Πολιτική και Κλιματική αλλαγή

Τα ακραία καιρικά φαινόμενα, σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, πλέον αποτελούν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση. Καύσωνες που οδηγούν σε πυρκαγιές και πρωτόγνωρες λειψυδρίες, καταιγίδες που μετουσιώνονται σε πλημμυρικά επεισόδια. Και είναι νομοτελειακό πως τόσο η συχνότητά εμφάνισης αυτών των φαινομένων, όσο και το εύρος τους, θα είναι συνεχώς αυξανόμενα, από την στιγμή που ο άνθρωπος συνεχίζει την καταδυνάστευση κάθε λογής φυσικού πλούτου. Ότι και κάνουν τα κράτη του 21ου αιώνα, ουδέποτε δεν θα είναι στην πραγματικότητα σε θέση να αντιμετωπίσουν την οργή της φύσης και τις άγριες διαθέσεις της.
Και για να μην παρεξηγηθώ, όσο οι πολιτικές των κρατών περιτριγυρίζουν δράσεις επιπέδου αντιπυρετικών και όχι βαθιές και ριζοσπαστικές τομές, τα αποτελέσματα θα είναι πάντα ίδια. Δεν αρκούν πλέον οι αντιπυρικές ζώνες, ή τα αντιπλημμυρικά έργα. Και δεν χρειάζεται κάποιος να είναι ειδήμονας επί του πεδίου ή επιστήμονας ώστε να αντιληφθεί την ματαιότητα της ( μεμονωμένης) ανθρώπινης δράσης έναντι στην φύση. Και αυτή ακριβώς, κατά την γνώμη μου, αποτελεί την πηγή της λύσης. Σε πρώτο χρόνο, έχοντας γίνει αντιληπτό το εύρος των καταστροφών, πρέπει να υιοθετηθεί μια παγκόσμια κοινή και αμοιβαία πολιτική προστασίας του περιβάλλοντος, με αυστηρές δικλείδες τήρησης των συμφωνηθέντων. Μπορεί να ακούγεται από δύσκολο έως ουτοπικό να υπάρξει τέτοιος συντονισμός, αλλά δεδομένης της έκτασης αλλά και της φύσης του ζητήματος, δεν είναι εφικτό πχ η Ευρώπη να προωθεί την πράσινη ενέργεια ενώ την ίδια ώρα γίνονται γεωτρήσεις ή μολύνονται οι ωκεανοί και οι υδροφόροι ορίζοντες με εκατομμύρια τόνους απορριμμάτων. Συνεπώς, 1ο βήμα η διακρατική και παγκόσμια συνεννόηση.
Το 2ο βήμα, πραγματεύεται ένα πιο βραχυπρόθεσμο ζήτημα και συνάμα πιο υλοποιήσιμο. Κεφάλαιο προστασία της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας. Από την στιγμή που θα γίνει διαπλανητικά αποδεκτό ότι τα ακραία καιρικά φαινόμενα και τα αποτελέσματά τους από πιθανά θα γίνουν νομοτελειακά, οι αρχές οφείλουν να δημιουργήσουν τους κατάλληλους θεσμούς και μηχανισμούς, οι οποίοι δύναται να ενεργοποιηθούν ανά πάσα ώρα και στιγμή. Μηχανισμοί προστασίας της ανθρώπινης ζωής, όπως απεγκλωβισμοί με κάθε αδύνατο και δυνατό μέσο, μηχανισμοί προάσπισης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, όπως οι αποζημιώσεις, η παροχή υλικοτεχνικού εξοπλισμού και ειδών πρώτης ανάγκης στους πληγέντες.
Διότι δεν αποτελεί αιτιολογία, παρά μάλλον ακούγεται σαν βολική δικαιολογία, να καίγονται το καλοκαίρι άνθρωποι και τον χειμώνα να πνίγονται σε όλη την Μαγνησία και την Θεσσαλία. Και για αυτούς τους θανάτους, ως επί των πλείστων, φταίει όχι η απουσία του κρατικού μηχανισμού αλλά η ισχνή παρουσία του. Δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό πως στην Θεσσαλία άνθρωποι βρίσκονται πνιγμένοι, εγκλωβισμένοι, παρατημένοι μέσα σε ετοιμόρροπα (πλέον) σπίτια, δίχως να έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό, τρόφιμα, και μέσα επικοινωνίας. Δεν δύναται να γίνει αποδεκτό πως δεν υπάρχει υγειονομική πρόληψη για τέτοια ζητήματα, και οι πληγέντες πλέον αντιμετωπίζουν έξαρση γαστρεντερίτιδας και λοιπών πνευμονολογικών και δερματικών παθήσεων. Όλα αυτά, δεν είναι αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής. Είναι η προσωπική ευθύνη του ίδιου του πρωθυπουργού, του Κυριάκου Μητσοτάκη, που ελέω των συμφερόντων που υπηρετεί και ενδεχομένως της κοσμοθεωρίας του, άφησε εκατοντάδες πληγέντες έρμαιο των δικών του ατοπημάτων.
Ακόμα και αυτή την στιγμή, υπάρχει το πλαίσιο δράσεων ώστε να τιθασευτεί η οργή της φύσης. Μια οργή που οφείλουμε να μην λησμονήσουμε που είναι αποτέλεσμα της αστικής αντίληψης γύρω από την χρησιμότητα του φυσικού περιβάλλοντος. Άλλωστε, υπαίτιοι δεν είμαστε εγώ και συ αγαπητέ αναγνώστη που χρησιμοποιούμε αυτοκίνητα diesel ή ανάβουμε αρκετά το καλοριφέρ τον χειμώνα. Υπαίτιοι είναι οι πολυεθνικές που κάμουν γεωτρήσεις διαλύοντας τον θαλάσσιο πλούτο, υπαίτιοι είναι οι βιομήχανοι που ρυπαίνουν θάλασσες ποτάμια και υδροφόρα ορίζοντα.