Η μεγαλύτερη συγκέντρωση στην ελληνική ιστορία

Η 28η Φεβρουαρίου 2025 ήδη σφραγίστηκε ως μία από τις πιο ιστορικές ημέρες της νεοελληνικής ιστορίας. Ό,τι κι αν συμβεί από εδώ και πέρα, οι ιστορικοί του μέλλοντος θα θυμούνται την ημερομηνία αυτή ως την ημέρα που 1 στους 5 Έλληνες βγήκε στους δρόμους. Αυτό δεν ξανάγινε ούτε για το Σύνταγμα, ούτε στου Γουδή, ούτε για το Πολυτεχνείο, ούτε για τα Μνημόνια. Η αστυνομία, πάντα συντηρητική στις εκτιμήσεις της, μίλησε για 180 χιλιάδες ανθρώπων στη συγκέντρωση της Αθήνας. Γρήγορα κυκλοφόρησε τεκμηριωμένος υπολογισμός του δημοσιογράφου Θανάση Τρομπούκη, που ανέφερε 427 χιλιάδες· ο ίδιος αργότερα ανασκεύασε, κατόπιν νέων πληροφοριών, σε 804 χιλιάδες διαδηλωτών. Η Πλατεία Συντάγματος γεμάτη, με το πλήθος όχι απλά να ξεχειλίζει στις γύρω οδούς, αλλά να γεμίζει τη Λεωφόρο Αμαλίας και τις αρχές της Συγγρού, τη Βασιλίσσης Όλγας, ακόμα και τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, κάτω από την Ακρόπολη – δρόμοι που έχουν να δουν συγκεντρώσεις κόσμου από την περίοδο της Κατοχής. Ακόμα και η Βασιλίσσης Σοφίας, γεμάτη μέχρι τον Ευαγγελισμό. Η Ερμού μέχρι το Μοναστηράκι. Οι Σταδίου και Πανεπιστημίου μέχρι την Ομόνοια και από εκεί η Πατησίων μέχρι την Αμαλίας. Η πραγματικότητα, όμως, υπονοεί ακόμα μεγαλύτερο αριθμό διαδηλωτών. Οι υπολογισμοί δεν λαμβάνουν υπόψιν όλους τους μικρούς περιβάλλοντες δρόμους που ήταν και αυτοί γεμάτοι, ούτε λαμβάνουν υπόψιν τον χρόνο που διήρκεσε η συγκέντρωση και την κινητικότητα του κόσμου. Συνολικά στη συγκέντρωση της Αθήνας, ο αριθμός των διαδηλωτών κυμαίνεται γύρω στο εκατομμύριο! Την ίδια στιγμή, στη Θεσσαλονίκη έγινε η μεγαλύτερη συγκέντρωση στην ιστορία της πόλης σύμφωνα με τοπικά ΜΜΕ, με εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές, ενώ πενταψήφιοι αριθμοί συγκεντρώθηκαν στην Πάτρα, στο Ηράκλειο, στη Λάρισα – σε κάθε πόλη της Ελλάδος έγιναν τεράστιες διαδηλώσεις. Συνολικά οι διαδηλωτές σε όλην τη χώρα έφτασαν τα 2 εκατομμύρια. Ένας στους πέντε Έλληνες διαδήλωσε. Το πιο συγκινητικό: κάθε φορά που η αστυνομία διέλυε τις συγκεντρώσεις, αυτές επέστρεφαν και το πλήθος παρέμενε ακμαίο, ειρηνικό, αποφασισμένο. Αν τέσσερις φορές «ψεκάστηκε» το Σύνταγμα, τέσσερις φορές επανήλθαν οι διαδηλωτές. Είναι προφανές ότι ένας στους πέντε Έλληνες δεν είναι «τοξικός». Είναι προφανές ότι 2 εκατομμύρια Ελλήνων δεν είναι ούτε αναρχικοί, ούτε κομμουνιστές, ούτε ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ψηφοφόροι της Κωνσταντοπούλου (θα ήταν γαρ κυβέρνηση η Πλεύση Ελευθερίας). Το πλήθος είναι τέτοιο, που δεν μπορεί να «θαφτεί» ως κομματικά υποκινούμενο. Είναι τέτοιο, ώστε μόνο ως η αγνή, ανόθευτη αγανάκτηση του ελληνικού λαού μπορεί να χαρακτηριστεί. Τα ερωτήματα είναι δύο, το πριν και το μετά: τι ώθησε, για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία, τόσους ανθρώπους από κοινού σε πολιτική πράξη, και τι είναι αυτό που θα τους ικανοποιήσει; Γιατί πράγματι, 2 εκατομμύρια Έλληνες σήμερα τι ζητούσαν; Δικαιοσύνη. Πώς ορίζεται όμως αυτή; Να διορθωθούν όλα τα ελλείμματα στον σιδηρόδρομο; Να βγει στο φως η αλήθεια για την εξόφθαλμη συγκάλυψη; Να παραιτηθεί ο Καραμανλής; Να παραιτηθεί η κυβέρνηση; Να μπουν κάποια άτομα φυλακή; Να κρατικοποιηθεί η Hellenic Train; Να καταλυθεί το αστικό κράτος; Κάτι άλλο, ή μήπως κάποιον συνδυασμό τον παραπάνω; Ποιο είναι το πολιτικό περιεχόμενο αυτής της πολιτικής πράξης; Το ζητούμενο είναι να γίνει κάτι· για να γίνει όμως, πρέπει αυτό να οριστεί. Σε αυτό, κρίσιμο ρόλο παίζει η πολιτική ενεργοποίηση του καθενός, καθώς και η στάση των πολιτικών οργανώσεων. Να πέσει η κυβέρνηση όταν δεν υπάρχει ουσιαστική αντιπολίτευση, για παράδειγμα, δεν θα έχει κάποιο αποτέλεσμα σε βάθος. Ο ελληνικός λαός πρέπει να συσπειρωθεί γύρω από κάποιον στόχο, κάποιον στόχο με αντίκτυπο, κάποιον στόχο με ουσιαστικό αντίκτυπο. Όταν τον ορίσει, τότε πρέπει να τηρήσει τη στάση που τήρησε σήμερα, μέχρι τέλους. Μαζικότητα, επιμονή και γενναιότητα. Μία τέτοια συνειδητοποίηση της δυναμικής και των αδυναμιών του κύματος οργής είναι αναγκαία, ώστε αυτό να πιάσει τόπο. Ειδάλλως, σε δύο μήνες θα έρθουν οι τουρίστες και θα ξεχαστούμε γρήγορα. Προσωπικά, θεωρώ πως προαπαιτούμενο για την όποια δικαιοσύνη είναι το τέλος της διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Όμως, αυτό είναι μόνο το πρώτο βήμα. Δεν αρκεί, αν βγει μια κυβέρνηση που τελικά δεν ξεσκεπάσει τη συγκάλυψη, που δεν θα κυνηγήσει πολιτικά και νομικά τους υπαίτιους, που δεν θα πολεμήσει το οργανωμένο έγκλημα, που δεν θα καλύψει τα κενά στο σιδηροδρομικό δίκτυο με έργα και προσλήψεις ώστε ποτέ ξανά να μην γίνει τέτοια σύγκρουση συρμών. Αυτά, βέβαια, είναι το δεύτερο βήμα μόνο – αλλά η ιστορία έχει υπομονή μέχρι να τρέξει μαραθώνιο. Για να το πετύχει αυτό όμως οποιαδήποτε κυβέρνηση, ή μάλλον για να υποχρεωθεί σε αυτό οποιαδήποτε κυβέρνηση, πρέπει ο ελληνικός λαός να είναι έτοιμος να της ασκήσει την ίδια πίεση που ασκεί σήμερα στη Νέα Δημοκρατία. Και για να το καταφέρει αυτό, πρέπει αυτή η κυβέρνηση να μην είναι απλά οι πράσινοι ή οι κόκκινοι, ένα άλλο κόμμα που θα δει την εκλογή του ως λευκή επιταγή. Ούτε όμως μια συγκυβέρνηση Φρανκενστάιν, 6-7 κομμάτων, που αν καταφέρει να βγάλει άκρη με το έγκλημα των Τεμπών, θα καταρρεύσει την επόμενη μέρα όταν συζητηθεί οποιοδήποτε άλλο ζήτημα. Πράγματι, το μόνο πραγματικό αντίπαλό τους δέος, η μόνη δύναμη που παλεύει για τη δικαιοσύνη και η μόνη που μπορεί να την επιφέρει, η μόνη που μπορεί και να λάβει εμπιστοσύνη, αλλά και να λογοδοτήσει στα 2 εκατομμύρια διαδηλωτών, είναι οι ίδιοι οι διαδηλωτές. Εάν ο ελληνικός λαός αποφασίσει ποιος ακριβώς είναι ο στόχος του, τότε ο ίδιος λαός είναι αυτός που πρέπει να τον επιβάλλει. Οι συγκεντρώσεις αυτές πρέπει να έχουν ως αποτέλεσμα τη γέννηση μιας νέας πολιτικής οργάνωσης, η οποία θα αντιπαλέψει όχι μόνο τη Νέα Δημοκρατία, αλλά και τις οργανώσεις που ύπουλα καραδοκούν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του Κυριάκου. Μιας νέας οργάνωσης, με ρίζες την αγάπη και την αλήθεια, με όχημα την αγανάκτηση και με προορισμό τη δικαιοσύνη. Υ.Γ. Ο τελικός υπολογισμός του Θανάση Τρομπούκη για το πλήθος στην Αθήνα εδώ: https://shorturl.at/aH3dI Υ.Γ.2 Στην πολιτική επιστήμη συγκρίνονται το «κόστος καταστολής» με το «κόστος ανοχής»,  εν προκειμένω πόσο ζημιά θα κάνει στην κυβέρνηση να προσπαθήσει να σπάσει τις διαδηλώσεις ή να της αφήσει να τρέξουν τον κύκλο τους. Η κυβέρνηση προφανώς υπολόγισε ως τεράστιο το κόστος ανοχής, για αυτό και κατέφυγε σε ξεφτιλισμένα επίπεδα αστυνομικής βίας – το κόστος καταστολής είναι στα χέρια μας να τους χρεοκοπήσει. Ανδρέας-Γεώργιος ΣκίννερΤελειόφοιτος στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου, εργαζόμενος στην εστίαση και Παραγωγός της

Η μεγαλύτερη συγκέντρωση στην ελληνική ιστορία Read More »

«Επόμενη στάση, Σύνταγμα»

Όπως προχωρούσε το υπόγειο τρένο κι αφήναμε τους παλιούς μας εαυτούς στις στάσεις που περάσαμε, ξάφνου, όταν άνοιξαν οι πόρτες μπήκε μέσα ένα γερασμένο πρόσωπο.Είχε ένα κουρασμένο βλέμμα και τα φρύδια του έσμιγαν μόνο όταν συνομιλούσε με τις σκέψεις του.Στεκόταν ακριβώς απέναντί μου κι έτσι είχα την πολυτέλεια να τον παρατηρήσω.Να χαζέψω το σκουρόχρωμο παντελόνι με την διακριτική τσάκιση, το λευκό του πουκάμισο, το γκρι λεπτό σακάκι και το καπελάκι που κοσμούσε το κεφάλι του.Αφού τον κοίταξα καλύτερα είδα πως στα δυο του γερασμένα χέρια, κρατούσε ένα μικρό πράσινο λεμόνι.Κι όπως το κινούσε ανάμεσα απ’ τα δάχτυλά του, χωρίς να το καταλάβει, έσπειρε το καλοκαίρι μέσα σ’ ένα τυχαίο, μουντό κι απρόσωπο βαγόνι.Λίγες στάσεις αργότερα, το μόνο που είπε φωναχτά, σα να απευθυνόταν σ’ όλους μας, είναι ότι «στον Ευαγγελισμό κατεβαίνουν οι επισκέπτες των αρρώστων».Κι εγώ απλώς του χαμογέλασα. Είχε δίκιο.Αφού φτάσαμε στη στάση Συντάγματος κι άνοιξαν πάλι οι πόρτες, κατέβηκε απ’ το τρένο, έλεγξε ότι έβαινε προς τη σωστή κατεύθυνση, και χάθηκε στο πλήθος.Για μια στιγμή εντόπισα ξανά τα άσπρα του μαλλιά. Και χαμογελώντας του πάλι, από μακριά αυτή τη φορά, αποχαιρέτησα τον άνθρωπο που πήρε το καλοκαίρι και το φύλαξε ξανά στη τσέπη του, μη γνωρίζοντας πόσο πολύτιμη ήταν η σύντομη παρουσία του κοντά σ’ εμάς τους ξένους. Κατερίνα ΔημητρέσκουΤελειόφοιτη στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στο τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού, με κατεύθυνση Δημοσιογραφίας.

«Επόμενη στάση, Σύνταγμα» Read More »

Η ηθική απονομιμοποίηση των θεσμών

‘ Κανένας θεσμός, μόνο ο λαός ’ έλεγε πριν από περίπου 30 χρόνια ο Ανδρέας Παπανδρέου, εννοώντας ( προς τιμήν του) πως ανώτερο είδος εξουσίας και λήψης αποφάσεων είναι ο ελληνικός λαός. Βέβαια, πάντα οι θεσμοί, είτε λέγονταν παιδεία, είτε δικαιοσύνη, είτε κράτος, είτε δημόσιο σύστημα υγείας κτλ, αποτελούσαν έναν πυλώνα στήριξης των πολιτών σε κάθε λογής δύσκολη και μη συγκυρία. Αυτό πλέον δεν ισχύει σε καμία των περιπτώσεων. Οι κάτοικοι αυτού του τόπου, δεν μπορούν να εμπιστευτούν κανέναν τέτοιο μηχανισμό. Η δικαιοσύνη για παράδειγμα, αποτελεί τρανταχτό παράδειγμα. Με τον ορυμαγδό των σκανδάλων που ενώ είναι υπαρκτά, δεν έχουν υπάρξει παραδειγματικές ποινές. Με τα παραδικαστικά συστήματα να επιτελούν πλέον τον ρόλο του Υπουργείου Δικαιοσύνης. Πως δύναται ο κάτοικος της Ελλάδας, όταν εισαγγελείς αναγκάζονται να κάνουν τα στραβά μάτια ή ακόμα και να μεταναστεύσουν, όταν μεγαλοδικηγόροι συνδιαλέγονται πίσω από τις πόρτες με δικαστές και υπουργούς / πολιτικούς , να νιώσει την παραμικρή εμπιστοσύνη; Ακόμα και η αστυνομία, που πάλαι ποτέ , έστω για το συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας, αποτελούσε κάτι μεταξύ ‘ χάρμα ιδέσθαι’ και 8ου θαύματος του Νέου κόσμου, πλέον έχει πάψει να κατέχει αυτό τον εντυπωσιακό αντικατοπτρισμό. Η παιδεία. Η δημόσια παιδεία ήταν ο δεύτερος θεμέλιος λίθος, μετά την οικογένεια, στην επιστημονική κατάρτιση των παιδιών καθώς και στην κοινωνική ενσωμάτωση. Η παιδεία εδώ και δεκαετίες δέχτηκε και δέχεται πλήγματα. Υποστελεχωμένες μονάδες, ετοιμόρροπες υλικοτεχνικές υποδομές, εκπαιδευτικά προγράμματα με μοναδική τους μέριμνα την αναπαραγωγή στείρων γνώσεων και πλέον και η νομική υποβάθμισή τους, δια του ανοίγματος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης σε ιδιώτες και με την εξίσωση των πτυχίων από δημόσια και μη ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Οι κυβερνητικοί μηχανισμοί. Ύστερα από ένα πάνω από μια δεκαετία συνεχόμενων και πολυσχιδών κρίσεων, οι κρατικοί θεσμοί, από την κυβέρνηση και τα υπουργεία έως και την αντιπολίτευση και την Βουλή, δεν εμπνέουν όχι απλά καμία εμπιστοσύνη αλλά τουναντίον, το κυρίαρχο αίσθημα είναι η δυσπιστία και η αδιαφορία. Τα μεγάλα ποσοστά αποχής στις εκλογικές διαδικασίες αποτελούν μια σημαντική ένδειξη αυτής της πραγματικότητας, όπως και το ότι παρά τις κυβερνητικές παλινωδίες σε μια πλειάδα από ζητήματα, αξιωματική αντιπολίτευση ουσιαστικά δεν υφίσταται. Δεν θα επεκταθώ και στα ζητήματα της δημόσιας υγείας, μιας και η πραγματικότητα λίγο πολύ είναι πανομοιότυπη , απλά με διαφορετικούς όρους. Η αλήθεια είναι μία και ενιαία, κάθε θεσμός που εκπορεύεται από το δημόσιο τομέα, νοσεί βαριά. Είναι ηθικά απονομιμοποιημένοι στην κοινή γνώμη των λαών. Και χωρίς θεσμούς, δεν μπορεί να υπάρχει καμία κατευθυντήρια γραμμή και καμία τάξη. Λύση δεν είναι παρά η διάλυση των υπαρχόντων  θεσμών και η εκ νέου ανασύστασή τους. Οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι αρκετές. Οι θεσμοί αυτοί είναι διαβρωμένοι μέχρι και στις ρίζες τους. Είναι σαπισμένοι και προβληματικοί. Το μόνο φάρμακο δεν είναι παρά το ξερίζωμα και η δημιουργία εκ νέου. Με νέους μηχανισμούς, νέα ήθη , σύγχρονες αντιλήψεις αλλά με προπάντων ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Η ηθική απονομιμοποίηση των θεσμών Read More »

Ριτα, στο Θέατρο 104

Έχεις σκυλάκι; Δεν έχεις σκυλάκι αλλά θα ήθελες σκυλάκι; Σαρεσουν τα σκυλάκια;  Σαρεσουν γενικότερα τα κατοικίδια;  Είτε είσαι είτε δεν είσαι σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες καλό θα ήταν να ξέρεις για αυτήν την παράσταση. Η Ριτα είναι βραβευμένη κωμωδία της Μartha Buchaca και παίρνει σάρκα και οστά για πρώτη φορά στην ελληνική σκηνή στο θέατρο 104. Η μετάφραση έχει γίνει από την ηθοποιό της παράστασης Μαρία Χατζηεμμανουήλ ενώ η σκηνοθεσία από τον σκηνοθέτη και ηθοποιό Αποστολή Ψαρρο.  Λίγα λόγια για το έργο:  Ο Τόνι και η Στέλλα είναι αδέρφια. Ο Τόνι δρα γρήγορα και αποτελεσματικά και θέλει να έχει τον έλεγχο των πάντων.Η Στέλλα εξετάζει αργά όλες τις παραμέτρους, είναι αναβλητική και αφήνει τους άλλους να αποφασίζουν για εκείνη.  Ρίτα λένε τη μητέρα των παιδιών, όπως επίσης Ρίτα, λένε και τη σκυλίτσα του Τόνι. Εν αντιθέσει με τα δύο αδέλφια, οι δύο Ρίτες έχουν ένα κοινό: άνοια.  Το κοινό αυτό σημείο, θα ανατρέψει κάθε σταθερά και κάθε πιστεύω που έχουν τα δύο αδέλφια  Στη σύγχρονη μαύρη κωμωδία αυτή, τα δυο αδέρφια μέσα από ευτράπελα και συγκινητικές στιγμές, πραγματεύονται τον θεσμό της οικογένειας, τους δεσμούς των μελών της,την ηθική στο ζήτημα της ευθανασίας και την δυσκολία να αφήσουμε ”να φύγουν” οι άνθρωποι που αγαπάμε. Πόσο εύκολο είναι να παραμείνει κανείς αξιοπρεπής, όταν η άνοια του χτυπά την πόρτα. Κάποια σημαντικά ερωτήματα όμως που θα σε φέρει αντιμέτωπο η παράσταση είναι, ‘’Εσύ μέχρι πού θα έφτανες για κάποιον που αγαπάς ?” Ή αντίστοιχα, “Θες να ξέρεις την αλήθεια στην ζωή σου; Ποιος πραγματικά θέλει;” Η Ριτα παιζόταν για μήνες κάθε Δευτέρα Τρίτη στο Θέατρο 104, στις 21:15.  Παρόλα αυτά δείχνει πως πήρε παράταση για δυο ακόμα εβδομάδες, λογικά θα είναι καλή αλλιώς δεν θα έπαιρνε. Όποτε κι εσύ, ίσα που προλαβαίνεις.  Πέτρος ΓιώτηςΑπόφοιτος του τμήματος Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πα.Πει., με παράλληλη εξειδίκευση στα Πληροφοριακά Συστήματα Διοίκησης (MIS) στο ACG (Deree College).

Ριτα, στο Θέατρο 104 Read More »

Το , κατά το δοκούν, αριστερόμετρο

Ύστερα από μερικές εβδομάδες ατελείωτης εσωκομματικής αντιπαράθεσης στον ΣΥΡΙΖΑ, η συνιστώσα της Ομπρέλας απεφάνθη να αποχωρήσει από το κόμμα. Με μια μακροσκελή ανακοίνωση, την οποία και υπέγραψαν εξέχοντα μέλη του συνασπισμού, όπως ο εν ενεργεία βουλευτής και πρώην ΥΠ.ΟΙΚ Ευκλείδης Τσακαλώτος καθώς και στελέχη όπως ο Πάνος Σκουρλέτης ή ο Νίκος Φίλης, παρέθεσαν την κοινή τους ανάγνωση για τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ, εξελίξεις που κατά την γνώμη τους δεν συνάδουν με τα ιδεώδη και την κοσμοθεωρία της Αριστεράς. Κλείνοντας μάλιστα την δήλωση αποχώρησης, συμπλήρωσαν “Προς όσες και όσους ελπίζουν και επιδιώκουν εδώ και χρόνια το τέλος της Αριστεράς: «Δεν θα ξεμπερδέψετε τόσο εύκολα μαζί της»” Και ερωτώ εγώ, ποια είναι τα ιδεώδη της Αριστεράς στα οποία τα μέλη της Ομπρέλας κάνουν επικλήσεις σε ολόκληρη την ανακοίνωσή τους; Μήπως είναι η σύναψη της μνημονιακής συμφωνίας το καλοκαίρι του 15, που πρόσθεσε μια επιπλέον θηλιά στον λαιμό εκατοντάδων χιλιάδων νοικοκυριών; Μήπως κε. Τσακαλώτε, ήταν στα πλαίσια της “ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς” το περιβόητο πλεόνασμα των 37 δισεκατομμυρίων ευρώ που διαλαλούσατε ως κόμμα της περίοδο της πανδημίας πως είχατε αφήσει αποθεματικό στα κρατικά ταμεία; Προς τιμήν σας βέβαια, μετέπειτα παραδεχτήκατε πως το εν λόγω αποθεματικό αποτελούσε καρπό της υπεροφορολόγησης “τη σταδιακή απομάκρυνσή του (ΣΥΡΙΖΑ) από τις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς, τη διάχυσή του σε ένα θολό και άνευρο πολυσυλλεκτισμό.” Θα είχε ενδιαφέρον να γινόταν γνωστό στο ακροατήριο τα γεγονότα που οδήγησαν την ομπρέλα σε αυτό το συμπέρασμα. Για παράδειγμα, η διπλή συγκυβέρνηση με την δεξιά του Πάνου Καμμένου και η μηδαμινή αντίδραση σε αυτό, αποτέλεσε ένα κομβικό σημείο στην δημιουργία ενός θολού και άνευρου πολυσυλλεκτισμού; “Μια τέτοια πρακτική διωγμού ιστορικών στελεχών του χώρου μας, στην ουσία σημαίνει διωγμό και διαγραφή της ίδιας της αριστεράς από τον νέο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ”. Άραγε κατά την  διαγραφή του Παναγιώτη Κουρουμπλή το 2021, όταν αποκάλεσε δολοφόνους την κυβέρνηση της ΝΔ ελέω της πράγματι δολοφονικής της διαχείρισης στο ζήτημα της covid-19 και της νοσοκομειακής διαχείρισης, διεγράφη η αριστερά από τον ΣΥΡΙΖΑ ; “ένα κόμμα, το οποίο με ιλιγγιώδη ταχύτητα μετατοπίζεται από την Αριστερά, στο γνωστό, ενδεχομένως και άγνωστο για την ιστορία του τόπου, χώρο της συντηρητικής μεταπολιτικής.” H μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ προς τον χώρο της συντηρητικής πολιτικής ξεκίνησε με την εκλογική νίκη του Στέφανου Κασσελάκη; Περιλαμβάνει αυτή η μετατόπιση άραγε την υπογραφή της κυβέρνησής σας στο κείμενο διακήρυξης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου την 9η Μαϊου του 2019, την ημέρα της αντιφασιστικής νίκης των λαών της Ευρώπης, ένα κείμενο που εκπέμπει αντικομμουνισμό; Για να μην περιττολογώ, θεωρώ πως δεν υπάρχει ουσιαστικός πολιτικός λόγος πίσω από την αποχώρηση της Ομπρέλας αλλά μια συνειδητοποίηση πως χάθηκε κάθε πιθανό οφίκιο, είτε λέγεται κυβερνητικό είτε κομματικό, ύστερα από την εσωκομματική μάχη που τους βρήκε χαμένους. Πολιτική χροιά είχαν οι αποχωρήσεις Βαρουφάκη, Κωνσταντοπούλου και Λαφαζάνη το 2015, ανεξαρτήτως της πολιτικής τους συνέχειας. Με την ομπρέλα, απλά συναντάμε τα μεθεόρτια της ήττας του τυχοδιωκτισμού. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Το , κατά το δοκούν, αριστερόμετρο Read More »

Και εγένετο a-typos.gr

Μια παλιά ισπανική παροιμία λέει “Οδοιπόρε, δεν υπάρχουν δρόμοι. Θα τους φτιάξεις εσύ ο ίδιος με το περπάτημά σου”. Κάπως έτσι, δημιουργήθηκε ο a-typos.gr, από μια ανάγκη να εκφράσουμε το χόμπι μας όπως εμείς πραγματικά επιδιώκουμε. Με βασικές μας αρχές την συνεργασία, την κατανόηση, μα προπάντων τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη. Άλλωστε, ποια συνταγή μπορεί να «δέσει» χωρίς αυτά τα δύο τελευταία μαγικά υλικά ; Για τους συναδέλφους και φίλους που βρισκόμαστε πίσω από αυτή την προσπάθεια, μέλημά μας είναι, μέσω των δημιουργιών μας, σε 1ο χρόνο να σας παρουσιάσουμε σκέψεις, ιδέες και προβληματισμούς. Σε 2ο χρόνο, ιδανικά, το μόνο που θα θέλαμε είναι να σας ωθήσουμε σε ένα μονοπάτι σκέψης και περισυλλογής. Σκέψεις γύρω από την δομή της κοινωνίας μας,  γύρω από τις αρχές που την διέπουν, γύρω από τα «κακώς κείμενά» της, γύρω από τις όμορφες και ελπιδοφόρες πτυχές της, που όσο υπάρχουν τέτοιες, πάντα αξίζει να στεκόμαστε όρθιοι. Ευελπιστούμε η συντροφιά μας να είναι ευχάριστη, μα προπάντων δημιουργική. Ά-τυποςΗ ομάδα του a-typos.gr a-typos.gr

Και εγένετο a-typos.gr Read More »

Scroll to Top