Ζήτημα προτεραιοτήτων

Συνηθίζουν τα κείμενά μου να αποτελούν ένα δριμύ κατηγορώ προς τις θεσμικές και μη αρχές, καυτηριάζοντας φλέγοντα ζητήματα της επικαιρότητας ή συμβάντα που απασχολούν εν γένει την κοινή γνώμη. Τούτη την φορά, θα κοιτάξω τον καθρέφτη και θα σχολιάσω κάποια από τα δικά μας κακώς κείμενα, εμάς εννοώντας την ελληνική κοινωνία.

Είναι εύκολο αενάως να κουνάμε το δάκτυλο, αλλά που είναι η ελληνική κοινωνία σε μια σειρά από καίρια γεγονότα και εξελίξεις, όπου θεωρητικά θα έπρεπε να υπάρξει αντίδραση; Η απάντηση βρίσκεται πολύ απλά στο γεγονός πως στα πλαίσια της ιεράρχησης των προτεραιοτήτων, υπάρχουν πλέον πολύ διαφορετικές κατανομές στο που δίνεται έμφαση και προσοχή.

Είμαι βέβαιος πως το σύνολο της κοινωνίας γνωρίζει λεπτομερώς πλέον τον βίο και την πολιτεία των πράγματι εγκληματιών Πισπιρίγκου και Μουρτζούκου, οι οποίες και ορθώς, τουλάχιστον σε 1^ο χρόνο, συγκλόνισαν την χώρα με τα ειδεχθή εγκλήματα που διέπραξαν. Από εκεί και πέρα όμως, πόσοι γνωρίζουν ποιος ήταν ο υπουργός , στου οποίου την θητεία έλαβε χώρα το πάρτι επιδοτήσεων με τον ΟΠΕΚΕΠΕ, ένα πάρτι που αφορούσε τους συντοπίτες του καθώς και μέλη της ίδιας του της οικογένειας; 

Πόσοι άραγε έχουν συνειδητοποιήσει πως με κυβερνητικούς χειρισμούς, ο Κώστας Αχ. Καραμανλής που ήτο υπουργός μεταφορών στο έγκλημα των Τεμπών, θα βρεθεί αντιμέτωπος με ΠΛΗΜΜΕΛΗΜΑΤΙΚΟΥ χαρακτήρα διώξεις, ανοίγοντας ουσιαστικά την κερκόπορτα που θα τον οδηγήσει στην απαλλαγή του από κάθε ουσιαστική δίωξη;

Πόσοι έχουν αναλογιστεί το κολοσσιαίο μέγεθος της περιβαλλοντικής καταστροφής που έλαβε χώρα στα όρη της Κορινθίας ή της γενοκτονίας που λαμβάνει χώρα στην λωρίδα της Γάζας; Λες και πρόκειται για καθημερινότητα μια χώρα της Δύσης να δολοφονεί κατά εκατοντάδες , μην πω χιλιάδες, γυναικόπαιδα και αμάχους στο όνομα μιας τρομοκρατίας την οποία και το ίδιο το Ισραήλ υποθάλπει συστηματικά, είτε άμεσα δια χρηματικών ποσών, είτε έμμεσα δια της εξίσου τρομοκρατικής στάσης που υιοθετεί.

Αυτή η αδιαφορία, έχει τις ρίζες της στο έλλειμα δημοκρατίας που υπάρχει, όχι μόνο στην χώρα μας αλλά γενικότερα στον δυτικό πολιτισμό. Η προσφυγή στις κάλπες ανά 4 και 5 χρόνια δεν λέγεται δημοκρατία ούτε συμμετοχική δημοκρατία ούτε τίποτα, λέγεται απλώς ανάθεση ευθυνών. Και όσο ο κόσμος αναθέτει τις ευθύνες του σε υφισταμένους και έπειτα κάνει τα στραβά μάτια, η κατάσταση θα γίνεται όλο και πιο απόκοσμη και συνάμα πιο ζοφερή. Προτεραιότητα μας, η καλοπέραση και ο «οχαδερφισμός», και όχι οι υποχρεώσεις που μας βαραίνουν στα πλαίσια του κοινωνικού συμβολαίου που έχουμε υπογράψει.