Οι ρίζες των πυρκαγιών.

Διαχρονικά το ζήτημα των δασικών πυρκαγιών απασχολεί την ατζέντα του τόπου κατά την καλοκαιρινή περίοδο. Μεγάλες εκτάσεις, περιουσίες , χλωρίδα, πανίδα, ενίοτε και ανθρώπινες ζωές θυσιάζονται στον βωμό της χειμερινής αδιαφορίας για ένα νομοτελειακό γεγονός όπως οι πυρκαγιές. Γιατί δεν χρειάζεται να διαθέτει κάποιος γνώσεις δασοπυρόσβεσης ή οτιδήποτε σχετικό για να αντιληφθεί πως με τις τρέχουσες συνθήκες, τις εγκληματικές αμέλειες των αρχών και τις βολικές δικαιολογίες περί κλιματικής αλλαγής και προστασίας της ανθρώπινης ζωής, μετέτρεψαν τον όλεθρο σε νομοτέλεια.

Οι εγκληματικές αμέλειες έχουν να κάνουν με τις διαχρονικές ( και όχι μόνο) ευθύνες των αρχών του τόπου. Το πυροσβεστικό σώμα παραμένει υποστελεχωμένο για άλλη μια χρονιά, ενώ οι υλικοτεχνικές υποδομές του σώματος είναι επιεικώς για κλάματα. Και όχι μόνο είναι υποστελεχωμένο, αλλά συνάμα έχει να αντιμετωπίσει την κόπωση και την ψυχολογική φθορά που πηγάζει τόσο από την φύση του επαγγέλματός τους όσο και από την αδιαφορία των αρχών. Δεν είναι δυνατόν, η προστασία του περιβαλλοντικού πλούτου της χώρας να βασίζεται σε εξουθενωμένους ανθρώπους και σε εθελοντές. Ταυτοχρόνως, με την εγκληματική περιθωριοποίηση των δασαρχείων δια της μειωμένης χρηματοδότησης και του περιορισμού του ρόλου τους, που είχε να κάνει με την δημιουργία αντι-πυρικών ζωνών και αντι-πλυμμηρικών εργών, ουσιαστικά ο δασικός πλούτος αφήνεται στο έλεος της κλιματικής αλλαγής.

Και μιας που αναφέρθηκε η κλιματική αλλαγή, είναι πολύ βολικό και εύκολο, οι έχοντες την ευθύνη της διαχείρισης της χώρας, να ρίχνουν την ευθύνη σε αυτό το φαινόμενο. Το οποίο, προφανώς και είναι υπαρκτό και δυσχεραίνει τις προσπάθειες πυρόσβεσης, αλλά η κλιματική αλλαγή δεν είναι αποτέλεσμα παρθενογένεσης. Η καταδυνάστευση του φυσικού πλούτου στο όνομα κάθε λογής κέρδους, η μόλυνση του περιβάλλοντος, η καταπάτηση αιγιαλών και ούτω καθεξής, σε μακροχρόνια περίοδο, από την αστική τάξη, δημιούργησε ένα κοκτέιλ υπερθέρμανσης του πλανήτη και αλλοίωσης των όρων διαβίωσης, με αποτέλεσμα τούτη την στιγμή να διανύουμε τον πιο θερμό μήνα εδώ και εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες έτη. Μια καταδυνάστευση που πήρε σάρκα και οστά με τα ευχολόγια των αστικών κυβερνήσεων, οι οποίες τώρα υποκριτικά αποτάσσονται τις συνέπειές της. Κατά αυτό τον τρόπο, οι εύκρατες ζώνες , κατά τους παραθεριστικούς μήνες, θα καίγονται συθέμελα, είτε επενδύουν οι αρχές στην δασοπυρόσβεση είτε όχι.

Κεφάλαιο « προστασία της ανθρώπινης ζωής». Βεβαίως και κανείς έλλογος δεν οραματίζεται ούτε νεκρούς ή προτιμά έναν νεκρό άνθρωπο συγκριτικά με ένα καμένο στρέμμα ή περιουσία εν γένει. Όμως, έχει σημασία να γίνει αντιληπτή η ερμηνεία αυτής της τακτικής, τους λόγους πίσω από την υιοθέτησή της και τα αποτελέσματά της. Η κυβέρνηση της ΝΔ, έχοντας μελετήσει την τραγική διαχείριση του ΣΥΡΙΖΑ γύρω από την  θανατηφόρα πυρκαγιά στο Μάτι το 2018, αντιλήφθηκε πως πολιτικό κόστος μπορεί να δημιουργήσει μονάχα η χαμένη ζωή από πυρκαγιά αλλά όχι για παράδειγμα η ολοσχερώς καμένη Βόρεια Εύβοια. Κάτι που ισχύει σε κάθε φυσική καταστροφή. Και δια του μηχανισμού 112 και των ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων, οικισμοί εκκενώνονται, και ελέω λειψανδρίας , παραδίδονται στο έλεος της φλόγας. Δίχως να συμμερίζονται τον πόνο της χαμένης περιουσίας, των αναμνήσεων και των εικόνων που πλέον εισέρχονται στο φάσμα της μνήμης και μετέπειτα της φαντασίας.

Σε ένα τόσο πολυπαραγοντικό ζήτημα, οποιαδήποτε μονόπλευρη λύση είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε αδιέξοδο. Είναι αναγκαίο να συγχρονιστεί ο μηχανισμός των δασαρχείων, μια πλήρως εξοπλισμένη σε  υλικό και ανθρώπινο δυναμικό πυροσβεστική υπηρεσία και πολιτική υιοθέτησης περιβαλλοντικών μέτρων. Μονάχα έτσι, σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα , θα αποφευχθεί η ερημοποίηση της χώρας και εν γένει του πλανήτη.