Το μαύρο κουτί της Αριστεράς.

Μια εκ των πολλών πηγαίων διαφορών της Αριστεράς με τα υπόλοιπα στοιχεία του πολιτικό-ιδεολογικού τόξου, είναι πως τα εκλογικά αποτελέσματα ουδέποτε μπορούν να αποτελέσουν μια πραγματική απεικόνιση της υιοθέτησης των πεποιθήσεων της στα κοινωνικά στρώματα. Συνεπώς, δεν έχει ουσία να αποδοθούν ευθύνες στην αριστερά γύρω από τα αποτελέσματα των εκλογών. Αυτό για το οποίο μπορούν να αποδοθούν ευθύνες σε ολόκληρο το κίνημα είναι πως δεν έκανε ότι περνάει από το χέρι του ώστε να αποφευχθεί η συντηρητικοποίηση της κοινωνίας ,που μεταφράζεται από στήριξη σε δεξιά ψηφοδέλτια έως και αποδυναμωμένα εργατικά συνδικάτα ή σε ανοχή σε ακροδεξιές, ρατσιστικές, νεοναζιστικές και φασιστικές ατζέντες. Η ήττα , άλλωστε, σε μια εκλογική διαδικασία, στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από την κορυφή του παγόβουνου. Ακολουθούν μερικά λάθη , που κατά την γνώμη μου, οδήγησαν στην, ας μην το κρύβουμε πλέον, ιδεολογική ηγεμονία της δεξιάς.

1. Η αριστερά εδώ και 30 χρόνια έχει αποτύχει στο να αναδείξει την απελευθερωτική δύναμη των αριστερών και των σοσιαλιστικών ιδεολογιών, απέναντι στην ψευδεπίγραφη  ελευθερία του νεοφιλελευθερισμού και λοιπών συντηρητικών δογμάτων. Με δική μας ευθύνη, η χειραφέτηση και η οικονομική ανεξαρτησία βαφτίστηκαν αξιώματα των δεξιών κατευθυντήριων γραμμών, με αποτέλεσμα έννοιες όπως κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας ή κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής να τρομάζουν το ακροατήριο.
2. Ελέω των συνεχιζόμενων και ποικιλόμορφων κρίσεων ( οικονομική, ενεργειακή, υγειονομική, χρηματιστηριακή, πληθωριστική κτλ), έπαψαν να βρίσκονται στην 1^η γραμμή προτάγματα που αφορούσαν την ιδεολογία, την κοινωνία ή τον πολιτισμό. Τουναντίον, ήσαν λες και η αριστερά είχε υποκλιθεί πλήρως, ή απολογούνταν συνεχώς για να το θέσουμε πιο σωστά, στις δυνάμεις του παραγωγισμού και του οικονομισμού, δυνάμεις που αποτελούν κατευθυντήριες γραμμές της δεξιάς.
3. Ως αριστεροί, ο καθένας από το δικό του εργασιακό, κοινωνικό και πολιτικό μετερίζι, αποτύχαμε στο να γεφυρώσουμε μεγέθη όπως το ατομικό με το συλλογικό, την οικονομία με την πολιτική και τον πολιτισμό ή το τοπικό με το περιφερειακό. «Στρουθοκαμηλίσαμε», αναλώνοντας πολύτιμη φαιά ουσία σε διαφορές , που ναι μεν δεν ήταν επουσιώδεις αλλά δεν θα έπρεπε να αποτελούν σε καμία περίπτωση ειδοποιό διαφορά.
4. Η διαχείριση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, παρέλαβαν μια κοινωνία με έντονα ριζοσπαστικά στοιχεία, αλλά με « σαφώς ασαφή» πολιτική κατεύθυνση. Κατά συνέπεια, οι αντιλαϊκές πολιτικές, η ευθυγράμμιση του κόμματος  με τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς και προπάντων ιδεολογικές προδοσίες τύπου συγκυβέρνηση με την ακροδεξιά, μνημονιακές στροφές ή εναγκαλισμός με ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δημιούργησαν μια εσφαλμένη αντίληψη της Αριστεράς, σε τέτοιο βαθμό που οι πολιτικοί διαχωρισμοί μεταξύ δεξιάς και Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ να είναι ισχνοί, κάτι που φυσικά δημιούργησε ένα αρνητικό δεδικασμένο για ολόκληρο το αριστερό φάσμα ιδεών.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, τα ιδεώδη και οι πυλώνες της Αριστεράς βρίσκονται σε καθεστώς κρίσης και αποσταθεροποίησης. Βεβαίως οι μεγαλοαστοί και οι μηχανισμοί της Δεξιάς, με τις μαφιόζικες τακτικές τους οδήγησαν στην ιδεολογική ηγεμονία της δεξιάς τούτη την στιγμή, αλλά δεν είναι καιρός ούτε για να αφοπλιστούν οι συνειδήσεις μας και κυρίως ούτε να πάψουμε να παλεύουμε. Οφείλουμε, όμως, συνολικά ως κίνημα, να κοιτάξουμε διεξοδικά τα ατοπήματά μας και προβούμε στην ανασύνταξη της Αριστεράς. Μιας Αριστεράς που θα προβάλλει τον άνθρωπο ως νούμερο 1 προτεραιότητα, μέσα στην ιδανική πραγματικότητα που οραματίζεται. Μιας Αριστεράς που και πάλι θα αποκτήσει την ταυτότητά που της αξίζει, όντας στους δρόμους και στις γειτονιές και όχι απλώς σε βουλευτικά έδρανα.