Καθημερινά προσπερνάμε ανθρώπους. Συνωστιζόμαστε μαζί τους σε λεωφορεία, σε μετρό, σε δημόσιες υπηρεσίες, σε μπαρ, σε αίθουσες πανεπιστημίων, σε προαύλια, σε δρόμους. Πότε περνάμε βιαστικά ανάμεσά τους, πότε απλώς στεκόμαστε δίπλα τους ήσυχα και ίσως μερικές φορές αφήνουμε το βλέμμα μας να τους χαζεύει.Πολύ συχνά, πιάνω τον εαυτό μου να παρατηρεί έντονα τους ανθρώπους κυρίως στα Μέσα. Όχι, δεν τους κοιτάω από πάνω μέχρι κάτω. Κλειδώνω το βλέμμα...

Έγινα αυτόπτης μάρτυρας στα έγκατα της πόληςΣ’ ένα συμβάν όπου χάνεις τη λαλιά σουΣαν σήμανε συναγερμός για ένα μικρό πλάσμαΑπορείς μ’ αυτό που βλέπεις και μ’ αυτό που ακούν τα’ αυτιά σου Το πλάσμα ωρυότανε και έκλαιγε από πόνοΚι η οδύνη του μεγάλωνε ενώ έρχονταν τα κτήνηΜικρό ήταν, φτωχό, με απλά ρούχα ντυμένοΣαν όλα αυτά τα πλάσματα που ο κόσμος σημασία δεν δίνει Τα κτήνη το πλησίαζαν, πηγαίναν...