Καθώς χάζευα την αρχική σελίδα του Guardian, έπεσα αντιμέτωπος με το περίφημο πλέον άρθρο που λίγο πολύ έλεγε πως η Ελλάδα λίγο πολύ έχει μετατραπεί στην Ταϊλάνδη της Ευρώπης, κάτι που προφανώς και δημιούργησε αντιδράσεις.
Στα πλαίσια αυτού του άρθρου-κόλαφος για την ελληνική πραγματικότητα, θα δημιουργήσουμε έναν νέο όρο στην πολιτική – οικονομική σκηνή , την «Ταϊλανδοποίηση», που είναι συγγενής της «Φινλανδοποίησης».
Τι είναι συνεπώς η Ταϊλανδοποίηση; Είναι όταν μια χώρα, καλή ώρα η Ελλάδα, επιλέγει να βασίσει ολόκληρο το παραγωγικό της μοντέλο στην άυλη υπηρεσία που λέγεται τουρισμός, αδιαφορώντας πλήρως για τον πρωτογενή τομέα ανάπτυξης ή την βιομηχανική παραγωγή. Σαν η χώρα, να βάζει μπρος φορτσάτη τον Μάϊο που αρχίζουν και γεμίζουν τα charter των τουριστικών πρακτορείων, να κατεβάζει ταχύτητες σιγά σιγά τον Σεπτέμβρη όπου το κέντρο βάρος μετατοπίζεται αποκλειστικά στην Αθήνα και σε μεγάλα νησιά τύπου Κρήτη, Ρόδος και Κέρκυρα και τον Νοέμβρη να βάζει νεκρά, με την ελπίδα η φόρα που έχει να φροντίσει να την ανεβάσει σε κάθε λογής ανηφόρα που θα αντιμετωπίσει.
Ταϊλανδοποίηση είναι το γεγονός πως για τους κατοίκους της Ελλάδας, καλοκαίρι και διακοπές είναι δύο έννοιες πλέον αρκετά απομακρυσμένες. Οι άδειες ελάχιστες, τα έξοδα είναι δυσανάλογα των μισθών ( μια τετραμελής οικογένεια με αμάξι για να πάει στις Κυκλάδες, πχ στην Πάρο, το πήγαινε-έλα κοστίζει στην καλύτερη 600 ευρώ, για να μην μιλήσουμε για το κόστος στέγασης ή για την σίτιση, όπου τα μεγέθη δεν είναι απλά μεγάλα, αλλά γελοία).
Ταϊλανδοποίηση είναι η ανάπτυξη της χώρας και οι κοινωνικές παροχές της να είναι έρμαια της επισκεψιμότητας και του τζήρου από τους παραθεριστές. Κάθε σεζόν είναι μια έκπληξη, όπου οι αρχές ευελπιστούν να μην προκύψει κάποιος αστάθμητος ελληνικός παράγοντας που θα κάνει τα τουριστικά πρακτορεία να γυρίσουν την πλάτη στην Ελλάδα, κάτι το οποίο θα ήτο πραγματικό ολέθριο με τον υπάρχον παραγωγικό μοντέλο.
Η Ταϊλανδοποίηση μάλλον δεν είναι κίνδυνος, αλλά πραγματικότητα. Την ζούμε , την βιώνουμε, ενίοτε την επικροτούμε, άλλοτε την επικρίνουμε, αλλά αυτή είναι η ζωή μας πλέον. Το Ελληνικό καλοκαίρι με την έννοια που θεσπίστηκε εννοιολογικά στα 90s όχι απλά έχει πεθάνει πλέον , αλλά σύντομα είναι και το μνημόσυνο των 40 ημερών. Και φως στον ορίζοντα για ανάσταση( αλλαγή παραγωγικού μοντέλο με συνεισφορά του αγροτικού τομέα και της Βιομηχανίας), δεν υπάρχει.
Πτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.