Η ηθική απονομιμοποίηση των θεσμών

‘ Κανένας θεσμός, μόνο ο λαός ’ έλεγε πριν από περίπου 30 χρόνια ο Ανδρέας Παπανδρέου, εννοώντας ( προς τιμήν του) πως ανώτερο είδος εξουσίας και λήψης αποφάσεων είναι ο ελληνικός λαός. Βέβαια, πάντα οι θεσμοί, είτε λέγονταν παιδεία, είτε δικαιοσύνη, είτε κράτος, είτε δημόσιο σύστημα υγείας κτλ, αποτελούσαν έναν πυλώνα στήριξης των πολιτών σε κάθε λογής δύσκολη και μη συγκυρία. Αυτό πλέον δεν ισχύει σε καμία των περιπτώσεων.

Οι κάτοικοι αυτού του τόπου, δεν μπορούν να εμπιστευτούν κανέναν τέτοιο μηχανισμό. Η δικαιοσύνη για παράδειγμα, αποτελεί τρανταχτό παράδειγμα. Με τον ορυμαγδό των σκανδάλων που ενώ είναι υπαρκτά, δεν έχουν υπάρξει παραδειγματικές ποινές. Με τα παραδικαστικά συστήματα να επιτελούν πλέον τον ρόλο του Υπουργείου Δικαιοσύνης. Πως δύναται ο κάτοικος της Ελλάδας, όταν εισαγγελείς αναγκάζονται να κάνουν τα στραβά μάτια ή ακόμα και να μεταναστεύσουν, όταν μεγαλοδικηγόροι συνδιαλέγονται πίσω από τις πόρτες με δικαστές και υπουργούς / πολιτικούς , να νιώσει την παραμικρή εμπιστοσύνη; Ακόμα και η αστυνομία, που πάλαι ποτέ , έστω για το συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας, αποτελούσε κάτι μεταξύ ‘ χάρμα ιδέσθαι’ και 8^ου θαύματος του Νέου κόσμου, πλέον έχει πάψει να κατέχει αυτό τον εντυπωσιακό αντικατοπτρισμό.

Η παιδεία. Η δημόσια παιδεία ήταν ο δεύτερος θεμέλιος λίθος, μετά την οικογένεια, στην επιστημονική κατάρτιση των παιδιών καθώς και στην κοινωνική ενσωμάτωση. Η παιδεία εδώ και δεκαετίες δέχτηκε και δέχεται πλήγματα. Υποστελεχωμένες μονάδες, ετοιμόρροπες υλικοτεχνικές υποδομές, εκπαιδευτικά προγράμματα με μοναδική τους μέριμνα την αναπαραγωγή στείρων γνώσεων και πλέον και η νομική υποβάθμισή τους, δια του ανοίγματος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης σε ιδιώτες και με την εξίσωση των πτυχίων από δημόσια και μη ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα.

Οι κυβερνητικοί μηχανισμοί. Ύστερα από ένα πάνω από μια δεκαετία συνεχόμενων και πολυσχιδών κρίσεων, οι κρατικοί θεσμοί, από την κυβέρνηση και τα υπουργεία έως και την αντιπολίτευση και την Βουλή, δεν εμπνέουν όχι απλά καμία εμπιστοσύνη αλλά τουναντίον, το κυρίαρχο αίσθημα είναι η δυσπιστία και η αδιαφορία. Τα μεγάλα ποσοστά αποχής στις εκλογικές διαδικασίες αποτελούν μια σημαντική ένδειξη αυτής της πραγματικότητας, όπως και το ότι παρά τις κυβερνητικές παλινωδίες σε μια πλειάδα από ζητήματα, αξιωματική αντιπολίτευση ουσιαστικά δεν υφίσταται. Δεν θα επεκταθώ και στα ζητήματα της δημόσιας υγείας, μιας και η πραγματικότητα λίγο πολύ είναι πανομοιότυπη , απλά με διαφορετικούς όρους. Η αλήθεια είναι μία και ενιαία, κάθε θεσμός που εκπορεύεται από το δημόσιο τομέα, νοσεί βαριά. Είναι ηθικά απονομιμοποιημένοι στην κοινή γνώμη των λαών. Και χωρίς θεσμούς, δεν μπορεί να υπάρχει καμία κατευθυντήρια γραμμή και καμία τάξη. Λύση δεν είναι παρά η διάλυση των υπαρχόντων  θεσμών και η εκ νέου ανασύστασή τους. Οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι αρκετές. Οι θεσμοί αυτοί είναι διαβρωμένοι μέχρι και στις ρίζες τους. Είναι σαπισμένοι και προβληματικοί. Το μόνο φάρμακο δεν είναι παρά το ξερίζωμα και η δημιουργία εκ νέου. Με νέους μηχανισμούς, νέα ήθη , σύγχρονες αντιλήψεις αλλά με προπάντων ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα.