Η χώρα οδεύει προς άλλη μια εκλογική διαδικασία, αυτή την φορά, για την τοπική αυτοδιοίκηση, σε επίπεδο περιφερειών, δήμων καθώς και κοινοτήτων. Το κομματικό διακύβευμα δεν είναι πολύ υψηλό, μιας και έχουν προηγηθεί οι εθνικές εκλογές του καλοκαιριού, με αποτέλεσμα οι συνδυασμοί να προτάσσουν ένα θεωρητικό πλαίσιο αγνού ενδιαφέροντος και μόνο για τον τόπο τους, ενδεχομένως και με φωνές διαφόρων αποχρώσεων εντός των τοιχίων τους. Αυτό κάλιστα αποδεικνύεται και από την κίνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος πέραν της ανοικτής στήριξής του σε 13 υποψηφίους περιφερειών και σε 3 υποψήφιους Δημάρχους, στις 3 μεγάλες πόλεις, δεν έχει στηρίξει ανοικτά άλλα ονόματα. Στην πραγματικότητα, έχει «τιμήσει» πολλούς παραπάνω με το χρίσμα του ανεπίσημα, αλλά δεν είναι της παρούσης. Προκαλεί (αρνητική) εντύπωση κάθε φορά στην κοινωνία, ο μεγάλος αριθμός των υποψηφίων που συμμετέχουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Εν δυνάμει Περιφερειάρχες, περιφερειακοί σύμβουλοι, Δήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι και κοινοτάρχες, ίσως ξεχνάω και κάποιο οφίκιο, όλο και κάτι θα μου ξεφεύγει από το λεφούσι υποψηφίων. Χιλιάδες άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που μπορεί ουδέποτε σχεδόν να είχαν σχέση με τα κοινά του τόπου, όντας απομονωμένοι στον μικρόκοσμο της ζωής τους, ξαφνικά εκστομίζουν βαρύγδουπες κουβέντες περί αλλαγής, συνέχειας, δημοκρατίας, ανασυγκρότησης, αγάπης για τον τόπο κτλ. Το δηλώνω άμεσα και συνάμα ωμά, ως επί τω πλείστων αυτοί οι άνθρωποι είναι πολιτικά κοινοί καιροσκόποι. Και είναι καιροσκόποι για πάρα πολλούς λόγους. Είτε διότι η χρηματική αποζημίωση, όποια και αν είναι αυτή, θα αποτελέσει βάλσαμο για το εισόδημά τους, είτε διότι θα ανοιχτούν « πόρτες» , είτε διότι πρόκειται περί ανθρώπων που αναζητούν / έχουν αυτοσκοπό την εξουσία. Ειδικά στους τελευταίους αξίζει μια ειδική μνεία. Οι τελευταίοι, όντας καιροσκόποι , είθισται να είναι και κομματικοί γυρολόγοι, εναλλασσόμενοι μεταξύ δεξιάς και αριστεράς ανάλογα κατά που φυσάει ο άνεμος, όντας ταυτοχρόνως και « μετεωρολόγοι». Αποσκοπούν στην εξουσία ώστε να ικανοποιήσουν την ματαιοδοξία τους και συνάμα να αποκτήσουν ένα status που να τους επιτρέπει να κουνάνε επιδεικτικά το δάκτυλο όπου τους βολεύει ή να αντιμετωπίζουν με περίσσεια υπεροψία τους συντοπίτες τους. Είναι ένας αυτοσκοπός το οφίκιο, και ως τέτοιο το αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι, αφού μόλις επιτευχθεί ο στόχος τους, είναι λες και πέφτουν σε χειμερία νάρκη και επανέρχονται στην επόμενη εκλογική διαδικασία. Και για να μην είμαι απόλυτος, όπως και σε κάθε άλλο μετερύζι, έτσι και στην αυτοδιοίκηση, υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά ενδιαφέρονται έμπρακτα για τα κοινά και τον τόπο, έχοντας ως κινητήριο μοχλό τους μονάχα το μέλλον του τόπου τους. Δεν παύουν όμως να είναι αυτοί οι άνθρωποι είτε ποσοτικά λίγοι είτε ακόμα και έρμαιο των πολιτικών συσχετισμών . Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Τα ακραία καιρικά φαινόμενα, σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, πλέον αποτελούν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση. Καύσωνες που οδηγούν σε πυρκαγιές και πρωτόγνωρες λειψυδρίες, καταιγίδες που μετουσιώνονται σε πλημμυρικά επεισόδια. Και είναι νομοτελειακό πως τόσο η συχνότητά εμφάνισης αυτών των φαινομένων, όσο και το εύρος τους, θα είναι συνεχώς αυξανόμενα, από την στιγμή που ο άνθρωπος συνεχίζει την καταδυνάστευση κάθε λογής φυσικού πλούτου. Ότι και κάνουν τα κράτη του 21ου αιώνα, ουδέποτε δεν θα είναι στην πραγματικότητα σε θέση να αντιμετωπίσουν την οργή της φύσης και τις άγριες διαθέσεις της.Και για να μην παρεξηγηθώ, όσο οι πολιτικές των κρατών περιτριγυρίζουν δράσεις επιπέδου αντιπυρετικών και όχι βαθιές και ριζοσπαστικές τομές, τα αποτελέσματα θα είναι πάντα ίδια. Δεν αρκούν πλέον οι αντιπυρικές ζώνες, ή τα αντιπλημμυρικά έργα. Και δεν χρειάζεται κάποιος να είναι ειδήμονας επί του πεδίου ή επιστήμονας ώστε να αντιληφθεί την ματαιότητα της ( μεμονωμένης) ανθρώπινης δράσης έναντι στην φύση. Και αυτή ακριβώς, κατά την γνώμη μου, αποτελεί την πηγή της λύσης. Σε πρώτο χρόνο, έχοντας γίνει αντιληπτό το εύρος των καταστροφών, πρέπει να υιοθετηθεί μια παγκόσμια κοινή και αμοιβαία πολιτική προστασίας του περιβάλλοντος, με αυστηρές δικλείδες τήρησης των συμφωνηθέντων. Μπορεί να ακούγεται από δύσκολο έως ουτοπικό να υπάρξει τέτοιος συντονισμός, αλλά δεδομένης της έκτασης αλλά και της φύσης του ζητήματος, δεν είναι εφικτό πχ η Ευρώπη να προωθεί την πράσινη ενέργεια ενώ την ίδια ώρα γίνονται γεωτρήσεις ή μολύνονται οι ωκεανοί και οι υδροφόροι ορίζοντες με εκατομμύρια τόνους απορριμμάτων. Συνεπώς, 1ο βήμα η διακρατική και παγκόσμια συνεννόηση.Το 2ο βήμα, πραγματεύεται ένα πιο βραχυπρόθεσμο ζήτημα και συνάμα πιο υλοποιήσιμο. Κεφάλαιο προστασία της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας. Από την στιγμή που θα γίνει διαπλανητικά αποδεκτό ότι τα ακραία καιρικά φαινόμενα και τα αποτελέσματά τους από πιθανά θα γίνουν νομοτελειακά, οι αρχές οφείλουν να δημιουργήσουν τους κατάλληλους θεσμούς και μηχανισμούς, οι οποίοι δύναται να ενεργοποιηθούν ανά πάσα ώρα και στιγμή. Μηχανισμοί προστασίας της ανθρώπινης ζωής, όπως απεγκλωβισμοί με κάθε αδύνατο και δυνατό μέσο, μηχανισμοί προάσπισης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, όπως οι αποζημιώσεις, η παροχή υλικοτεχνικού εξοπλισμού και ειδών πρώτης ανάγκης στους πληγέντες.Διότι δεν αποτελεί αιτιολογία, παρά μάλλον ακούγεται σαν βολική δικαιολογία, να καίγονται το καλοκαίρι άνθρωποι και τον χειμώνα να πνίγονται σε όλη την Μαγνησία και την Θεσσαλία. Και για αυτούς τους θανάτους, ως επί των πλείστων, φταίει όχι η απουσία του κρατικού μηχανισμού αλλά η ισχνή παρουσία του. Δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό πως στην Θεσσαλία άνθρωποι βρίσκονται πνιγμένοι, εγκλωβισμένοι, παρατημένοι μέσα σε ετοιμόρροπα (πλέον) σπίτια, δίχως να έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό, τρόφιμα, και μέσα επικοινωνίας. Δεν δύναται να γίνει αποδεκτό πως δεν υπάρχει υγειονομική πρόληψη για τέτοια ζητήματα, και οι πληγέντες πλέον αντιμετωπίζουν έξαρση γαστρεντερίτιδας και λοιπών πνευμονολογικών και δερματικών παθήσεων. Όλα αυτά, δεν είναι αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής. Είναι η προσωπική ευθύνη του ίδιου του πρωθυπουργού, του Κυριάκου Μητσοτάκη, που ελέω των συμφερόντων που υπηρετεί και ενδεχομένως της κοσμοθεωρίας του, άφησε εκατοντάδες πληγέντες έρμαιο των δικών του ατοπημάτων.Ακόμα και αυτή την στιγμή, υπάρχει το πλαίσιο δράσεων ώστε να τιθασευτεί η οργή της φύσης. Μια οργή που οφείλουμε να μην λησμονήσουμε που είναι αποτέλεσμα της αστικής αντίληψης γύρω από την χρησιμότητα του φυσικού περιβάλλοντος. Άλλωστε, υπαίτιοι δεν είμαστε εγώ και συ αγαπητέ αναγνώστη που χρησιμοποιούμε αυτοκίνητα diesel ή ανάβουμε αρκετά το καλοριφέρ τον χειμώνα. Υπαίτιοι είναι οι πολυεθνικές που κάμουν γεωτρήσεις διαλύοντας τον θαλάσσιο πλούτο, υπαίτιοι είναι οι βιομήχανοι που ρυπαίνουν θάλασσες ποτάμια και υδροφόρα ορίζοντα. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Ήταν η 25η του προηγούμενου Ιούνη βρήκε θριαμβεύτρια την Νέα Δημοκρατία, με το εντυπωσιακό, για τα δεδομένα της Μεταπολίτευσης, 41%. Μεγάλος ηττημένος της εν λόγω εκλογικής διαδικασίας, όπως έχει ήδη αναφερθεί σε προηγούμενο κείμενο, ήταν η αξιωματική αντιπολίτευση, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, και όχι η αριστερά. Και όχι απλά ηττήθηκε, άλλα η διαφορά κυμάνθηκε πέριξ του 23%, επίσης εντυπωσιακό. Έκτοτε, θα περίμενε κανείς, πως ο ΣΥΡΙΖΑ στα πλαίσια της κομματικής του ανασυγκρότησης, είτε θα βασιζόταν σε πιο φιλολαϊκές ρητορικές, επενδύοντας σε ένα άνοιγμα προς ποικίλους κοινωνικούς χώρους, είτε θα τηρούσε σιγή ιχθύος εν γένει μιας και όπως είπαμε βρίσκεται σε φάση ανασυγκρότησης. Έκτοτε μεσολάβησαν διάφορα ατοπήματα της κυβέρνησης, από τα επικοινωνιακά σφάλματα στην υπόθεση Μηταράκη, έως και την επιδρομή των Ναζί Χούλιγκαν και τις καταστροφικές / φονικές πυρκαγιές σε όλη την Ελλάδα. Όμως, επίσης μεσολάβησε μια απαράδεκτη και ανήθικη επικοινωνιακή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία πηγάζει ξεκάθαρα από την Κουμουνδούρου και αναπαράγεται όχι μόνο από ανθρώπους φιλικά προσκείμενους στην παράταξη αλλά και από στελέχη. « καλά να πάθετε, φάτε #41_τακατο» «φάτε την #41_τακατό» «δεν λυπάμαι #41_τακατό θέλατε» και ούτω καθεξής , υπονοώντας πως για κάθε συμφορά που βρίσκει τον ελληνικό λαό, ο τελευταίος στην πραγματικότητα είναι υπόλογος της ψήφου. Και θα ήταν μια λογική πολιτική επικοινωνιακή  τακτική, αν δεν προερχόταν από ένα ( θεωρητικά πάντα) αριστερό κόμμα. Διότι τότε, παύει να είναι απλά μια επικοινωνιακή τακτική αλλά μετατρέπεται σε ένα καιροσκοπικό και αντιαριστερό έκτρωμα.  Το hashtag #41_τακατό είναι ένα εμετικό επικοινωνιακό κατασκεύασμα του ΣΥΡΙΖΑ που απέχει παρασάγγας από τις ιδέες και τους πυλώνες των αριστερών και των σοσιαλιστικών ιδεών. Βλέπετε, η συγκολλητική ουσία της αριστεράς είναι η αλληλεγγύη, όχι η μετακύλιση των πολιτικών ευθυνών του ΣΥΡΙΖΑ προς το εκλογικό σώμα. Διότι η παράταξη της Κουμουνδούρου ευθύνεται που το λεφούσι της δεξιάς και της Νέας Δημοκρατίας καταγράφει ιστορικά ποσοστά σε κάθε λογής εκλογική διαδικασία. Δεν ευθύνεται το εκλογικό σώμα για την υποστελεχωμένη Πυροσβεστική υπηρεσία, για την ανυπαρξία της ΕΛ.ΑΣ σε καίρια ζητήματα ή για την εγκατάλειψη του δικτύου της ΔΕΔΔΗΕ. Φταίνε οι μνημονιακές επιταγές που υπέγραψαν και με θρησκευτική ευλάβεια υπηρέτησαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ αλλά και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Παράλληλα, την στιγμή που εξαϋλώνονται εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα δάσους, που χλωρίδα και πανίδα αντιμετωπίζουν θανάσιμα πλήγματα, άνθρωποι αποτεφρώνονται και περιουσίες γίνονται στάχτη εν μια νυκτί, είναι επιεικώς απεχθές κάποιοι άεργοι κηφήνες να κουνάνε το δάκτυλο σε όλους όσους έχουν πληγεί, έμμεσα και άμεσα. Για να μην περιττολογώ, όσοι αναπαράγουν τέτοια εμετικά hashtag, εκτός από το ότι στην πραγματικότητα δεν έχουν καμία σχέση με την κοσμοθεωρία της αριστεράς, είναι και υποκριτές. Διότι και οι δικές τους υπογραφές βαραίνουν κάθε καμένο στρέμμα γης, κάθε χαμένη ανθρώπινη και μη ζωή, κάθε ανεπανόρθωτη ζημιά. Και όσοι αυτό-προσδιοριζόμαστε ως αριστεροί, προτού σηκώσουμε εκ νέου τα λάβαρα της ανασυγκρότησης, οφείλουμε να απαλείψουμε από τους κόλπους μας όλα αυτά τα μη-αριστερά και αντιλαϊκά κατάλοιπα. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Πέρασαν κιόλας 5 ημέρες από την στυγερή δολοφονία του συνοπαδού μας, του Μιχάλη. Μια δολοφονία που άνετα θα μπορούσε να είχε βρει καθέναν από εμάς αντί του Μιχάλη, ΑΕΚτζή, Παναθηναϊκό , Ολυμπιακό και ούτω καθεξής. Μια δολοφονία που απέκτησε σχεδόν νομοτελειακό χαρακτήρα ελέω της ανικανότητας της ΕΛΑΣ. Και συνεχίζω να πιστεύω σε ανικανότητα και όχι σε δόλο, διότι τότε τα μονοπάτια οδηγούν σε πολύ πιο σκοτεινά κίνητρα που δεν είναι της παρούσης. Ο Μιχάλης ενταφιάστηκε, η οικογένειά του όμως θα συνεχίζει μεν να πονάει, θα συνεχίσει όμως να μάχεται για την μνήμη του ανθρώπου τους, έστω και δικαστικά, ώστε να τιμωρηθούν τα ναζιστικά ελληνικά και κροατικά σκουπίδια. Το ερώτημα όμως που τίθεται είναι το εξής : Τι πρέπει να κάνει από εδώ και πέρα η διοίκηση, η ομάδα και ο κόσμος της ΑΕΚ; Η διοίκηση, κατά την γνώμη μου, οφείλει θεσμικά , σε διεθνές επίπεδο, να αναδείξει την εγκληματική δράση των ΒΒΒ ανά την Ευρώπη, απαιτώντας με κάθε δυνατό και αδύνατο μέσο την παραδειγματική τιμωρία της Ντιναμό. Και οφείλει να το κάνει, διότι εδώ και πάρα πολλά χρόνια η διοίκηση της κροατικής ομάδας βάζει πλάτες ώστε αυτός ο νεοναζιστικός στρατός να συντηρείται, να εξελίσσεται, να μεγαλώνει, να εξοπλίζεται, να συμμετέχει εν τέλει σε δολοφονικά πεσίματα. Όλα αυτά όμως, πρέπει να γίνουν σε συνδυασμό με την προστασία ( ψυχολογική-οικονομική-νομική) της οικογένειας του Μιχάλη. Δεν μπορεί το δημοσιογραφικό λεφούσι του ΔΟΛ και κάθε λογής εγκάθετου μέσου να αμαυρώνει την μνήμη του Μιχάλη, αναπαράγοντας ψευδείς ειδήσεις περί οπαδικών ραντεβού ή οτιδήποτε. Το πως θα μετουσιώσει αυτά τα συναισθήματα σε δράση, είναι δουλεία της ΠΑΕ και του Μελισσανίδη. Η ομάδα. Η υπερηχητική ΑΕΚ του Αλμέιδα, δεν ήταν δυνατόν να μείνει ανεπηρέαστη. Ο Πελάδο, μέλη του αγωνιστικού τμήματος και του staff, βρέθηκαν στην κηδεία. Δεν απαιτεί κανείς ντε και καλά η ομάδα να αποκλείσει του Κροάτες. Αυτό που απαιτούμε είναι να δούμε στο βλέμμα των παικτών την σπίθα και την δίψα για « αίμα». Απαιτούμε να παίξουν 180 λεπτά στα κόκκινα και στο 200%. Απαιτούμε όσοι αγωνιστούν, να είναι μουτζαχεντίν. Μόνο έτσι η ομάδα θα τιμήσει την μνήμη του αδικοχαμένου συνοπαδού μας, είτε προκριθούμε είτε όχι. Και θα ήταν ονειρικό, σε γκολ εκτός έδρας, οι παίκτες να δείξουν φανέλες με το πρόσωπό του. Μέσα στο Μαξιμίρ, μέσα στην νεοναζιστική καρδιά τους να καρφωθεί η εικόνα του Μιχάλη. Ο κόσμος. Και ποιος δεν σκέφτηκε μέσα του τον ρεβανσισμό και την εκδίκηση σε όλους, δράστες και ηθικούς αυτουργούς, Κροάτες και Έλληνες. Και ποιος δεν θα ήθελε να αντιμετωπίσει τους δράστες ο ίδιος, πράττοντας τα δέοντα. Και ποιος δεν θα ήθελε να ξεσπάσει πάνω στην ΕΛΑΣ για την αντικανότητά της. Όλα είναι θεμιτά και λογικά, όμως ακόμα και τώρα προέχει η προστασία της ομάδας μας, όσο μπορεί βέβαια να έχει σημασία μια ομάδα συγκριτικά με την ανθρώπινη ζωή. Οφείλουμε, ως οπαδοί, να μην ανοίξουμε την πόρτα της αιματοχυσίας και των πεσιμάτων. Θα κάνουμε γιγαντιαία ζημιά στην ΑΕΚ μας. Είμαστε υποχρεωμένοι να φροντίσουμε να μην ξεχαστεί η μνήμη του Μιχάλη αλλά συνάμα στις 19 του μήνα να παραδώσουμε τις αμυγδαλές μας από το πάθος και την ένταση της φωνής μας. Οφείλουμε να είμαστε κυριολεκτικά ο 12ος παίκτης της ΑΕΚ, ωθώντας την σε πρόκριση. Και προπάντων, κατά την διάρκεια ολόκληρης της χρονιάς, να μην αφήσουμε την παρόρμηση να καταπατήσει την λογική. Στόχος είναι η προστασίας της ΑΕΚ και της ΟΠΑΠ Arena. Και δηλώνω αισιόδοξος πως για άλλη μια φορά, ο λαός της ΑΕΚ θα κάνει αυτό που πρέπει. ΟΣΓΕΑ. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Διαχρονικά το ζήτημα των δασικών πυρκαγιών απασχολεί την ατζέντα του τόπου κατά την καλοκαιρινή περίοδο. Μεγάλες εκτάσεις, περιουσίες , χλωρίδα, πανίδα, ενίοτε και ανθρώπινες ζωές θυσιάζονται στον βωμό της χειμερινής αδιαφορίας για ένα νομοτελειακό γεγονός όπως οι πυρκαγιές. Γιατί δεν χρειάζεται να διαθέτει κάποιος γνώσεις δασοπυρόσβεσης ή οτιδήποτε σχετικό για να αντιληφθεί πως με τις τρέχουσες συνθήκες, τις εγκληματικές αμέλειες των αρχών και τις βολικές δικαιολογίες περί κλιματικής αλλαγής και προστασίας της ανθρώπινης ζωής, μετέτρεψαν τον όλεθρο σε νομοτέλεια. Οι εγκληματικές αμέλειες έχουν να κάνουν με τις διαχρονικές ( και όχι μόνο) ευθύνες των αρχών του τόπου. Το πυροσβεστικό σώμα παραμένει υποστελεχωμένο για άλλη μια χρονιά, ενώ οι υλικοτεχνικές υποδομές του σώματος είναι επιεικώς για κλάματα. Και όχι μόνο είναι υποστελεχωμένο, αλλά συνάμα έχει να αντιμετωπίσει την κόπωση και την ψυχολογική φθορά που πηγάζει τόσο από την φύση του επαγγέλματός τους όσο και από την αδιαφορία των αρχών. Δεν είναι δυνατόν, η προστασία του περιβαλλοντικού πλούτου της χώρας να βασίζεται σε εξουθενωμένους ανθρώπους και σε εθελοντές. Ταυτοχρόνως, με την εγκληματική περιθωριοποίηση των δασαρχείων δια της μειωμένης χρηματοδότησης και του περιορισμού του ρόλου τους, που είχε να κάνει με την δημιουργία αντι-πυρικών ζωνών και αντι-πλυμμηρικών εργών, ουσιαστικά ο δασικός πλούτος αφήνεται στο έλεος της κλιματικής αλλαγής. Και μιας που αναφέρθηκε η κλιματική αλλαγή, είναι πολύ βολικό και εύκολο, οι έχοντες την ευθύνη της διαχείρισης της χώρας, να ρίχνουν την ευθύνη σε αυτό το φαινόμενο. Το οποίο, προφανώς και είναι υπαρκτό και δυσχεραίνει τις προσπάθειες πυρόσβεσης, αλλά η κλιματική αλλαγή δεν είναι αποτέλεσμα παρθενογένεσης. Η καταδυνάστευση του φυσικού πλούτου στο όνομα κάθε λογής κέρδους, η μόλυνση του περιβάλλοντος, η καταπάτηση αιγιαλών και ούτω καθεξής, σε μακροχρόνια περίοδο, από την αστική τάξη, δημιούργησε ένα κοκτέιλ υπερθέρμανσης του πλανήτη και αλλοίωσης των όρων διαβίωσης, με αποτέλεσμα τούτη την στιγμή να διανύουμε τον πιο θερμό μήνα εδώ και εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες έτη. Μια καταδυνάστευση που πήρε σάρκα και οστά με τα ευχολόγια των αστικών κυβερνήσεων, οι οποίες τώρα υποκριτικά αποτάσσονται τις συνέπειές της. Κατά αυτό τον τρόπο, οι εύκρατες ζώνες , κατά τους παραθεριστικούς μήνες, θα καίγονται συθέμελα, είτε επενδύουν οι αρχές στην δασοπυρόσβεση είτε όχι. Κεφάλαιο « προστασία της ανθρώπινης ζωής». Βεβαίως και κανείς έλλογος δεν οραματίζεται ούτε νεκρούς ή προτιμά έναν νεκρό άνθρωπο συγκριτικά με ένα καμένο στρέμμα ή περιουσία εν γένει. Όμως, έχει σημασία να γίνει αντιληπτή η ερμηνεία αυτής της τακτικής, τους λόγους πίσω από την υιοθέτησή της και τα αποτελέσματά της. Η κυβέρνηση της ΝΔ, έχοντας μελετήσει την τραγική διαχείριση του ΣΥΡΙΖΑ γύρω από την  θανατηφόρα πυρκαγιά στο Μάτι το 2018, αντιλήφθηκε πως πολιτικό κόστος μπορεί να δημιουργήσει μονάχα η χαμένη ζωή από πυρκαγιά αλλά όχι για παράδειγμα η ολοσχερώς καμένη Βόρεια Εύβοια. Κάτι που ισχύει σε κάθε φυσική καταστροφή. Και δια του μηχανισμού 112 και των ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων, οικισμοί εκκενώνονται, και ελέω λειψανδρίας , παραδίδονται στο έλεος της φλόγας. Δίχως να συμμερίζονται τον πόνο της χαμένης περιουσίας, των αναμνήσεων και των εικόνων που πλέον εισέρχονται στο φάσμα της μνήμης και μετέπειτα της φαντασίας. Σε ένα τόσο πολυπαραγοντικό ζήτημα, οποιαδήποτε μονόπλευρη λύση είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε αδιέξοδο. Είναι αναγκαίο να συγχρονιστεί ο μηχανισμός των δασαρχείων, μια πλήρως εξοπλισμένη σε  υλικό και ανθρώπινο δυναμικό πυροσβεστική υπηρεσία και πολιτική υιοθέτησης περιβαλλοντικών μέτρων. Μονάχα έτσι, σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα , θα αποφευχθεί η ερημοποίηση της χώρας και εν γένει του πλανήτη. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Όταν προ μερικών ετών η πρώτη κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη θεσμοθέτησε την ΕΒΕ ( Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής), η αιχμή του δόρατος της επικοινωνιακής πολιτικής της ήσαν ότι με αυτή θα διασφαλιστεί πως οι επιτυχόντες διαθέτουν το minimum γνώσεων που θεωρούνται ζωτικής σημασίας για μια «αξιοπρεπή» φοιτητική και μετέπειτα επιστημονική καριέρα. θα προασπιζόταν η αριστεία και η σκληρή δουλειά, ενώ συνάμα οι απαιτήσεις της ΕΒΕ κάθε σχολής θα συνέπιπταν μ τις ανάγκες και τα θέλω των μηχανισμών της αγοράς, ώστε ταυτοχρόνως να γινόταν πράξη και η περιβόητη διασύνδεση αγοράς εργασίας και Ανώτατης Εκπαίδευσης. Η πραγματικότητα είναι όμως πολύ πιο ζοφερή και σίγουρα υποταγμένη στο νεοφιλελεύθερο δόγμα. Η ΕΒΕ δεν ήταν παρά ένα ακόμη όπλο των κυβερνητικών αρχών στην προσπάθειά τους να υποβαθμίσουν περαιτέρω την δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση. Και αυτό μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτό από τις συνέπειες της ΕΒΕ. Από τον πρώτο χρόνο εφαρμογής της, δεκάδες χιλιάδες μαθητές έμειναν εκτός πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, δημιουργώντας ουσιαστικά μια τεράστια δεξαμενή εν δυνάμει πελατών για τα ιδιωτικά κολλέγια, ΙΕΚ και ούτω καθεξής. Παράλληλα, με την εξίσωση των πτυχίων δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, και ελέω των υπαρκτών παθογενειών του πρώτου ( πολυετή φροντιστήρια που συνεπάγονται με έξοδα, ψυχολογική και σωματική καταπόνηση των υποψηφίων κτλ), αυτή η δεξαμενή διευρύνεται συνεχώς. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, εισήλθε στην πολιτική ατζέντα της δεύτερης κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη η αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος. Και επειδή το εν λόγω άρθρο έχει πολλές διατάξεις, ας δούμε το ζουμί του, όπερ σημαίνει την παράγραφο 5 : « H ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση. Tα ιδρύματα αυτά τελούν υπό την εποπτεία του Kράτους, έχουν δικαίωμα να ενισχύονται οικονομικά από αυτό και λειτουργούν σύμφωνα με τους νόμους που αφορούν τους οργανισμούς τους. Συγχώνευση ή κατάτμηση ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων μπορεί να γίνει και κατά παρέκκλιση από κάθε αντίθετη διάταξη, όπως νόμος ορίζει.Eιδικός νόμος ορίζει όσα αφορούν τους φοιτητικούς συλλόγους και τη συμμετοχή των σπουδαστών σ’ αυτούς.» Αυτή η παράγραφος στην πραγματικότητα απεικονίζει τις πραγματικές «ορέξεις» της ΕΒΕ και της εν γένει πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας γύρω από τα Πανεπιστημιακά ζητήματα. Πρώτα υποβάθμιση των ΑΕΙ μέσω εξευτελιστικών κρατικών επιχορηγήσεων, μετέπειτα συνεχή προπαγάνδα περί ανομίας και «μπαχαλάκηδων» που δεν σέβονται την κρατική περιουσία, ύστερα ΕΒΕ- δημιουργία δεξαμενής εν δυνάμει πελατών και εξίσωση πτυχίων και εν κατακλείδι η αναθεώρηση του άρθρου 16 ώστε να μπουν στο παιχνίδι της τριτοβάθμιας και ιδιώτες. Διότι τα κίνητρα ήσαν πάντα ταξικά. Η τριβή με τα δημόσια ΑΕΙ , πέραν της κατάρτισης του μελλοντικού εργατικού δυναμικού και της στελέχωσης της αγοράς, παρέχουν και κάτι αναγκαίο και συνάμα γοητευτικό. Οι φοιτητές έρχονται σε επαφή με πολιτικό-κοινωνικές ζυμώσεις, συνδιαλέγονται με ανθρώπους με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά , που ενδεχομένως δεν θα συναντούσαν ποτέ. Αναπτύσσουν πολιτική σκέψη, ταξική συνείδηση, γίνονται εν ολίγοις κοινωνικά όντα, έτοιμα να μοχθήσουν και να αγωνιστούν από κάθε μετερίζι. Γίνονται δυναμικοί επιστήμονες, με σκοπό να προασπίσουν τις ανάγκες του πλησίον. Μα προπάντων, γίνονται χειραφετημένοι και απογαλακτισμένοι άνθρωποι. Πάντοτε αποτελούσε αγκάθι για τους αστούς η δυνατότητα των χαμηλότερων στρωμάτων να μορφώνονται και να καταρτίζονται δίχως να υπάρχει άμεση ανταλλακτική ( εν προκειμένω χρηματική) υποχρέωση. Πάντα στον νου της μετέφραζαν το δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης ως ένα μέτωπο το οποίο υπό τις κατάλληλες προϋποθέσεις δύναται να τους αποδώσει τεράστια κέρδη. Και φρόντισε για αυτούς, ο ικανότατος εξυπηρετητής των συμφερόντων τους, ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και σε αυτή την προσπάθεια η ΕΒΕ έβαζε και βάζει το δικό της λιθαράκι. Στο χέρι μας είναι να μην δεχτούμε την μετατροπή της μορφωτικής και εκπαιδευτική μας πυξίδας σε ένα καιροσκοπικό ίδρυμα, έρμαιο των μεγαλοσυμφερόντων και του νεοφιλελευθερισμού. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Μια εκ των πολλών πηγαίων διαφορών της Αριστεράς με τα υπόλοιπα στοιχεία του πολιτικό-ιδεολογικού τόξου, είναι πως τα εκλογικά αποτελέσματα ουδέποτε μπορούν να αποτελέσουν μια πραγματική απεικόνιση της υιοθέτησης των πεποιθήσεων της στα κοινωνικά στρώματα. Συνεπώς, δεν έχει ουσία να αποδοθούν ευθύνες στην αριστερά γύρω από τα αποτελέσματα των εκλογών. Αυτό για το οποίο μπορούν να αποδοθούν ευθύνες σε ολόκληρο το κίνημα είναι πως δεν έκανε ότι περνάει από το χέρι του ώστε να αποφευχθεί η συντηρητικοποίηση της κοινωνίας ,που μεταφράζεται από στήριξη σε δεξιά ψηφοδέλτια έως και αποδυναμωμένα εργατικά συνδικάτα ή σε ανοχή σε ακροδεξιές, ρατσιστικές, νεοναζιστικές και φασιστικές ατζέντες. Η ήττα , άλλωστε, σε μια εκλογική διαδικασία, στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από την κορυφή του παγόβουνου. Ακολουθούν μερικά λάθη , που κατά την γνώμη μου, οδήγησαν στην, ας μην το κρύβουμε πλέον, ιδεολογική ηγεμονία της δεξιάς. Η αριστερά εδώ και 30 χρόνια έχει αποτύχει στο να αναδείξει την απελευθερωτική δύναμη των αριστερών και των σοσιαλιστικών ιδεολογιών, απέναντι στην ψευδεπίγραφη  ελευθερία του νεοφιλελευθερισμού και λοιπών συντηρητικών δογμάτων. Με δική μας ευθύνη, η χειραφέτηση και η οικονομική ανεξαρτησία βαφτίστηκαν αξιώματα των δεξιών κατευθυντήριων γραμμών, με αποτέλεσμα έννοιες όπως κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας ή κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής να τρομάζουν το ακροατήριο. Ελέω των συνεχιζόμενων και ποικιλόμορφων κρίσεων ( οικονομική, ενεργειακή, υγειονομική, χρηματιστηριακή, πληθωριστική κτλ), έπαψαν να βρίσκονται στην 1η γραμμή προτάγματα που αφορούσαν την ιδεολογία, την κοινωνία ή τον πολιτισμό. Τουναντίον, ήσαν λες και η αριστερά είχε υποκλιθεί πλήρως, ή απολογούνταν συνεχώς για να το θέσουμε πιο σωστά, στις δυνάμεις του παραγωγισμού και του οικονομισμού, δυνάμεις που αποτελούν κατευθυντήριες γραμμές της δεξιάς. Ως αριστεροί, ο καθένας από το δικό του εργασιακό, κοινωνικό και πολιτικό μετερίζι, αποτύχαμε στο να γεφυρώσουμε μεγέθη όπως το ατομικό με το συλλογικό, την οικονομία με την πολιτική και τον πολιτισμό ή το τοπικό με το περιφερειακό. «Στρουθοκαμηλίσαμε», αναλώνοντας πολύτιμη φαιά ουσία σε διαφορές , που ναι μεν δεν ήταν επουσιώδεις αλλά δεν θα έπρεπε να αποτελούν σε καμία περίπτωση ειδοποιό διαφορά. Η διαχείριση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, παρέλαβαν μια κοινωνία με έντονα ριζοσπαστικά στοιχεία, αλλά με « σαφώς ασαφή» πολιτική κατεύθυνση. Κατά συνέπεια, οι αντιλαϊκές πολιτικές, η ευθυγράμμιση του κόμματος  με τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς και προπάντων ιδεολογικές προδοσίες τύπου συγκυβέρνηση με την ακροδεξιά, μνημονιακές στροφές ή εναγκαλισμός με ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δημιούργησαν μια εσφαλμένη αντίληψη της Αριστεράς, σε τέτοιο βαθμό που οι πολιτικοί διαχωρισμοί μεταξύ δεξιάς και Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ να είναι ισχνοί, κάτι που φυσικά δημιούργησε ένα αρνητικό δεδικασμένο για ολόκληρο το αριστερό φάσμα ιδεών. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, τα ιδεώδη και οι πυλώνες της Αριστεράς βρίσκονται σε καθεστώς κρίσης και αποσταθεροποίησης. Βεβαίως οι μεγαλοαστοί και οι μηχανισμοί της Δεξιάς, με τις μαφιόζικες τακτικές τους οδήγησαν στην ιδεολογική ηγεμονία της δεξιάς τούτη την στιγμή, αλλά δεν είναι καιρός ούτε για να αφοπλιστούν οι συνειδήσεις μας και κυρίως ούτε να πάψουμε να παλεύουμε. Οφείλουμε, όμως, συνολικά ως κίνημα, να κοιτάξουμε διεξοδικά τα ατοπήματά μας και προβούμε στην ανασύνταξη της Αριστεράς. Μιας Αριστεράς που θα προβάλλει τον άνθρωπο ως νούμερο 1 προτεραιότητα, μέσα στην ιδανική πραγματικότητα που οραματίζεται. Μιας Αριστεράς που και πάλι θα αποκτήσει την ταυτότητά που της αξίζει, όντας στους δρόμους και στις γειτονιές και όχι απλώς σε βουλευτικά έδρανα. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.

Πάντα σε ένα έγκλημα υπάρχουν τα θύματα, οι δράστες και πάνω απ’ όλα οι φυσικοί αυτουργοί, αυτοί δηλαδή που με τις υπόγειες δράσεις συμβάλλουν στην δημιουργία ενός νομοτελειακού χαρακτήρα στο έγκλημα. Το έγκλημα δεν είναι άλλο από το ναυάγιο ανοικτά της Πύλου, με τους 78 νεκρούς και τους εκατοντάδες αγνοούμενους. Οι δράστες είναι οι « δουλέμποροι» και το Ελληνικό λιμενικό σώμα, όπου οι μεν πρώτοι τους οδήγησαν στον θάνατο αντιμετωπίζοντάς τους ως πορτοφόλια, το δε ελληνικό λιμενικό οδήγησε για τα καλά αυτούς τους ανθρώπους στον πυθμένα του Αιγαίου, πνίγοντας κάθε έννοια αλληλεγγύης και σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα.Πάντα όμως, σε κάθε υπόθεση, ο φυσικός αυτουργός φέρει την μεγαλύτερη ευθύνη. Και ο φυσικός αυτουργός εν προκειμένω δεν είναι άλλος από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτός ο κατά τα λεγόμενα τόσο δημοκρατικός και προοδευτικός θεσμός που έχει ελευθερώσει τους μηχανισμούς των αγορών και της αγοράς της εργασίας, ώστε εντός ΕΕ να γίνεται πανεύκολη η μετανάστευση. Αυτός ο αλληλέγγυος φορέας που το 2016, μόλις είχε καταλαγιάσει η προσφυγική κρίση, που ως εκ του θαύματος ξεκίνησε από παρεμβάσεις της Δύσης στην Ανατολή, διεύρυνε τις αρμοδιότητες του Frontex, κάνοντας αυτόν (τυπικά) επιτηρητή των θαλάσσιων συνόρων πέριξ της Ελλάδας και όχι μόνο. Ο οποίος επιτηρητής, στην πραγματικότητα είχε ως αρμοδιότητές του την συνεργασία με τις τοπικές αρχές για την διενέργεια των περιβόητων pushbacks, που οδηγούν σε ψυχές στον πάτο του Αιγαίου.Αλλά η εγκληματική πολιτική της ΕΕ, διότι περί τέτοιας πρόκειται, στην πραγματικότητα πηγάζει από μια φασίζουσα νοοτροπία που τη διέπει γύρω από την μη ανοχή στην διαφορετικότητα. Βλέπετε, ο κορμός των οικονομικών συναλλαγών μεταξύ ΕΕ-Ελλάδας-Τουρκίας, όσον αφορά τις μεταναστευτικές/προσφυγικές ροές, δεν είναι η διασφάλιση όσων δικαιωμάτων (των μεταναστών) απορρέουν από τις διεθνείς συμβάσεις. Ήταν, και είναι,  στην πραγματικότητα να διασφαλιστεί πως αυτός ο όλεθρος δεν θα ακουμπήσει τα μεγάλα κράτη-μέλη της ΕΕ. Είναι αναμφισβήτητο πως δεδομένων των βεληνεκών τους, οι μεγάλες δυνάμεις απορρόφησαν πολύ μικρό ποσοστό του μεταναστευτικού κύματος, στο οποίο μάλιστα συγκαταλέγονταν άνθρωποι που οι τοπικές αρχές τους επέλεξαν επί τούτου, σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς και της οικονομίας.Οι εγκληματικές ευθύνες όμως βαραίνουν και τους ελληνικούς θεσμούς και δη τις κυβερνήσεις. Η κυβέρνηση των hot-spots από την μία, που καταπατούσε κάθε έννοια αξιοπρέπειας, σεβασμού και ελπίδας, η δολοφονική κυβέρνηση των pushbacks και των ναυαγίων από την άλλη. Όπως προαναφέρθηκε, σε αγαστή συνεργασία με τον Frontex, οι ελληνικές δυνάμεις «αλιεύουν» την τοποθεσία των «δουλεμπορικών». Η συνέχεια βασίζεται σε 2 σενάρια, είτε οι ελληνικές αρχές κάνουν pushback αφήνοντας καταμεσής του πελάγους ανθρώπους και οικογένειες στην τύχη τους, είτε, όντας σε εντεταλμένη υπηρεσία, τους πνίγουν. Και όποιο σενάριο από τα δύο να γίνει πράξη, αυτό καταδεικνύει την ευθύνη της Δύσης και των ελληνικών αρχών για τις χαμένες ψυχές. Κανείς δεν θα καταδικαστεί, αλλά ΕΕ-Ελλάδα-Frontex-Τουρκία και όλοι οι εμπλεκόμενοι δυτικοί φορείς, είναι εγκληματίες και υπόλογοι στην ανθρωπότητα. Κώστας ΡουκανάςΠτυχιούχος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πα.Πει.