλείψουμε από τους κόλπους μας όλα αυτά τα μη-αριστερά και αντιλαϊκά κατάλοιπα. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.